Het geluid van de voetstappen met haar harde, smalle hoefjes weerkaatste dof tegen de wanden in het geluid. Ze had heerlijk geslapen hier, in de uitgestrekte vallei. Ze keek om naar haar vlinder. Wat was ze blij met hem. Of was het een haar? Ze keek met een schuin hoofd naar de vlinder. De vlinder vloog haar kant op. Ze had het niet eens door, maar de vlinder ging tussen haar oren zitten. Ze schudde de gedachtes weg waardoor de vlinder ineens voor haar neus langs vloog. "Oeps, sorry Vlinder!"
Ze draaide zich om naar het beekje. Ze strekte haar neus richting het koude water. De vlinder ging aan de overkant aan de rand op een paardenbloem zitten. Farfalla nam grote slokken en genoot van het koude water. Waar zou dat vandaan komen? "Vlinder, weet jij waar dat water vandaan komt?". De vlinder gaf geen antwoord. Ze tuurde in de richting van de plek waar ze de nacht geslapen had. Daar liep de beek omhoog. Misschien komt het uit de bergen. Dacht Farfalla.
Ze keek naar de prachtige bloemen die in bijna alle kleuren te vinden waren. Ineens bedacht ze zich, dat er op de plek waar ze geslapen had wat in de muur gekrast was. Ze kon zich niet herrinneren maar wilde weten wat het was. Daarom zette ze de tocht terug in. Ze wenkte de vlinder en deze ging weer tussen de oren van Farfalla zitten. Farfalla moest het weten dus riep ze: "Houd je vast vlinder!". Op dat moment steigerde ze en galoppeerde ze weg. Het leek net alsof de vlinder haar mee de lucht in nam, zo voelde het. Wat ging ze snel zeg! Ze deed er nog een tandje bij. Toen ze er bijna waren riep ze weer: "Houd je vast vlinder!". Toen ze er bijna was remde ze heel hard door haar achterbenen in de grond te zetten. Ze zag de wand steeds dichter op haar af komen. Ze slaakte een diepe zucht toen ze met haar neus net niet tegen de muur aan stond. "Zo, dat was op het nippertje vlinder!", riep ze enthousiast. Ze stapte wat achteruit en bestudeerde de wand. "Daar!". Ze had het gevonden. In de muur was een prachtige bloem met daarop een vlinder gekrast. "Hoe komen die daar nou?" Ze wist het niet zo goed. "Vlinder, weet jij het?". Geen gehoor.
Ik moet die vlinder maar eens leren praten denk ik. "Geniaal! Oh, wacht. Dat gaat natuurlijk niet werken.". De vlinder kwam voor haar gezicht vliegen, alsof ze wilde vragen wat er was. "Er is niet hoor, Vlinder.". Ze draaide om. Ze had hier niet zo zin in. Ze ging wat staan grazen, ze wist niet wat ze moest doen. Ze keek opzij en vlinder zat ook op een bloem.
Het begon te waaien. Het kaatste tegen de muren en weer terug. Ze schudde haar hoofd. Wat een vervelend geluid, dat gesuis in mijn oren. Dacht ze. Ze keek op. Ze had een naar gevoel, dit kende ze nog niet. Ze keek achter zich. Niets, of toch? Zag ze het nou goed. Nee, daar was niemand. "Psst, Vlinder! Kom tussen mijn oren zitten!". De vlinder begreep het en ging zitten. Ze keek nog eens achterom. Zie je, er is niemand. Toch keek ze nog een keer. Ze moest zich goed inspannen om het te kunnen zien maar, er stond iemand. Wie was dat? "Vlinder, dat paard komt hier heen!"
Ze draaide zich om naar het beekje. Ze strekte haar neus richting het koude water. De vlinder ging aan de overkant aan de rand op een paardenbloem zitten. Farfalla nam grote slokken en genoot van het koude water. Waar zou dat vandaan komen? "Vlinder, weet jij waar dat water vandaan komt?". De vlinder gaf geen antwoord. Ze tuurde in de richting van de plek waar ze de nacht geslapen had. Daar liep de beek omhoog. Misschien komt het uit de bergen. Dacht Farfalla.
Ze keek naar de prachtige bloemen die in bijna alle kleuren te vinden waren. Ineens bedacht ze zich, dat er op de plek waar ze geslapen had wat in de muur gekrast was. Ze kon zich niet herrinneren maar wilde weten wat het was. Daarom zette ze de tocht terug in. Ze wenkte de vlinder en deze ging weer tussen de oren van Farfalla zitten. Farfalla moest het weten dus riep ze: "Houd je vast vlinder!". Op dat moment steigerde ze en galoppeerde ze weg. Het leek net alsof de vlinder haar mee de lucht in nam, zo voelde het. Wat ging ze snel zeg! Ze deed er nog een tandje bij. Toen ze er bijna waren riep ze weer: "Houd je vast vlinder!". Toen ze er bijna was remde ze heel hard door haar achterbenen in de grond te zetten. Ze zag de wand steeds dichter op haar af komen. Ze slaakte een diepe zucht toen ze met haar neus net niet tegen de muur aan stond. "Zo, dat was op het nippertje vlinder!", riep ze enthousiast. Ze stapte wat achteruit en bestudeerde de wand. "Daar!". Ze had het gevonden. In de muur was een prachtige bloem met daarop een vlinder gekrast. "Hoe komen die daar nou?" Ze wist het niet zo goed. "Vlinder, weet jij het?". Geen gehoor.
Ik moet die vlinder maar eens leren praten denk ik. "Geniaal! Oh, wacht. Dat gaat natuurlijk niet werken.". De vlinder kwam voor haar gezicht vliegen, alsof ze wilde vragen wat er was. "Er is niet hoor, Vlinder.". Ze draaide om. Ze had hier niet zo zin in. Ze ging wat staan grazen, ze wist niet wat ze moest doen. Ze keek opzij en vlinder zat ook op een bloem.
Het begon te waaien. Het kaatste tegen de muren en weer terug. Ze schudde haar hoofd. Wat een vervelend geluid, dat gesuis in mijn oren. Dacht ze. Ze keek op. Ze had een naar gevoel, dit kende ze nog niet. Ze keek achter zich. Niets, of toch? Zag ze het nou goed. Nee, daar was niemand. "Psst, Vlinder! Kom tussen mijn oren zitten!". De vlinder begreep het en ging zitten. Ze keek nog eens achterom. Zie je, er is niemand. Toch keek ze nog een keer. Ze moest zich goed inspannen om het te kunnen zien maar, er stond iemand. Wie was dat? "Vlinder, dat paard komt hier heen!"