Wat had je eigenlijk aan het leven als je niets kan zien? Je kon in elk geval niet teleurgesteld worden door de wereld om je heen, maar de bruin gevlekte merrie miste gewoon iets. Iets wat ontbrak. Haar zicht had plaatsgenomen voor een beter ruik vermogen en een beter hoor vermogen. Ja, ze kon van alles ruiken. Ze kon haar omgeving plaatsen door middel van haar neus. Want iemand moest het doen, dus als haar ogen het niet deden moest haar neus het maar doen. Ze haatte het, ze voelde zich als een gehandicapte. Ergens was ze ook wel een gehandicapte, maar ze was te koppig om het onder ogen te komen. Ze was een verschrikkelijk lieve en warme merrie, maar ze was verdomd koppig. Ze kon ook geen Nederlands, ze sprak Engels en een beetje Frans. Haar Nederlands was gewoon beroerd en ze probeerde het echt te leren, maar het lukte haar gewoon niet makkelijk. Ze was een doorzetter een vechter een echte held, maar een andere taal leren was hoog gegrepen voor haar. Misschien wel té hoog gegrepen. Op momenten dat ze zoiets besefte voelde ze zich machteloos, hopeloos haast. Het enige wat ze goed kon was ruiken. Net als dat ze nu rook dat ze zich tussen allerlei bloemen bevond. Een harde wind was inmiddels opgestoken en de hoge bloemen kietelde haar buik. Haar langen manen wapperde sierlijk naar achteren. Regen was opkomst, een kleine zomerse bui, dat was misschien het enigste voordeel aan haar o zo geweldige reukvermogen, ze rook het gewoon als er regen opkomst was, de rustige geur voor de bui, het was dan ook zo stil, als ene diepe adem voor regen, een langdurige zucht. Laïna brieste zachtjes. Ze schudde haar hoofd wild en draafde aan. Ze bewoog zich zo sierlijk dat het net leek alsof ze zweefde, haar lange manen vielen prachtig langs haar nek, haar zwarte kijkers waren geopend maar zagen niets. Haar staart was een beetje geheven en vloog zo achter haar aan zonder te wapperen gleed hij stil door de lucht. Laïna versnelde haar pas en galoppeerde aan, nog steeds leek het alsof ze zweefde zo sierlijk bewoog ze zich. Ergens was ze best een mysterieus verschijnen. Ze was prachtig om te zien, ze had sierlijke lange manen en staart. Haar ogen waren aan beide kanten omcirkeld met wit dat vanaf haar neus omhoog liep. Ze had een grijze neus en een egale bruine kleur met zwarte manen en staart. Haar grijze lippen waren sierlijk omhoog gekruld in een warme glimlach. Maar haar ogen straalde een soort verdriet uit, een gemis, want ze mistte iets. Ze mistte haar o zo dierbare zicht. Van buiten was ze geen haartje gekrengd en klopte alles, ieder haartje zorgde voor het prachtige geheel Laïna, maar vanbinnen was ze stuk want ze wou zo graag kunnen zien, ook al was het maar voor een uur, ze wou gewoon een keertje de wereld om haar kunnen bewonderen kunnen bekijken. Langzaam kwam ze tot stilstand. Haar staart was nog steeds geheven maar haar manen vielen weer sierlijk langs haar nek en haar voorpluk bedekte haar linker oog.
Out of Character:
Enkel en alleen Saronse
https://www.youtube.com/watch?v=vo_vuqIMeQU <3
Out of Character:
Enkel en alleen Saronse
https://www.youtube.com/watch?v=vo_vuqIMeQU <3
