Times chances sometimes [Saronse]+[Kenta]

Een warme golf trof dream horses hard aan. Een warme zon, die al lange weken aan een stuk scheen, een helderblauwe lucht. Geen wolkje te bespeuren. Enkel wat vliegende vogels vulden de leegte in de hemel op. Ze zongen tevreden. Alles was nu actief. Alle bomen waren gevuld met groene jong blad. De zomer was juist begonnen. En het was al aangenaam warm.
Saronse stapte kalm richting de watervallen. De ideale plaats om af te koelen. Het water was er altijd zo lekker koel en zuiver. Doordat het steeds in beweging was. Saronse zijn vacht glom harder dan ooit. De zon had zijn vacht gevoed. Nu was Saronse uitgebloed tot een knappe, gezonde, sterke hengst. Zijn lange zwarte manen hingen sierlijk over zijn hals en hoofd. Zijn staart mooi hoog gedragen. Het was best druk. Saronse zag regelmatig wat dieren passeren. Natuurlijk had iedereen sneller dorst vanwege die warme zomer dagen. Saronse snoof genietend de zomerlucht op. Gelukkig was het paar seizoen gedaan. Dan waren veel hengsten echt nukkig. Saronse had er niet veel last van en deed ook nooit mee aan die spelletjes. Saronse hoorde de watervallen al stromen. Hij keek omhoog, dat werd nog eens flink klimmen. En door die warmte werd het nog eens zwaarder. Maar ach, Saronse kon daar prima tegen. Hij keek even op naar een boom. Vlak voor zijn neus zat een uitgeput jong eekhoorn. Saronse hield zijn hoofd schuin. Vast onlangs uit de nest gezet. Het dier keek Saronse vragend aan. Saronse strekte zijn nek uit en richtte zijn neus naar de rossige eekhoorn. Hij begreep waar het diertje naartoe wou. '',Kom maar.,'' Het diertje klim dankbaar op Saronse's hoofd en ging tussen de twee oren van Saronse zitten. Saronse ging verder. Met een vriendje op zijn hoofd. Hij keek kalm om zich heen met zijn ijsblauwe blauwe kijkers.
Uiteindelijk geraakte hij er. Zijn ademhaling beheerst. Saronse ging op een verhoogde rotsblok staan en bekeek zijn bestemming goed. Het was zo prachtig. Het zilver/blauwe water stroomde wild naar beneden. Hij zat op één van de grootste Watervallen van dream Horses. Saronse sloot zijn ogen. Hij sloot zich af van de realiteit. Hij focuste zich enkel op de geluiden. Hij mediteerde in een soort van. Op zoek naar rust, vrede. Zijn lange gitzwarte manen dansten in de wind. Saronse zat met vragen. Hij vroeg zich af of die ooit beantwoord zou worden. Hij hoorde een griezelige merrie schreeuw in zijn hoofd echo 't. Bloed.... overal bloed. Saronse's ogen vlogen open. Leuk, nu was hij eindelijk de boze dromen over zijn verloren kudde kwijt. Nou was er een ander verhaal in zijn hoofd aan het spoken. Saronse herinnerde zich het eekhoorntje. Hij liep langzaam het water in. Waar hij voldoende hoog stond zodat hij werd meegesleurd in de diepte. Saronse genood van deze kalmerende frisse water. Hij liet zijn hals zakken tot zijn manen bij het water hing. Het dier klom naar beneden en slurpte zoveel water op als hij kon. Saronse sloot half zijn ogen. Wachtte geduldig tot het diertje klaar was. Hij voelde vissen langs zijn benen zwemmen. Dat was vast de zalm. Ten miste, hij hoopte dat het een vriendelijke vissoort was. Opeens hoorde hij gegrom. Saronse keek naar beneden. In de verte zag je kleine riviertjes. Hier en daar waren er kleinere watervallen waar beren op stonden. Die de vissen uit het water sloegen. De eekhoorn ging op Saronse's rug zitten. Nu dronk Saronse zelf van het frisse water. Met zijn hoofd richting de waterval. Plots vormde er bloed rond Saronse heen. Saronse hief verbaast zijn hoofd op. Zich afvragend van waar het afkomstig was. Misschien lag hier ergens wel een gewond dier te drijven. Saronse keek onderzoekend om zich heen.

ANDEREN ZIJN OOK WELKEN OM THE JOINEN!!!!

Saronse keek verbaast op toen hij iets tegen zich aan voelde stoten. Saronse draaide zich relaxts om. No stress. Saronse’s wenkbrauwen werden hoog omhoog getrokken bij het zien van de vreemdeling. Een gewonde staker, die vrij jong leek. Hij had aardig veel weg van Saronse, maar dat zal waarschijnlijk toeval zijn. Saronse had geen familie, niet dat hij wist eigenlijk. Het enige wat hij weet was dat zijn moeder dood was toen hij een paar weken oud was. Voor de rest wist hij niets van familie. Hoe dan ook, zoals Saronse altijd was was hij bereid om te helpen. ‘’, Ik zal je wel even een zetje geven.,’’ Zei Saronse op een beheerste toon. In paniek overgaan omdat er een leven op het spel was was voor niets nodig. Het maakte de situatie alleen maar erger. De eekhoorn wist blijkbaar al waar Saronse naar toe wou gaan en klom stevig tussen Saronse’s oren. Eenmaal dat het diertje goed zat sprong Saronse soepel het water in en ondersteunde meteen de uitgeputte hengst. Het kon Saronse niet schelen of de hengst hulp wou of niet. Saronse gaf die nu. De hengst zou zich niet alleen kunnen redden. Dat zag je zo aan zijn verzwakte lijf. Het ruwe water werkte niet mee en deed zijn best om Saronse mee te sleuren. Prachtig ijs blauwe ogen. Ijs koud, heerlijk gevoel. Hellend gevoel, schoon gevoel. Het eekhoornentje leek er niets van te moeten hebben en bleef netjes op Saronse’s hoofd zitten. Uiteindelijk wist de vreemdeling zich er uit te redden en zwom Saronse snel naar het verhoogde stukje. Zijn benen voelen wat pudding achtig door de uitspanningen die hij had moeten uitvoeren. Maar hij zag er beter uit dan die knul. Saronse keek met zijn ijs blauwe ogen recht in die van Kenta. Die een ijs koude, groene oogkleur had. Interessant. Saronse bekeek het lichaam waar lelijke wonden plaats vonden. Die moesten zeker verzocht worden. Plots zag Saronse dat de vreemdeling heel raar naar hem keek. De hengst keek hem aan alsof hij hem al eerder gezien had. Saronse fronste even. "Nee maar! Saronse?!" Hoorde Saronse zijn naam. Saronse hield zijn hoofd een klein beetje scheef. Hoe kende die knul zijn naam? Misschien hadden leden iets over Saronse gezegd of zo. Saronse wist het niet. Het water gleed van zijn kletsnatte lichaam. Zijn lichaam nog steeds lekker warm. Zijn zachte geur overheersend. Zijn zachte uitdrukking straalde van hem uit. Zijn gitzwarte manen krulden lichtjes, doordat het nat was. Zijn eerlijke ogen vriendelijk op de hengst gericht. Ogen waarin je kon verdrinken. Njaah, niet op de verkeerde manier dan. ‘’,Het spijt me… Maar ik ken je niet. Wie ben je? En hoe komt het dat je mijn naam weet en mij herkend? Tell your story to me friend.,’' Sprak Saronse met zijn warme stem. De watervallen waren zo luid, water dat naar beneden stortte. Eigenlijk was het geen lawaai, maar eerder een vredig muziek. Een muziek waar je eventjes je gedachten kon verzetten. Dit geluid had iets magisch. Net zo Magisch als zingende vogels. De geur van bloed was zeer sterk. Daar maakte Saronse zich echter zorgen om. Bloed trok allerlei roofdieren aan. Het was iets dat ze zot maakten.

Flutje