What goes around will come around (Magnifico)

Onverschrokken boog Pearl haar hoofd over Volturi die met haar pootje verstrikt zat in een struikgewas dat versierd werd met her en der wat dorens. Uit de gelige klauw liep een klein stroompje bloed. Met haar been in een bizarre positie, zodat haar eigen been niet geraakt zou worden door de onschuldige maar toch zo lelijk verwondende dorens, wist ze door middel van met haar hoef naar de struiken uit te halen Volturi uit de greep te bevrijden. Niets ernstigs, gelukkig. Hun paden zouden weer gekruist worden na hun lange samenzijn van vandaag. De sneeuwuil leek dankbaar naar haar te knikken voordat ze wegvloog.

Een vervelend en voor haar zelfs bijna ongekend gevoel kwam weer te boven. Haar woede was dit maal hevig. Zo had ze een hele poos in rust en vrede geleefd, zo ontstonden er plotselinge ruzies en vijandschappen in een rap van een tijd. Het begon met Aaliyah en ondertussen had deze onrust zich vergroot tot de haat die geen grens meer leek te kennen van Magnifico. Als de bruine Quarter Horse haar, haar partner en vrienden verder met rust had gelaten, had ze er genoegen mee gehad. Ze had de pijn van de merrie in eerste instantie kunnen begrijpen. Ze was haar kudde verloren in een voor haar al moeilijke tijd. Tenminste, moeilijk? Magnifico leek niet in te zien dat het drachtig zijn van een eigen veulentje iets moois moest zijn. Iets waar je naar verlangde en waar je koste wat het kost trots op was. Zij zag er alleen maar het slechte van in en vond het een moeilijke tijd. Nu ze er bij nadacht, viel deze reden voor haar "rechtvaardige" razernij gelijk weg.
Maar het feit dat ze Sunset had afgekauwd of de merrie niet goed bij haar hoofd was, zo ook Remember flink had uitgeraasd en zelfs Sultan haar haat op haar eigen, zelfzuchtige manier had laten blijken ging er voor haar niet in. Om eerlijk te zijn leek het alsof Magnifico zelfs het kleinste beetje vriendelijkheid in haar verloren was. Waarom leidde ze de Quiet Sparkle eigenlijk? Om haar onterechte beschuldigingen en zelfzuchtige karaktertrekken door te geven aan de leden ervan?

Met stevige passen werkte Pearl zich een wat grotere heuvel op dan de anderen: Het was een stenen gevel die aan zijn bovenkant bedekt was met een laag gras. De kleur van de grassprietjes hadden een heldere kleur groen en waren te vergelijken met haar ogen. Ze hinnikte. Ze vond dat Magnifico haar een paar reden en eigenlijk ook een hele hoop excuses verschuldigd was. Het was waarschijnlijk zo dat de meesten in Dream Horses niet in zouden kunnen zien hoe Pearl woede voor iemand kon voelen. Ze stond bekend om haar bescherming, geloof in anderen en vriendschap. Dit was ook zo, maar dat ze nu een hartige woordje met Magnifico wilde spreken liet die eigenschappen juist aan waarde komen. Ze deed dit omdat ze haar vrienden en familie onterecht behandeld had. Het was ook voor haar zelf geweest. Pearl heeft lang volgehouden er het goede van in te blijven zien, net als bij Aaliyah, maar nu was de maat spreekwoordelijk gezegd vol. Ergens had ze nog getwijfeld of Magnifico wel zou komen of niet, maar het bruine lichaam kwam in zicht. Toen ze nog niet voor haar stond maar wel op gehoorafstand was, ontsnapten een paar woorden meteen haar mond: 'Wie denk je wel niet dat je bent, jij vuile egoïst?'

Een sneeuwuil op klaarlichte dag deed haar naar de hemel staren, om het dier met haar ogen te volgen, totdat hij aan de horizon verdween. Ze wist dat het dier iets te maken had met de vroegere Dénali. Dat dier was deel geweest van de kudde, en daaruit was gemakkelijk te concluderen dat Pearl dichtbij was. Ze wist helaas niet of de uil juist van haar weg vloog, of naar haar toe ging. Dus besloot ze om noch in de richting waar de uil heen vloog, noch waar hij vandaan was gekomen. Ze draaide zich een halve slag, en maakte een overgang naar een houterige draf. Ze deed moeite om de bonte merrie zo veel mogelijk te vermijden nadat ze haar had aangevallen, waarbij ze nog steeds zich af vroeg waarom Nar haar toen had beschermd.
Omdat ze drachtig was geweest, was haar conditie erg slecht geworden, en haar gewrichten hadden het ook zwaar te verduren gekregen. Ze had veel gelegen. Daarbij was haar achterhand vooral de dupe geweest, maar dat was herkenbaar bij drachtige merries. Ze bleef op haar kribbige drafje door draven door haar geliefde vallei. Haar oren stonden voor de verandering eens naar voren gericht, en haar hoofd ontspannend op borsthoogte. Haar hoofd was na een paar dagen eindelijk leeg: ze had zich inmiddels wel op genoeg paarden afgereageerd door haar verlies. Ze was er dan nog altijd kwaad over, natuurlijk. Ze had niet helder kunnen nadenken de laatste tijd. Ze zou nog wel eens wat verzinnen om het leven van Sultan en Pearl zuur te maken.

Helaas hoorde ze iets wat ze wel het laatste had willen horen. Een hinnik van haar meest gehate vijand bereikte haar oorschelpen. Direct draaiden die toen meteen hatelijk naar achteren. Getverderrie, waarom moest Pearl haar nou roepen? Ze had haar net weten te ontlopen - aan de richting van de hinnik te horen wist ze dat ze juist van haar was weg gedraafd. En dan moest ze nu weer dat hele eind terug lopen? Hakkelend maakte ze weer een overgang naar stap. Ze draaide zich weer 180 graden, en begon mokkend de weg die ze net had afgelegd weer terug te stappen.
Ze nam de tijd, ze treuzelde vreselijk, en deed geen moeite om snel richting de merrie te lopen. Dat mormeltje kon wel op haar wachten. Misschien kwam ze wel van heel ver! Dat wist zij niet. Meteen kwam Magnifico weer op een nieuw idee. Ze zette koers naar een wat alternatieve route, waar ze ook nog wat mooie uitzichten te zien zou krijgen. Maar bovendien was het een enorme omweg. Ze deed het alleen om Pearl wat te stangen. En voor deze ene keer, vond ze een paar minuutjes langer lopen helemaal geen probleem.

Toen eindelijk de bonte merrie in zicht was gekomen - ze had zichzelf op een heuvel gehesen, dus ze ontsnapte niet aan het oog - begon ze even luidruchtig te gapen. Het geluid werd gevolgd door enkele smakken. In haar slome, regelmatige tred vervolgde ze haar weg naar de merrie. Maar uiteindelijk toen ze in gehoorafstand was begon de merrie al een beledigende opmerking te maken. Ze drukte haar oren haar nek in. Poeh, dat mokkeltje was aangebrand! Ze had nog niks gezegd, haar met geen vinger aangeraakt, ze was er nog niet eens! Blijkbaar had ze al de verhalen gehoord, waardoor ze een slechte beurt bij haar had gemaakt. Ze grinnikte, ergens was het wel ironisch. Ze had de twee meest vredelievende paarden in heel Dreamhorses, woedend gemaakt. En dat terwijl ze niet eens een slecht paard was. Nou, dat was al een hele prestatie.
Ze besloot niet op de merrie te reageren, voordat ze op een normale afstand voor een redelijk gesprek bij de merrie was. Ze beklom de heuvel - ze was immers niet van plan om met haar te spreken als ze lager dan de merrie stond. Een paar stenen rolde onder haar hoeven vandaan, waarna ze met een doffe plof in het gras belandden. Toen ze eindelijk voor de merrie stond keek ze haar met een valse blik aan. Nu zou het komen.
‘Ook hallo,’ antwoordde ze toen rustig. Ze negeerde haar uitspraak volkomen, daar hoefde ze ook niet op te reageren. Ze had duidelijk gemaakt hoe zij over haar dacht. Prima, hadden ze dat er ook weer op zitten. Toch kon ze het niet laten om de volgende opmerking te maken: ‘Fijn dat we hetzelfde over elkaar denken.’ Met een gemaakte glimlach op haar gezicht.
‘Ik snap écht niet meer wat jij in die hengst ziet. Je weet wel, dat hij je zomaar weer helemaal alleen kan achterlaten,’ zei ze toen bits tegen Pearl. Ze zou even haar mening duidelijk maken over haar beste partner. Madame "ik-ben-geweldig" wist inmiddels wel hoe ze over haar dacht. ‘Herinner je je niet meer die ene keer, dat hij je zomaar uit de kudde gooide, Kai leidster maakte, terwijl jij ook leidster was?’ vroeg ze toen op een onschuldig toontje aan Pearl, terwijl een cynische grijns op haar gezicht stond af te lezen. ‘Niet echt aardig.’

Het had een poos geduurd voordat Magnifico zichzelf liet zien. Haar rechter achterbeen had een tijdje in rust gestaan en wanneer haar spieren de neiging hadden haar lichaam vermoeid en stijf te laten voelen, bewoog ze door een hapje gras te nemen. Ze deed niet eens de moeite te ontcijferen waardoor Magnifico zo lang op zich liet wachten. Of ze kwam van ver en had een lange reis te verduren, of ze deed er werkelijk alles aan net die aantal minuten te rekken om haar niet wat eerder onder ogen te hoeven komen.
Vanaf dit hoogtepunt had ze een overzicht over werkelijk alle hoekjes en gaatjes. De vallei was van groot formaat en er was veel te zien: Van kleine beekjes tot de wat grotere rivieren en een hele boel heuveltjes en gras. Het was een mooie plek, dat zeker, en het behoorde tot haar genoegen tot de goede kudde. Dit zou eigenlijk betekenen dat Magnifico zo dadelijk op grond van de Quiet Sparkle was.

Toen Magnifico de bestemmingsplaats had bereikt, verscheen ze meteen in haar zicht. Er was meteen geen twijfel mogelijk: De typische bruine kleur van haar vacht, de zwarte manen en staart en de witte bles behoorden tot de merrie. Ze nam zoals gedacht plaats naast haar op de heuvel. In eerste instantie bleef Pearl vooruit kijken, wachtend tot de Quarter zich naast haar bevond. Zelfs aan haar houding was haar haat en irritatie af te lezen. Dat deze kenmerken haar vroeger niet waren opgevallen, bleef haar een raadsel. Nu ze eraan terug dacht was Magnifico zo altijd geweest. Wanneer iets niet naar haar genoegen ging, werd je meteen haar grootste vijand. Omdat zij vroeger zonder enige opzet Magnifico een lagere rang had gegeven, was deze haat gekoesterd. Als ze naar haar toe was gekomen om te melden dat ze graag haar oude rang terug had, was er niets aan de hand geweest. Eigenlijk was het gewoon lachwekkend.
Magnifico reageerde volkomen beheerst. Er ging wat anders rond in haar hoofd, dat was zeker. Haar leven leek te bestaan uit enkel schijn en cynische opmerkingen. Misschien trapten anderen in haar zogenaamde lieve pogingen, zij deed dit niet. Een beledigende opmerking van haar zou haar allesbehalve raken. Dat ze kwaad was betekende niet dat ze zich tot het lage niveau van Magnifico liet zakken. 'Je weet zelf dat het je eigen schuld is dat ik zo over je denk, Magnifico. Onthoud dat je me een keer uit het niets hebt aangevallen.' Haar stem was duidelijk en vooral uitermate kalm. Haar ogen stonden nog aandachtig vooruit en er waren geen tekenen van haar lichaam af te lezen die enige onrust vertoonden. Ze luisterde naar de rij van - natuurlijk, beledigende - woorden die Magnifico haar toesprak. De merrie hield nog steeds haar sluikse toon aan. Pearl reageerde niet meteen, waardoor de stilte voor een aantal seconden overheerste. Een licht en melodieus lachje verliet haar keel, terwijl ze opzij keek en haar groene ogen op de donkere van haar gezelschap richtte. 'Ah,' Het woord eindigde in een zucht. 'Je durft de waarheid niet onder ogen te komen en gaat over op een ander onderwerp om mij te kunnen beledigen? Laten we het erop houden dat de band tussen mij en Sultan veel groter is dan die tussen jou en Remember - waarschijnlijk iets waar je jaloers over bent. Ik ben dol op Remember, voor de duidelijkheid. Ik snap niet dat hij partners wilt zijn met iemand die hem laat kiezen tussen twee dingen die gemakkelijk te combineren zijn.' Pearl sprak rustig en trok voor zover dat voor een paard mogelijk was haar wenkbrauw op. 'Omdat jij je zus kwijt bent, zul je juist denken dat je dat, voor je eigen partner nota bene, wilt besparen.' Het kon zo zijn dat ze hiermee een pijnlijke snaar te pakken had. De relatie tussen haar en haar zus wist ze niet, maar het leek haar sterk dat ze hier geen rauw om had. Ze ging er verder niet op door, maar hoopte dat ze hierbij had laten weten dat het onmogelijk was haar en Sultan tegen elkaar op te stoken. Pearl had haar hoofd opnieuw naar voren gedraaid en verbrak zo het oogcontact tussen de twee. Haar ogen vernauwden zich een beetje terwijl ze naar voren staarde, de juiste woorden zoekend om ze vervolgens duidelijk aan haar te laten worden. 'Laat ik maar gelijk ter zake komen: Hoe haal je het in vredesnaam in je hoofd iedereen jou kant op te trekken of te beledigen? Als je een waardig iemand was geweest, had je alles voor wat het was achtergelaten en iedereen zijn eigen beslissingen laten maken. Je had een fijn hoofdstuk uit je leven af moeten sluiten.' Haar hoofd draaide weer opzij. 'Omdat jij je akelig voelt, enorm jaloers gesteld bent en ongelukkig in het leven staat ga jij je af reageren op alle anderen die je een week geleden nog dierbaar waren. Ik weet niet of je het zelf doorhebt, maar iedereen weet dat je je zo belachelijk gedraagt omdat je zelf behoorlijk aangebrand in het leven staat.'

Na haar eigen verrassing was ze best kalm. Misschien kwam het omdat ze al haar woede al op andere paarden had afgericht, en omdat ze Pearl als eens eerder - niet zo lang geleden - te lijf was gegaan. Maar haar hoofd was vandaag leger dan gewoonlijk. Misschien kwam het ook door haar favoriete gebied waar ze zich in bevond, of haar enorme koppigheid waardoor ze geamuseerd werd. Ze wilde Pearl gewoon niet zien, en het moest toch. Ze vond het wel grappig wat haar eigen brein bedacht om haar zo lang mogelijk te ontlopen. Ze hoopte ook dat dit gesprek zo snel mogelijk tot een einde zou worden gebracht. Ze had geen zin in nóg een lange discussie over van alles en nog wat. Het zou alleen maar lopen tot nóg meer ruzie - niet dat ze het erg vond met Pearl. Maar voor het eerst in hun relatie, had Pearl ook écht een hekel aan haar gekregen. Normaal probeerde Pearl haar nog een beetje te vriend te houden. Maar nu was het kaartenhuis in duigen gevallen, en zij had, zoals gewoonlijk, het laatste zetje tegen de wankele basis gegeven.
'Je weet zelf dat het je eigen schuld is dat ik zo over je denk, Magnifico. Onthoud dat je me een keer uit het niets hebt aangevallen.' Ze kantelde haar hoofd een tikje schuin, en ze dacht na over die ene keer dat ze de merrie had aangevallen. Ze was er niet helemaal bij toen. Nee, voor geen ene kant. Eigenlijk was het best wel grappig geweest, achteraf gezien. Op dat moment was ze zo bang en woedend tegelijkertijd. Het was een extreem raar gevoel geweest. Ze kon ook niet meer precies verklaren waarom ze het had gedaan. Maar Pearl was er blijkbaar door geraakt, en dat deed haar een vuil grijnsje op haar gezicht toveren. [color=rosybrown]‘Ohja,’ zei ze schijnheilig. [color=rosybrown]‘Foutje?’ Kort grinnikte ze schamper. Als Pearl het nu uit zou gaan lokken, zou ze het met alle plezier gaan herhalen. En dan nu zou ze haar écht hard raken, aangezien er nu geen schedelmerrie aanwezig was.
Pearl lachte. Ze lachte haar uit. Nou pfft. En dan nog moest ze altijd - ook al lachte ze schamper - het vreselijke goedaardige toontje in haar stem laten horen. Magnifico beet kort op een velletje in de binnenkant van haar lippen. Pearl zei dat ze de waarheid niet onder ogen durfde te zien. Ze schraapte haar keel: ‘Dat is mij meer dan genoeg duidelijk gemaakt, en ik heb mijn mening ook al honderd maal gezegd. Ik had geen zin om opnieuw hetzelfde verhaaltje weer rond te gaan.’ Haar stem was beheerst en kalm. Ze meende echt wat ze zei. Als ze het zonodig wilde weten, moest ze maar bij Sultan aankloppen, daar had ze haar hele verhaal wel kwijt gekund.
Maar toen zij begon over de band tussen haar en Sultan, dat die beter was dan die van haar en Remember, begon ze echt knoerthard te lachen. Zo hard, dat de tranen in haar ogen sprongen. De helft van de volgende woorden die ze zij ving ze maar op. Maar ze had haar woord al weer klaar liggen om de bal keihard weer terug te kaatsen. ‘Ten eerste, het is ronduit idioot dat jij jou "verhouding" met Sultan beter vind tussen die van mij en Remember.’ Ze priemde haar donkerbruine ogen in de groene van haar gesprekspartner, haar vijand. De pretlichtjes stonden nog in haar ogen. Sultan en Pearl beter dan haar en Remember, wat een lacher. Pearl was wel een komiek zeg, pfft. ‘Wie zijn het langst bij elkaar? Remember en ik. Wie hebben de meeste ups and downs die ons juist enkel dichter bij elkaar hebben gebracht? Ik en Remember. Wie hebben het hechtste gezin? Ik en Remember.’ Ze had haar argumenten al wel weer klaar liggen. Nog steeds grinnikte ze van binnen. Sultan en Pearl beter dan Magnifico en Remember. Hoe haalde de knol het in d'r kop! ‘Ik ben alles behalve jaloers op die "verhouding" van jou. Ik zou geen partner willen die standaard verdwijnt als hij het niet meer ziet zitten, zonder ook maar afscheid te nemen. Ik zou geen partner willen zijn met een lafaard,’ siste ze toen sluw naar de merrie. Ja, Sultan was een lafaard. Een vieze gore lafaard. Ze wist dat Remember er wel eens kapot van was geweest dat hij weer weg was. Dat hij hem miste. Blijkbaar had Remember meer gevoelens dan Pearl. Sultan moest boffen dat hij zo'n goede broer had als Remember. Jammer dat Sultan dan weer zo'n halsstarrige kwal was.
‘Ja, het is gemakkelijk te combineren. Remember zou het ook best willen uit praten. Maar Sultan daarentegen..’ Ze rolde met haar ogen. Nee, Sultan had het letterlijk tegen haar gezegd: "Hij hoeft niet meer bij mij aan te komen." Lekkere broer was hij. Echt, geweldig. Super gewoon. Echt, ze kon geen betere broer wensen dan Sultan.
Toen begon ze opeens over Amourette. Haar ogen schoten vuur. Hoe durfde ze haar zus erbij te trekken. Haar oren drukten zich fel in haar nek en ze ontblootte haar tanden naar de bonte merrie. Ze zette een paar dreigende stappen naar Pearl toe. ‘Wie heeft je verteld over Amourette?!’ vroeg ze met een dreigende, overslaande toon. Hoe kon zij het weten? Het enige aan wie ze het ooit had verteld was Remember, één keer had ze haar naam uitgesproken. Niemand zou haar mogelijk kunnen kennen. ‘Mijn zus was beter dan wie dan ook, vooral jij en Sultan. Jullie zullen nooit half zo goed worden als zij was. Zij was het moedigste dier dat ik kende. Dus waág niet om haar naam nog eens in dit gesprek te laten vallen.’ Ze snoof eens luid. Ze stond bijna met haar hoofd tegen die van Pearl aan. Haar ogen priemden in die van haar. Gore gluiperd die ze was. Ze meende het, als ze er verder over zou gaan, dan.. Dan zorgde ze er persoonlijk voor dat Pearl een zuur leven zou krijgen.
Toen de merrie begon met de woorden: "Laat ik maar meteen ter zake komen", op haar gemaakte toontje, wist ze al hoe laat het was. Ze kon een hele speech op haar kop verwachten. Ze vernauwde haar ogen een beetje. Pearl moest oppassen, haar emmer stond op het punt van overstromen, nog één mis geplaatst woord, en ze zou haar tweede aanval op de merrie inzetten. Ze wist dat geweld niets oploste - nou heel soms dan, de moordenaar van haar ouders had ze persoonlijk opgeruimd, en ze moest toegeven: Dat gevoel van eindelijk wraak na vijf jaar, was behoorlijk goed bevallen.
Ze luisterde naar Pearl. Ze was wel benieuwd wat voor conclusie ze probeerde te gaan trekken. Ze kon het niet laten om haar ogen te gaan rollen. Ze beledigde niet iedereen, een paar paarden maar. En ze trok al helemaal niet iedereen haar kant op, behalve Remember, maar hij had een gezin om voor te leven. Toen begon ze over hoofdstukken en mooi afsluiten. Hoe kon ze het nou "mooi" afsluiten als de laatste pagina alles behalve een goed einde had? Ze kon helemaal geen mooi hoofdstuk afsluiten. ‘Waarschijnlijk heb jij een hele andere kijk op "mooi", Pearl,’ katte ze toen naar de bonte merrie. ‘Daarbij, ik trek niemand mijn kant op. Ik zeg alleen dat ik ben teleurgesteld, uiteindelijk maken ze allemaal hun eigen beslissing,’ zei ze toen wat rustiger tegen Pearl. Ze mocht denken wat ze wilde, het was niet waar. Misschien een klein deel, ze maakte alles erger dan het werkelijk was.
Akelig, misschien, maar jaloers? Ze voelde zich niet jaloers, absoluut niet. Aangezien haar twee beste leden die ze had gehad - Navayo en Remember - de kudde met haar hadden verlaten, en er enkel een groepje merries over waren gebleven. Navayo was vooral erg interessant, hij had een geweldige kijk op het leven en hij was een trouw lid geweest. Remember was gewoon, tsja Remember. Haar Bèta, dat vertelde al genoeg. Toen ze vertelde "iedereen weet" rolde ze haar ogen. Niet iedereen, misschien roddels. Maar meer niet. ‘Roddels blijven roddels Pearl, en als jij ze verspreid, dan zullen ze wel vol staan met leugens,’ zei ze toen op een valse toon. En ja, ze reageerde zich af. Maar wie zei dat haar oude leden haar niet meer dierbaar waren. Teleurgesteld was anders. Maar ze zou ze wel niet meer gaan zien, aangezien Sultan dat ze inmiddels al wel had verboden. Naar haar mening was hij daar vast wel in staat toe. Wat hij wilde, ze wist immers dat Sunset nog respect voor haar had. Zij was de enige geweest die hun ruzie had doen stoppen. Haar haat met Sultan en Pearl was alleen maar gegroeid de laatste dagen. En daar hadden ze allebei zelf voor gezorgd. Vooral Pearl had het alleen maar erger gemaakt. Ze snoof nogmaals, hoe durfde ze over haar zus te beginnen? Die hoorde totaal niet thuis in dit gesprek, ze wilde haar alleen maar stangen. En dat was haar helaas gelukt. Maar als er plotseling vreselijke dingen in haar leven zouden gebeuren, dan was zij degene die dat zou veroorzaken. Misschien via via, maar het zou lukken als ze nog maar één keer haar mond daarover open probeerde te trekken, ze zou die persoonlijk snoeren.


Af. (: