Appels. Mjam. Sultan.

Een bruine merrie wandelde door het Meander. Ze had geen idee wat de naam betekende. Wat ze wel wist, was dat het hier prachtig was. Er was genoeg schaduw, genoeg gras en water. De perfecte plek. De merrie glimlachte. Ze hoorde vogels een prachtige symfonie zingen. Het waren kleine vogeltjes, ze zaten op een tak van één van de bomen waar ze langs liep. Normaal gesproken zou ze het vervelend gevonden hebben dat de vogels zoveel herrie maakte. Maar ze was in enorm vrolijke bui waarin niks mis zou kunnen gaan. Ze had een doel voor ogen. En dat doel zou ze binnen kort gaan bereiken. Met binnenkort bedoelde ze binnen een dag. De merrie glimlachte. Wat het doel is vraag je? Dat kom je binnenkort wel te weten.
Pair schrok zich een hoedje toen er een vogel vlak over haar hoofd heen scheerde. Ze schrok zo erg dat ze een halve meter weg sprong. Ze sprong in een plas waardoor haar twee achter benen onder de modder kwamen te zitten. Nice. Chagrijnig keek ze er naar. Walgelijk; Modder. Haar grijns verslapte en met een vies gezicht stapte ze uit de plas. Oh my god! Zag ze daar niet de meest perfecte appel die ze ooit gezien had?! Hij was rood, glansde in de zon met nog druppels van de dauw erop. Mjam. Die moest ze wel hebben. De merrie keek er naar en liep een stukje dichter naar de boom toe. Ze liep strategisch een rondje rond de boom; Op welke manier kon ze die appel het beste te pakken krijgen? Misschien zou ze zichzelf zo ver uit kunnen rekken. Ze rekte haar hals en hief haar hoofd, maar ze kon er net niet bij. Haar tanden raakte de appel op een haar na. Nee, dat was geen doen. Ze trok haar hoofd weer terug en bleef zo nog even staan. Misschien kon ze springen en de appel dan zo te pakken krijgen! Direct stapte de merrie een paar stappen achteruit. Een paar meter verder nam ze een aanloop en sprong. Ze knalde hard tegen de boom aan, hij schudde er van. Pair lag op de grond. “Auh!. Kreunde ze half verslagen. Ze moest en zou die verdomde appel krijgen! Hoe dan ook! De merrie snoof en stond op. Hoe zou ze die appel.. Waar was hij heen!! geschrokken keek ze naar de plek waar eerder nog de appel gehangen had. Dit ging je toch zeker niet menen hè? Boos keek ze ernaar. Haar spieren waren aangespannen, haar ogen gericht op de plek waar de appel eerst was. Die rot moeder natuur haatte haar gewoon! Pair stapte een rondje rond de boom. Verslagen hield ze haar hoofd bij de grond. Ze stootte haar neus. Tegen een rood ding. Ze keek er scheel naar. Het was de appel! Ze pakte hem op en vrat hem in een keer naar binnen. Luid smakte ze terwijl het sap over haar kin droop. “Mjam mjam mjam, “ mompelde de merrie genietend. Zo, ze had weer even wat naar binnen gewerkt. En dan was het nu tijd voor actie. Ze draafde naar een rustig plekje bij de rivier die zachtjes ruiste. Ze liet haar hoofd zakken om wat slokken te nemen en schraapte toen haar keel terwijl ze haar hoofd weer hief. Ze was hier om naar een kudde te hinniken. En dan niet zo maar een kudde, nee, de Quiet Sparkle. Waar ze met liefde deel van uit zou willen maken. Haar oren vlogen nieuwsgierig naar voren. Ze hief haar hoofd. Ze hinnikte een krachtige zuivere hinnik. Ze hoopte maar dat de leider het hoorde en in de buurt was. Ze keek even rustig om haar heen. Ze had eigenlijk geen idee wat zij zou moeten zeggen tegen de leider. Ze had nooit eerder naar een kudde gehinnikt. Misschien zou ze direct met de deur in huis moeten vallen. Ja, dat was misschien wel het slimste. Dan wist hij waar het op stond. ja. Ze zou het hem direct zeggen. Als ze dat durfde tenminste. Waarschijnlijk zou ze direct gaan stotteren en niet uit haar woorden kunnen komen. Maar ze zou haar best doen.

Voor Sultan.

Het Meander. Voor hem een gebieden met een betekenis, hij was hier voorheen een keertje geweest met Pearl en als het goed is, was dit de plek waar Crystall eh, 'gemaakt werd'? Grinnikend schudde Sultan even met zijn zwarte hoofd, maakte een korte bocht naar links, waardoor hij binnen enkele stappen de waterkant van de brede rivier had bereikt. Loom liet hij zijn hoofd zakken, raakte kort met zijn neus het wateroppervlakte waardoor zijn spiegelbeeld vervaagde. Gulzig nam hij een aantal slokken, hief zijn hoofd op borsthoogte. Smakkend slikte hij nog wat van het water door, waardoor de helft eruit viel en zich weer bij de licht stromende rivier voegde. Tevreden briestte hij en schudde kort met zijn smal gebouwde hoofd, waarna zijn lichaam een halve slag werd gedraaid en hij binnen een aantal seconde weer op het hoofdpad stond.
Een fris briesje liet zijn zwarte manen kort van zijn hals afkomen en een rilling liep over zijn ruggengraat heen. Echt heel erg lekker weer was het niet, langzamerhand begon de temperatuur weer wat af te nemen. Misschien dat het uiteindelijk weer wat warmer zou worden, maar vandaag was het weer niet op en top. Niet dat hij zich eraan irriteerde, wat frisser weer had ook zo zijn voordelen. Vooral met zijn pikzwarte vacht. Overigend vond hij alle seizoenen oké, ze hadden allemaal wel een unieke, mooie eigenschap en dat maakte elk seizoen voor hem apart.
Het zachte gesuis van de bladeren die tegen elkaar aanschuurde, stemde prachtig af tegen het melodieuze gefluit van de verschillende soorten vogel, wat samen een prachtig gezang vormde. Alles paste perfect bij elkaar in dit gebied, de felgroene bomen en het lichte zand dat over het gehele pad lag verspreid, matchte weer mooi bij het helderblauwe water. De gekleurde vlinders en vogel, gaven dan net weer dat vrolijke en fleurige tintje aan het gebied. Sultan kwam hier graag, maar goed. Wáár kwam hij ondertussen niet graag? Bijna elk gebied had wel iets wat hem aantrok. Al bleven de bossen boven aan zijn lijstje staan, er hing daar zo'n ontspannen en vertouwde sfeer. Misschien omdat hij er destijds dagelijks kwam, of omdat het ooit een keertje zijn territorium was. Of ja, van zijn kudde dan. Het waren prachtige tijden geweest, maar nu hij de Quiet Sparkle weer aan het leidden was, voelde hij zich écht compleet. Vanaf het begin had hij in de kudde gezeten, was leider geweest tot de kudde hem afgenomen werd en hij de kans kreeg om zijn eigen kudde te starten. Desondanks voelde het niet zo goed als bij de Quiet Sparkle.
Een hinnik drong door in zijn oren en meteen draaide hij zijn hoofd om. Misschien wéér een nieuwe lid voor de kudde. Ondertussen was de activiteit flink opgekript en het liep prima nu. Sultan was dus dik tevreden. Al snel was zijn lichaam iets naar rechts gedraaid, zodat hij een zijpaadje in kon schieten en in een fikse galop zo snel mogelijk bij het roepende paard kon zijn. Hij wilde immers niemand laten wachten. Het duurde niet lang, of het paard verscheen in zijn gezichtsveld. Sultan minderde vaart, kwam uiteindelijk tot stilstand en knikte een keertje vriendelijk naar hem. "Hallo." Begroette hij hem vriendelijk. "Ik hoorde je hinnik. Waar kan ik je mee helpen?" Na zijn woorden krulde zijn mondhoeken licht omhoog, waardoor een vriendelijke glimlach zijn gelaat sierde.

De bruine merrie snoof zachtjes, ze brieste. Ze was enorm zenuwachtig. Wat moest ze tegen de leider zeggen? Wie zou die Sultan zijn? Ze keek om zich heen. Zenuwen maakte bijna bezit van haar. Maar ze moest en zou sterk blijven. Ze zou zich niet op de kast laten jagen. Ze zou dit doen! Maar stel nou dat ze niet toegelaten werd? Wat zou er dan gebeuren? Wat zou zij moeten zeggen? Zou de hengst genadig zijn en haar een kans geven of omdat ze zwak was haar meteen af zou wijzen? Ze zou zich willen geven voor de kudde, nee herstel; Ze zou haar leven willen geven voor de kudde. Of in ieder geval voor een plaatsje in de kudde. De merrie snoof eens. Ze zou het vast wel kunnen.
Een geur prikkelde haar neus. De geur liet haar neusvleugels trillen. De hengst! Enthousiast keek ze naar de plek waar de geur vandaan kwam. Ze zag de hengst nog niet maar wist wel zeker dat hij snel zou komen. Ze keek om zich heen. Ze wachtte geduldig af. Haar staart zat tegen haar achterhand gedrukt, evenals haar manen. Ze zweette een beetje, maar het was niet te zien. Ah, ze was gewoon zo zenuwachtig. De merrie keek om en zag toen de hengst. Hij was zwart. Ergens had ze verwacht dat hij wit zou zijn. Gewoon omdat ze zwart meer als een slechte kleur beschouwde. Maar zoals ze al eerder geleerd had zei uiterlijk niets. Ze glimlachte. De hengst stond voor haar neus en glimlachte naar haar. De hengst begroette haar en vroeg waar voor ze geroepen. De merrie keek vriendelijk naar de hengst. ‘Hallo. Ik ben Pair of Eyes,’ zei ze nog rustig en kalmpjes. Hij had haar ook gevraagd waarom ze geroepen had. Oh nee, nu kwam het moeilijke deel. Het deel waarbij ze zou gaan stotteren en gaan beven als een rietje. ‘Ik zou me heel erg graag bij uw kudde willen voegen, meneer.’ zei ze beleefd. ‘Maar u vraagt zicht vast af waarom ik dat dan zou verdienen, niet? Nou, ik zou mijn leven willen geven om in een kudde te mogen. Ik zou met alle liefde mee doen aan iedere activiteit. Ik zou me willen inzetten voor de kudde, het willen beschermen met mijn leven. Zelfs lijkt het me leuk om met veulens te spelen, vrienden te maken. Of beter gezegd, een nieuwe familie te ontmoeten. Ik zie een kudde als een familie, en ik zou enorm graag dat gevoel van familie weer terug willen hebben. En ik denk dat uw kudde het best is,’ zei ze in één adem teug. Ze trilde van de spanning. Ze hoopte dat de hengst haar onzekerheid niet zag, maar dat betwijfelde ze.

De merrie stelde haarzelf voor als Pair of Eyes, waar Sultan een enkele keer op knikte al 'antwoord'. Dan wist ze tenminste dat hij naar haar geluisterd had, wel zo beleefd natuurlijk. Toen ze haar woorden vervolgde, knikte Sultan af en toe om duidelijk aan haar te laten zien dat hij geïnteresseerd was. Het was immers weer een paard die bij zijn kudde wilde en nieuwe leden had hij natuurlijk altijd nodig. Zodra ze klaar was met haar woorden, krulde een glimlach zijn lippen. Haar onzekerheid was lichtjes te zien, maar Sultan probeerde er doorheen te kijken en het verder te negeren. Hij wilde haar niet nóg onzekerder maken. "Wel, aangenaam Pair of Eyes. Mijn naam is Sultan." Een ding dat duidelijk was; ze had een aparte naam die hijzelf nog nooit eerder gehoord had.
Hij wilde automatisch naar haar reden vragen, maar die had zo voorheen al meteen verteld. Lekker makkelijk, hoefde hij het in ieder geval niet meer te vragen. Sultan duwde zijn oren naar voren en glimlachtte lichtjes naar de merrie. "Fijn dat je meteen zegt waarom en waarvoor je in de kudde wilt." Begon hij. Misschien had de merrie enige ervaring met kuddes? Dat ze daarom meteen de reden waarom ze in de kudde wilde erachteraan plakte. Hij wist het niet, maar op dit moment deed het er ook niet toe. "De redenen die je aangeeft zijn duidelijk, zo te zien wíl je het echt en ik vind dat je een plekje in de kudde verdiend. Maar alsjeblieft, hou je dan ook aan je beloftes. Dat verwacht ik dan wel van je." Zodra hij uitgesproken was, wachtte hij rustig af op reactie van de merrie, meer op een bevestiging. Een belofte, dat ze haarzelf ook écht aan al de dingen ging houden die ze hem daarnet had verteld.
"Wat mij betreft behoor je nu tot de kudde." Misschien was hij tóch nog iets te soepel met het toelaten van paarden, maar tot nu toe hadden alle nieuwe leden nog goede redenen gehad en kón hij ze niet afwijzen. Vandaar dat hij ook dit keer weer had toegegeven, de merrie leek het immers echt te willen en dat was voor hem eigenlijk het allerbelangrijkste. Niet dat het vaak voorkwam dat paarden niet in de kudde wilde, waarom zouden ze anders de leider roepen. Desondanks was dat één punt waar hij heel goed oplette, want wilde het paard het alleen maar om de veiligheid twijfelde hij. Sultan wilde ook paarden die daadwerkelijk iets voor de kudde konden betekenen en ervoor konden zorgen dat de activiteit hoger werd. Dán wilde hij ze die bescherming die een kudde had wel geven, maar anders begon hij te twijfelen.

De merrie had haar hoofd redelijk laag hangen toen ze haar woorden uitgesproken had. Haar ogen waren weer naar de grond gekeerd. Oh wat haatte ze zich zelf als ze zo was. Als ze zenuwachtig of onzeker werd, verstijfde ze meestal. Ze kon geen woord meer over haar lippen krijgen en stond daar dan maar te staan. De merrie spitste haar kleine oren toen de hengst wat zei. Direct gooide ze haar pientere hoofdje de lucht in. Mijn god. Ze was zo zenuwachtig. Wat zou ze doen als hij nee zou zeggen? Als hij haar af zou wijzen? Wat zou ze dan doen? Het een andere keer nog eens proberen? Nee, ze zou weg lopen. Ze zou zichzelf nooit meer zo vernederen. Ze was jong en onervaren. Ze had werkelijk geen idee met wat ze aan het doen was. Maar het maakte niet uit. Zolang de hengst genadig was, zou het goed zijn. Ook al zou hij haar afwijzen. Als hij dat op een vriendelijke en nette wijze zou doen, zou het vast een stuk schelen.
"De redenen die je aangeeft zijn duidelijk, zo te zien wíl je het echt en ik vind dat je een plekje in de kudde verdiend. Maar alsjeblieft, hou je dan ook aan je beloftes. Dat verwacht ik dan wel van je." sprak de hengst. Zei hij nou daadwerkelijk dat zij een plekje in de kudde verdiende?! Meende hij dat? Opgewekt hief ze haar hoofd. Haar oren waren zo ver als mogelijk naar voren gedrukt en een glimlach sierde haar gezicht. Pair keek de hengst aan. Vreugde was te lezen in haar donkere maar warme ogen. “Natuurlijk zal ik mij aan mijn beloftes houden.” kwam er voor haar gevoel een beetje klunzig uit haar mond. Pair gaf er even geen moer om. Ze sloeg even met haar staart. "Wat mij betreft behoor je nu tot de kudde."  hij had gezegd dat ze bij de kudde hoorde. Was het echt waar? Was het waar dat er voor het eerst in haar leven iets goed ging? Dit was iets goeds, toch? Pair keek de hengst vreugdevol aan. “Dank u.” klonk haar stem zachtjes, maar beheerst.