Drowning [Remember]

Haar neus rustte tegen de grond en haar lichaam had ze tegen een majestueuze eik gelegd die het middelpunt van de vallei leek te zijn. Hij was enorm - zeker honderden jaren oud - en zijn bladeren tikten vrolijk tegen elkaar en maakten een rammelend geluid als ze wind tussen de takken door streek en deze zachtjes heen en weer deed wiegen. Het geluid gaf haar een rustgevend gevoel, en dat was ook de oorzaak dat ze eens zuchtte, waardoor het lange gras onder haar neus aan de kant werd geblazen door de verbazende kracht die uit haar neusgaten kwam.
Magnifico voelde zich, tsja hoe kon je het het beste formuleren. Aan de ene kant voelde ze zich extreem rot. Ze haatte haar leven even op het moment. Moest je eens kijken wat een enorme buik ze alweer had! Wat had ze zichzelf opniéuw aangedaan! Ze verwachtte een veulen, en ze wist dat ze alle drama en pijn opnieuw moest beleven. Waar was ze met haar hoofd op dat moment!
Aan de andere kant voelde ze zich toch gelukkig. Het was hier zo vredig, zo stil, enkel de geluiden van natuur konden haar op zo'n moment kalmeren en ze kon nu helder nadenken. Ze wist als ze een veulentje zou krijgen, ze uiteindelijk er totaal geen spijt van zou krijgen. Maar het hele ritueel dat daar voor hoorde, daar kon ze dan maar niks aan doen. Vreselijk, ze haatte het. De vorige keer had ze behoorlijk op Remember getierd, terwijl hij nergens schuld van had. Maar ach, daar waren hengsten voor gemaakt, iets om op af te reageren van de pijn tijdens een bevalling.
Ze plukte voorzichtig een beetje gras uit de grond, om die daarna langzaam tussen haar kiezen te vermalen. Haar ogen draaiden zich even naar haar buik, die net leek alsof er binnenin een ballon zat die steeds verder werd opgeblazen.
Ze had zichzelf verstandig verscholen in haar kuddegebieden, waar niemand haar kon zien. Ze had zich verstopt in een hoekje, maar ze wist dat ze even weer de frisse geuren van de vallei moest opsnuiven. Ze wist dat ze zich daardoor beter zou gaan voelen, en dat was precies wat was gebeurd. Ze kon niet wegkwijnen in een hoekje, ze was leidster potverdikkie. Maar doordat ze drachtig was, waren haar spieren in haar achterhand verslapt - haar andere spieren hadden het ook zwaar te verduren - en vond ze het zwaar om hele dagen te blijven staan. Al wist ze dat teveel liggen ook niet goed was voor haar gewrichten.
Stiekem verlangde ze nu wel naar Remember, dat ze nu samen over hun toekomstige veulentje konden praten en lieve dingen tegen elkaar konden zeggen. Ze had hem immers al lang niet meer gezien, en voordat ze er erg in had, was haar hinnik al door het gebied heen gegaan. Haar hinnik die alleen bestemd was voor Remember.

Langzaam volmaakte hij zijn passen in de vallei. De zomer was opnieuw aangebroken. De lucht was bijna constant prachtig blauw, het blauw deed haast pijn aan zijn ogen. Het riviertje krabbelde vrolijk door in het midden van de vallei. Het liet hem denken aan zijn toekomstige veulen die nu in Magnifico’s buik groeide. Hij moest toch bijna komen? Het was zomer inmiddels, het kon nooit super lang meer duren. Dit deed hem weer denken aan hun eerste ontmoeting, het was nogal… Apart verlopen. Ja, apart was nu het beste woord. Ze waren gewoon aan het praten, alsof ze elkaar al behoorlijk lang kende, toen kregen ze ruzie. Bij hun volgende ontmoeting, of die daarna, werden ze partners. Dat was gewoon apart. Apart en enkel apart. Niets meer of minder. Het was zo raar, hij had rustig zijn leventje geleid hier in Dream horses toen zij langskwam. Was het toeval? Hij wist het niet, maar het had zijn leven voorgoed veranderd. Hij was er blij mee. Wat was hij geweest zonder Magnifico? Een zielige oude hengst, die eenzaam door DH trok? Als hij nog de puf had om te leven tenminste. Maar zo was het niet gelopen, hij had Magnifico nu en hij was er blij mee. Hij had Daesha ook nog, over Daesha gesproken, zou ze het wel weten? Dat Magnifico drachtig was? Zou ze blij zijn om er een zusje over broertje bij te hebben? Vast wel. Remember was ook blij geweest toen hij had gehoord dat Arwen in de buik van zijn moeder zat. Hoe vroeg zich af of Arwen nog leefde. Of Sultan nog leefde, hij had in geen tijden meer van ze gehoord. Zeker niet van Arwen. Zou ze hem nog wel kennen? Hoe zou zij het ervan af brengen? Zou ze ook veulens hebben, net als Remember? Hij wist het niet. En hij had toch niet veel tijd om erover na te denken want een hinnik bereikte zijn oren. Een hinnik van Magnifico. Magnifico was belangrijk. Heel belangrijk. Belangrijker dan Arwen die hij toch nooit meer zag. Hij draaide zich om, spande zijn spieren in zijn achterhand aan en schoot weg. Het duurde niet lang voor een prachtige eik tevoorschijn kwam, echter was het niet de eik die zijn aandacht trok. Het was de merrie die eronder lang. Hij draafde vrolijk op haar af, de laatste paar meters stapte hij op haar af. Zijn neus drukte hij tegen haar wang, hij glimlachte lief naar haar. ,,Het is goed je weer te zien.’’ Zei hij opgewekt met zijn warme stem. Hij keek naar haar buik, hij hoopte maar niet op zo’n hopeloze bevalling als de vorige keer. Waarin Magnifico zich op hem afschreeuwde en hij niet wist wat te doen. Hij wist nu in elk geval een beetje wat te doen. Maar hij vond het verschrikkelijk als Magnifico zich op hem afreageerde. Hij wou niet dat ze boos op hem was, hij wou haar altijd vrolijk hebben, hij wou haar nooit teleurstellen, hij hield teveel van haar om haar teleur te stellen. Hij wist nog wel hoe ongelukkig hij was toen ze geen partners meer waren omdat Magnifico gedekt was door Dracoz zonder zich echt te verzetten. Nu vertrouwde hij haar weer. Hij moest wel. Hij kon niet zonder haar.

Al snel waren de hoeven van een ander paard hoorbaar. Ze spitste haar oren en draaide haar hoofd naar het naderende, witte paard. Een glimlach ontstond op haar gezicht toen de hengst naderbij kwam. Het was namelijk Remember. Hij was bijzonder snel geweest, waarschijnlijk had hij zelf ook al in de vallei lopen rondhangen.
Ze voelde zijn warme neus tegen haar wang aan. Ze sloot kort haar ogen en duwde toen haar hoofd tegen die van hem. 'Het is goed je weer te zien.' Ze knikte even en keek hem toen in zijn reebruine ogen aan. ‘Ook goed om jou weer te zien!’ zei ze vrolijk, terwijl ze nog even haar neus omhoog strekte en die tegen die van hem aan drukte.
Toen stond ze met een beetje zuchten en steunen op, om beter met hem een gesprek te kunnen voeren. Ze schudde zich uit, waardoor wat stof en gras van haar af kwam. Ze brieste eens zachtjes en keek toen naar de hengst, vervolgens naar haar eigen opgeblazen buik.
‘Wat denk jij dat het wordt?’ vroeg ze toen opeens. Ze keek naar haar buik. Het zou niet heel lang meer duren. Ze kantelde haar hoofd een beetje. ‘Ik denk een hengstje eigenlijk..’ mompelde ze heel zachtjes, dat hij het bijna niet kon horen. Maar waarschijnlijk had hij het wel gehoord, hij hoorde alles.
De vorige keer had ze het ook in één keer goed. Ze zei een merrie, en er kwam een merrietje. Ze had ook lekker egoïstisch de naam bedacht, maar hij was er altijd mee eens geweest. Eigenlijk dacht ze dat ze het weer goed zou worden. Maar als het een merrie zou worden, dan had ze gewoon op de verkeerde 50 procent kans gegokt. Maar het voelde zo als een hengst. Al had ze hem nog nooit voelen schoppen. Daesha schopte als een gek. Ze deed aan taekwondo als veulen. En ze deed graag aan fitness.
‘En dan een naam. Had jij al een idee?’ Haar stem klonk heel zakelijk, maar eigenlijk was ze heel benieuwd naar wat hij dacht. Ze keek hem in de ogen aan. ‘Ik dacht aan Silas.’ Ze sprak de naam teder uit. Ze vond het echt een mooie naam. Maar straks verwachte ze zo erg dat het beest uit haar een Silas werd, en dan werd het een merrie. Dat zou haar geen deugd doen.
Snel dacht ze aan namen voor merries, ze wilde zo graag het niet fout hebben. Misschien hoopte ze ook op een hengstje, aangezien ze al eens een merrietje had gekregen. En wat zou Remember denken, en wat zou hij willen. Ze wist het ook niet. Ze schudde eens met haar manen. Wat waren veulens ook weer een gedoe..

Magnifico zei iets tegen hem, een beaming op zijn woorden. Haar stem klonk als muziek in zijn oren. Haar vrolijke stem en haar zachte neus die tegen zijn neus aandrukte maakte het plaatje van de twee liefhebbende paarden perfect. Magnifico stond op en direct viel haar opgeblazen buikje op. Alsof ze een overtollig aantal gras gehad had. ‘Wat denk jij dat het wordt?’ Vroeg Magnifico aan hem, hij dacht eventjes na en luisterde toen naar haar andere woorden. Ze dacht dat het een hengstje zou worden. Remember hoopte het, maar als hij dat zou zeggen kwamen ze ook geen ene moer verder. Hij mocht dan niet zo heel goed argumenteren, hij hoefde niet zo over te komen alsof hij zo’n pessimist was die nergens verwachtingen van had. ,,Ik denk dat het een merrietje wordt eerlijk gezegd. Maar ik hoop stiekem op een hengstje.’’ Zei hij tegen haar. Ja, hij hoopte inderdaad op een hengstje, het zou leuk zijn een merrie en een hengst als veulen. En natuurlijk hoopte hij het, hij was zelf niet voor niets een hengst. Hij vroeg zich af of dit veulen ook zo erg schopte als Daesha. Daesha had zelfs hem een keertje geschopt, toen hij zijn neus tegen de buik van Magnifico drukte. Iets waar hij nu wel wat voorzichtiger mee was. Hij begon uit zichzelf al aan een naam te denken. Hij hoefde niet zo’n heel ingewikkelde naam die niemand uit kon spreken. Misschien was Daesha ook een beetje veel van het goede, maar het was een mooie naam. Voor een lieve en mooie merrie. Daesha was inmiddels al anderhalf jaar. Remember wist nog steeds niet hoe ze het zou vinden, om een broertje of zusje te krijgen. ‘En dan een naam. Had jij al een idee?’ Haar stem, die plots best zakelijk klonk bracht hem terug naar realiteit. Een naam, ja daar had hij net over na zitten te denken. Maar hij was niet bepaald creatief. Nooit geweest. Magnifico zelf dacht aan Silas. Silas was een prachtige naam, maar hij wou zelf ook een steentje bij dragen en dacht na over een naam voor een merrie. ,,Silas is een geweldige naam! Maar stel dat het een merrietje is, wat dan? Misschien Epica.’’ Zei hij zachtjes. Hij was niet heel sterk in namen verzinnen, maar Epica was een simpele naam, maar toch een leuke naam, naar zijn smaak tenminste. Remember ging best vaak van het ergste uit, als je van het ergste uit ging dan kon je ook niet verrast worden. Hij was wel een optimist, op zijn eigen manier.

Nu ze naar haar witte prins keek, wist ze hoe erg ze hem mistte, elke dag als ze zonder hem was. Elke dag had ze wel zo'n moment dat ze naar hem verlangde, zeker op van die dagen als ze drachtigheid dipjes had. Ze wist zeker dat hij haar zou kunnen overtuigen dat ze wel een goede keuze had gemaakt. Ze verlangde dat hij haar in de watten legde, lekkers voor haar ophaalde, probeerde haar werk over te nemen van de kudde. Dat ze zelf rustig haar bevalling kon afwachten en heerlijk van het zomerse weer kon genieten. Ze wist dat het enkel een droom was. Zelf goedaardige Remember zou niet álles voor haar doen. Nou, misschien. Als de weeën zouden komen dan was hij verplicht dat te doen. Dat hoorde nou eenmaal aan het hengst zijn.
Remember dacht na. Maar toen hij zei dat hij dacht dat het een merrietje zou worden leek het alsof ze een ijskoude bak met water over zich heen kreeg. Juist, haar magische moment was even verbroken, maar ze herstelde zich al vliegensvlug weer, want hij hoopte op een hengstje. Ze glimlachte en duwde toen haar hals onder die van hem door. Ze voelde zijn sprieten manen tegen haar gezicht prikken toen ze zich onder hen verstopte. Ze snoof Remember zijn geur op en sloot toen haar ogen toen ze tegen hem aan leunde. Ze ademde rustig. Ze voelde alle zorgen van haar af ebben en ze brieste eens zachtjes. Ja, ze had een goede keuze gemaakt. Eindelijk kwam er een écht veulen van hun beiden, en die zouden ze kunnen vergelijken met Daesha. Leken ze erg op elkaar, dan was Daesha ook van hun beiden, zo niet.. dan vreesde ze op het ergste. Als het een merrie was zouden ze beter kunnen vergelijken. Maar het maakte haar ook niet helemaal meer uit. Daesha was hun dochter, en zo had ze haar ook altijd beschouwd. Haar Daesha groeide op tot een prachtige merrie, een waardige opvolgster voor de kudde. Haar verstand werd zo langzamerhand normaler.
Haar voorstel van Silas vond hij prachtig, beaamde hij. Ze glimlachte blij, ze had echt over die naam nagedacht. Haar donkerbruine ogen keken hem aan. Liefde was in haar ogen af te lezen. Hij stelde de naam Epica voor als een merrie. Ze knikte instemmend. ‘Ik vind het een prachtige naam,’ zei ze met een warme, zuivere stem. ‘Epica..’ Ze liet de naam soepel over haar lippen rollen. Op dat moment begon ze erg te twijfelen of haar gevoel het juist had, en dat het wel degelijk een hengst zou worden, of dat Remember het goed zou hebben.
Ze kroop onder zijn warme hals vandaan en brieste zachtjes. Haar oren spitsten zich naar achteren en ze keek achterom. Ergens dacht ze geluid te horen, maar wat wist ze niet. Haar neusgaten werden groot en ze snoof een geur op. Een vreemde geur. Haar ogen flitsten wantrouwend naar Remember, want het rook niet naar paard, en ook niet naar een lief bosbewonertje...

[ Haha, ik moest even wat spanning erin gooien. (: ]