The Road Not Taken~Familie&Vrienden

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;


Met lange, stevige en grote stappen maakte Juno zich een weg voort door de sneeuw die al niet te dik meer was. Het was herfst en ergens vond Juno dat zeer jammer, de zomer paste hem veel beter, het was lekker warme en broeierig, zoals hij dat gewend was.
Hem zijnde versnelde hij zijn pas, hier wilde hij het liefst zo snel mogelijk vanaf zijn maar dat was hoogstwaarschijnlijk niet mogelijk, voor zover hij verwachten kon.
De wind suisde langs zijn spitste oren maar luisteren kon hij niet, alles wat hij hoorde was feitelijk gericht op één ding; Ceres.
Hij moest en zou haar terug halen, wat het hem ook maar kosten zou. Hoe lang was het al wel niet sinds Juno zijn familie had gezien?
Precies wist hij het niet, maar hij wist zeker dat het veels te lang was.
Zijn ijsblauwe ogen speurden het gebied af, verder dan de Sneeuwvlakte wilde hij zeker niet gaan, en de Ijsgrotten waren hem veel te koud.
De geisers waren nog een beetje te doen, de stoom was soms nog wel eens warm maar, ook gevaarlijk en hij schrok er veel te snel van.
Langzaam kwam hij tot een stilstand en rilde zo af en toe, dit weer was absoluut niet geschikt voor zijn dunne, gladde vacht maar, iets in zich vertelde hem dat dit de plek was om naar toe te gaan.
Alles wat hij wilde was Ceres terug krijgen, maar als dat zo makkelijk was geweest dan had hij Ceres nu al kunnen zien en dan zou hij nooit meer slapen, altijd naar haar blijven kijken..
Zijn stappen werden langer, groter en langzamer tot hij opnieuw weer stil bleef staan.
Hopelijk waren er mensen die hem wilden steunen, misschien Oliva en Cartello..Hij kon niet wachten om Ceres weer te zien.

The Road Not Taken~Robert Frost

OOC;
Voor iedereen die zich aangemeld heeft!

Haar zomervacht werd langzaamaan bedekt met een heerlijke wintervacht. Het was een goed ding die wintervacht. Dan zou ze het tenminste niet koud hebben in de winter. Haar emerald groene ogen bekeken het voor haar nieuwe gebied. Paarden hadden haar verteld dat Juno hier ergens rond dwaalde. Jaren lang had ze gedacht dat hij dood was geweest. Maar hij leefde! Echter speelde haar partner een vervelende rol in dit hele verhaal. Hij zag haar als zijn eigendom. Oké, ze hield van hem maar soms was hij wel heel erg jaloers. Ergens had ze moeten weten dat haar Juno nog leefde. Hij zou vast willen weten hoe het met hun tweeling ging. Hij had immers geen milimeter van haar zijde geweken toen ze door de moeilijke bevaling had moeten komen. Hij was werkelijk een droompartner geweest. Ceres wist ook goed genoeg dat Santos een veulen van haar wou. Haar veulens waren immers enorm goede paarden geworden. Daarmee bedoelde ze niet qua geaardheid maar qua kwaliteit. Ze was ook trots op haar kinderen. Ze kreeg er dan ook de nodige liefde van terug.

Een wel iets te bekende geur drong haar slanke neus binnen. Ze keek verschrikt om haar heen. Haar redelijk slanke lichaam versnelde zich. Haar ogen zochten naar de geur. Ze had jaren gedacht hem nooit meer te zien. Wel bijna 3 jaar lang had ze zonder hem moeten leven. Haar haast witte oren stonden naar voren. Haar crèmekleurige neusgaten waren wijd open gesperd. Alsof ze zijn geur nog meer wou opsnuiven. Zijn vorm kwam langzaam in zicht. Ze hinnikte luid en zuiver richting hem.

Een paar passen van hem hielt ze halt. Haar groen ogen keken hem zacht aan. Voorzichtig streek ze met haar slanke neus langs zijn kaak af. Ze moest uitkijken dat santos niet in de buurt zou zijn. Hij zou hen beiden een kopje kleiner maken vreesde ze.
'Juno, ik dacht dat je dood was...' Fluisterde ze zachtjes. Ze was al die tijd onrustig gebleven maar had het nooit aan santos laten zien. Met de tijd was ze wel van Santos gaan houden. Toch was het terugzien met Juno vreemd vertrouwd. Al zou ze wel uitkijken wat ze deed. Misschien moest ze het op een vriendschap houden bij haar oude partner en trouw blijven aan haar huidige. Misschien moest ze toch maar een veulen met hem nemen.

Een buckskin hengst liep langzaam door de sneeuw vlakten heen. De sneeuw kraakte onder zijn zwarte hoeven. Hij hield zijn hoofd geheven en zijn oren naar voren. Een glimlach gleed over zijn snoet. Het was lang geleden dat hij in zijn eentje de rust vond. Rust. Wat had hij dat gemist. Na al de heisa rondom Ceres, Santos en Juno was er dan nu eindelijk rust. Tuurlijk maakte hij zich zorgen om Juno. En hij wist ook wel dat Juno Ceres miste. En andersom. Maar Cartello zou het niet voor hen op kunnen lossen. Dat zouden Juno, Ceres of Santos moeten doen. Natuurlijk zou hij de keuze die zijn vriend zou maken respecteren en zou hij achter Juno staan wat hij ook zou doen. Maar het gevoel dat hij nu even nergens bij na hoefde te denken liet hem ontspannen. De hengst snoof en liet zijn hoofd wat meer ontspannen naar beneden hangen. De hengst schudde kort zijn manen los en slofte verder door de sneeuw. Ja, er waren hengsten die helemaal vol van zichzelf waren en geen seconde aan iets anders konden denken dan zichzelf. Maar zo was hij niet. Cartello had ook zo zijn eigen waarde, maar sloeg daar niet in door zoals vele andere. Die hengsten moesten er altijd goed uit zien, elegant lopen. Om eerlijk te zijn kón hij dat niet eens. Het elegante loopje.. Die kracht bezat hij gewoon niet. En om nou iedere seconde naar je zelf te moeten kijken om te weten of je er wel 'toonbaar' uit zag? Dat leek hem veel te veel werk. Toch keek de hengst eens om. Nou.. Zo slecht zag hij er niet uit. Gespierd, glanzende goud bruine vacht en stralende zwarte manen en staart. De hengst grinnikte kort. Nee, zo was hij niet. Hij richtte zijn blik weer op de weg voor hem. Nog altijd grijnzend stapte de hengst door.
Drie verschillende geuren prikte in de neus van de hengst. Hij gooide zijn hoofd de lucht in. Die geur kwam hem maar al te bekend voor. Alle drie trouwens. Direct vertraagde hij zijn toch al redelijk trage passen. Nee, veel zin had hij niet. Hij kon ook niet zien waarom er iets aan de hand zou zijn. Het waren immers alleen Ceres, Juno en Vesta. Die zouden vast geen ruzie maken. Heus niet. En anders zou Juno hen in ieder geval niets aan doen. Cartello snoof en stapte rustig verder. Sinds kort was het herfst, en aangezien hij hier voor het eerst was had hij geen idee hoe lang het al herfst was. En wanneer het winter zou worden. Hij wist niet eens hoe het geregeld was in dit land. Was het een regeling qua Goed, Neutraal en Slecht? Of was het anders? Waren er kuddes? En zo ja, wie waren die leiders? De hengst snoof. Enkel wist hij dat het land de naam Dream Horses met zich mee droeg. Een naam die hij niet vaak gehoord had voor een land. Het was in ieder geval duidelijk dat een droom voor paarden was, dit land. Een grimas kwam op zijn gezicht. Wat een droom. Sneeuw en ijs overal waar je kijkt. Nee, hier droomde hij echt van. Hij snoof. Hij liet zijn sarcastische blik over de sneeuw glijden. Daar, daar zag hij de drie paarden van daarnet staan. Juno, met zijn cremello kleurige vacht, Ceres die even cremello was en dan nog Vesta, die wit was. Wat zou er zijn? Had Juno geroepen of zo? Of was het toeval geweest? Cartello had geen idee en stapte nog steeds langzaam verder. Glimlachend stapte hij op het gezelschap af. “Hallo, “ klonk zijn stem blij verrast. Niet dat hij enorm verrast was, maar het was wel erg toevallig dat hij hen drie zo tegen kwam. Hij wist nog wel de laatste keer dat hij Juno gezien had. Toen ze opgesplitst Dream Horses in gegaan waren. Cartello had gehoopt op een weerzien. En daar waren ze dan. Natuurlijk waren er gedachtes geweest die hem vertelden dat Juno dood was. Maar die vreselijk stem die hem dat had toe geblaft had hij genegeerd. “Wat ben ik blij jullie te zien,” klonk zijn hese stem. Hij keek even naar Juno, zijn blik vervolgde naar de jonge Vesta en vervolgens Ceres. Hij kende de jonge Vesta en Ceres niet erg goed. Wat Cartello wel wist was dat Juno nog steeds deeply in love was met Ceres. Alleen dat Ceres een partner had. Santos. Ceres en Santos waren gekoppeld door Juno zijn ouders omdat zijn ouders dachten dat Juno dood was. Juno en Ceres waren vroeger partners en hadden een tweeling gekregen; Vesta en Mercurius. Cartello wist dat Juno Ceres weer terug wilde. Cartello wist ook wel dat hij met het enkel te weten nergens verder mee kwam. Hij vroeg zich eigenlijk af wat Ceres van Santos vond. Als ze hem maar niks vond dan was de beslissing snel gemaakt. En.. Oh! Waarom deed hij dit? Beslissingen of opties voor andere bedenken? Dat moesten ze lekker zelf doen. Een grijns plantte zich weer op zijn donkere snoet. Zijn bruine ogen zochten zich een weg naar die van Juno. Cartello keek hem toch even spijtig aan.

Underfoot the dew it dances sweet
Spirit and nature once again meet
Verdantly entwined in that moment known
I breathe it in..I'm not alone..

De geur van de merrie die hij al zo lang had moeten missen en van wie hij zo veel hield werd sterker en sterker.
Het geluid van haar hinnik klonk zo prachtig in zijn spitste oren, net als het geluid van kleine vogeltjes in de vroege, alleen dan vele malen mooier.
De contouren van haar slanke lichaam brandden op haar netvlies, zo lang had hij op haar gewacht en zo vaak had hij van dit ene moment gedroomd. Het moment dat hij haar weer ontmoetten zou en nooit meer alleen liet.
Was dit echt? Was dit allemaal niet gewoon een té mooie droom? Zijn dromen werden namelijk met de nacht realistischer.
Hij dwong zichzelf al haar zoete geuren op te nemen en ze nooit meer te vergeten, hij zou elk moment wel wakker worden en haar vast nooit meer weerzien.
Beter kon hij van elke seconde genieten, elke seconde deed er net zoveel toe als die ene daarvoor.
Vanaf het moment dat haar zachte huid langs zijn kaak streek wist hij dat dit geen droom was, dit was Ceres, zíjn Ceres in levende lijven.
‘Juno, ik dacht dat je dood was.’ Klonk haar fluweelzachte stem, maar alles wat hij kon doen was zachtjes zijn hoofd schudden. ‘ Ergens, diep van binnen dacht ik hetzelfde over jou, maar wilde het niet geloven.
Is dit echt, lieve Ceres? Of is dit maar een prachtige droom?’
Hij legde zijn hoofd zachtjes op haar schoft en snoof haar geur opnieuw naar binnen, hoe vaak hij dat nu wel niet zou doen wist het, veel maakte het hem ook niet uit.
Maar, het bleef niet bij Ceres alleen. Ook de geuren van zijn dochter die zo bekend roken drongen één voor één zijn neus binnen en een lieve glimlach sierde zijn lippen.
‘Pap!’ Klonk het in de verte en de een galopperende merrie die zo veel weg had van zijn Ceres kwam dichter en dichter bij,
‘Ik heb je gemist’ Sprak zijn dochter en hij knikte vele malen.
‘ Ik jou ook, jullie allemaal. En ik laat jullie nooit, maar dan ook nooit meer gaan. Niets zal ons meer scheiden.’ Sprak hij zacht, maar zeker. Die zin was niet een gewone zin, het was een belofte. En nooit zou Juno een belofte breken, zeker niet één die zijn familie betreft.
Vanaf het moment dat zijn oude vriend, Cartello, in zicht kwam werd hij er aan herinnerd dat Ceres al een ander had gevonden.
Niet de aardigste, natuurlijk. Al die gemene beesten waren hetzelfde, het ging allemaal om de mooie lijn en niets anders. Hopelijk zou zijn lieve Ceres nog van gedachten veranderen en zou Santos zich hier buiten houden. Anders werd het alleen maar een bloedbad, een schilderij van rood op een wit schilderdoek dat kilometers ver uitspreidde.
Hij knikte even om de woorden van zijn vriend en glimlachte naar de jonge hengst, hij was blij dat Cartello er was. ‘ Een beter weerzien als deze, is er niet te vinden.’ Sprak hij met een brede glimlach en richtte zich toen weer op Ceres.
‘ Is Mercurius ook in de buurt? Ik heb ook hem zo erg gemist.’ Vroeg hij zachtjes aan de lieve merrie.

Waar hield die merrie zich nu dan weer uit? Santos had het nooit een prettig idee gevonden om hierheen te gaan en nu ze ergens anders was dan hem was het zeker een ramp. Niet omdat hij voor haar veiligheid wilde zorgen, hij hield van haar, meer dan van wie dan ook, maar je wist maar nooit wat voor hengsten hier rondliepen. Hengsten zoals Santos zelf, met de liefde niet in het sterkste punt. Of versierders? Charmante hengsten die een prachtige merrie als Ceres wel leuk vonden. En met name dacht hij aan Juno, hij had altijd een angst voor die hengst gehad, niet zozeer omdat de hengst groter of sterker was dan Santos, wat Santos betwijfelde, hij had namelijk een te groot ego om zijn sterkte in twijfel te trekken. Het was omdat Juno de eerdere partner was van zijn merrie, zíjn merrie die zomaar van hem afgepakt zou kunnen worden. Santos zou graag een veulen hebben van Ceres, ze had goede veulens en ze hield van haar, maar hij moest op zijn hoede zijn voor die Juno. Die vervloekte hengst die hem zomaar eens eventjes alles af zou kunnen pakken. En alsof je over de duivel aan het praten was prikkelde de geur van Ceres in zijn neus. Zonder erbij na te denken draafde hij aan. Zijn hoeven plaatste verse en diepe sporen in de sneeuw, die algauw weer weggevaagd werden door de sneeuwval. Hij rook nog wat geuren, Vesta en een voor hem onbekende hengst. Maar die liet hem koud, nog een geur drong tot hem door, die hem wel degelijk warm maakte. Ergens had hij het vermoeden dat hij zo dadelijk oog in oog zou staan met Juno en als het zover was, dan zou Santos er een einde aan maken, voor eens en altijd. En inderdaad, behalve zijn prachtige merrie met haar groene ogen, haar al net zo prachtige dochter Vesta en de onbekende buckskin hengst, stond daar een lichte akhal-teke hengst. Santos knarsetanden toen hij de hengst daar zo zag staan en net zijn laatste woorden opving. ‘ Is Mercurius ook in de buurt? Ik heb ook hem zo erg gemist.’ Santos snoof en perste zich tussen Juno en de andere, hij wenkte Ceres met zijn hoofd naar achteren en hoopte dat ze zou luisteren. Eventjes keek hij Juno woest aan, toen veranderde zijn blik van woest naar poeslief. `Ach gut, een leuke familiereünie? Ik hoop dat ik niet te laat ben voor het feest. Jammer hé, dat niet alleen Mercurius in de buurt was? Ik hoop maar dat hij op tijd is voor het grote spektakel,’ siste het tussen zijn tanden door. Met het grote spektakel bedoelde hij het bloedbad, het bloedbad dat er sowieso zou komen, alsof het zo was voorbestemd zou het er komen, misschien niet vandaag, misschien wel, maar de hengst voor hem moest en zou sterven, ooit. Wat ook zeker zou gebeuren, ooit. Ergens begon Santos te twijfelen of hij Juno aankon, maar natuurlijk kon hij dat, waarom liet deze hengst hem nou aan zijn geweldigheid twijfelen? Santos had een geweldig groot ego, altijd al gehad, en plotseling leek het alsof hij aan zichzelf twijfelde. Santos schudde zijn hoofd. `Dus nu Don Juan, waar waren we gebleven? Oja, het grote spektakel en Mercurius. Misschien kan hij er maar beter niet bij zijn, het zou niet zo goed zijn voor zijn achterlijke hoofdje weet je? Maar weet je schat? Jij kan er ook niets aan doen, dat Mercurius er niet helemaal goed bij is met zijn hoofd, het zit altijd in het bloed van de vader, als er iets niet goed is met de vader, is er vaak iets niet goed met het kind, Mercurius en jij zijn het levende bewijs. Misschien word het tijd om aan je gezonde verstand te gaan twijfelen, loverboy,’ het laatste woord spoog Santos zowat uit voor de voeten van Juno, hij richtte zich met een liefkozende glimlach achterom naar Ceres. Toen keek hij Juno weer woest aan, zijn hele poeslieve act was weg, verdwenen in het niets, alsof het de grond was ingezogen. Alles, alles wat Santos zei, alles wat hij deed, was om Juno uit de kast te jagen. Dus liep Santos extra langzaam een rondje om Juno heen en schudde afkeurend zijn hoofd. `Weet je zeker dat je klaar bent voor ons grote spektakel?’ vroeg Santos sinister, zo zacht dat waarschijnlijk niemand anders het zou horen, hij tikte met zijn neus in de schouder van Juno, maakte een afkeurend geluid en schudde, schijnbaar, teleurgesteld zijn hoofd. Toen plantte hij zich weer recht voor Juno terwijl hij hem met zijn hooghartige blik aankeek.

Haar zachte groene ogen keken hem rustig aan. Het leek wel een droom te zijn dat ze hem terug had gevonden. Zijn ouders hadden gezegd dat hij dood was geweest. Ze begreep het amper. Een zachte glimlach verscheen rond haar cremello kleurige lippen. Voor even sloot ze haar ogen toen ze haar neus tegen zijn kaak aan drukte. Zijn heerlijke geur drong tot haar door. Waar waren de tijden heen gegaan? Ze hadden het zo goed samen en dat was allemaal verdwenen. Gewoon door de scheiding van de kudde was ze haar geliefde kwijt geraakt. Haar kinderen hadden het nooit begrepen gehad. Ceres baalde ervan dat ze zijn ouders geloofd had.
"Nee mijn liefste, dit is geen droom." Fluisterde ze zachtjes. Ze keek hem aan, het water stond in haar ogen. Waarom was dit alles verdwenen? Ze hadden een prachtig gezin kunnen hebben. Samen de kudde kunnen leiden. Nu moest ze naar Santos luisteren en dat vond ze helemaal niet leuk.
Haar lichaam werd ruw naar achteren gezet door het geluid van denderende hoeven. Geschrokken keek ze om. Haar ogen waren groot van angst. Haar spieren stonden gespannen. Ze zette nog een paar passen naar achteren. Enkel en alleen het geluid al deed haar rillen van de schrik. Het moest Santos maar eens zijn. Ze wou geen problemen met hem. Echter was het haar prachtige dochter Vesta. Ceres hinnikte vrolijk naar haar. Haar ogen begonnen terug te stralen. Ze streek met haar hoofd langs haar hals en gaf uit oude gewoonte een lik tussen haar oren. Ze was een uiterst goede moeder. Eentje die door het vuur zou gaan voor haar kinderen. Zij waren de laatsten waar ze nog voor leefde. Voor niemand anders meer. Helaas ook niet meer voor Juno. Ze had zich gebonden aan een andere hengst waar ze op een of andere manier ook van was gaan houden. Hij was in haar leven gekomen door een soort van dwang maar bleef in haar leven als een soort acceptatie. Waarschijnlijk zou ze hem ooit de toestemming geven haar te dekken, maar nu nog niet.
Cartello en kwam niet veel voor Santos aan op de sneeuwvlakte. Maar er was genoeg tijd tussen om een vriendelijke knik te geven richting de buckskin hengst. Ze had hem altijd als een goede vriend van haar gezin gezien.
"Blij jou ook weer te zien Cartello, je gezelschap ontbrak mij." Sprak ze vriendelijk. Haar groene ogen keek naar Santos die haar wenkte. Ze luisterde braaf naar hem. Ze liep onder zijn hals door. Ze duwde haar neus zachtjes tegen zijn kaak aan en glimlachte. Braafjes bleef ze bij hem staan en keek ze zijn spel toe. Ze schudde zachtjes haar hoofd. Ze wou Juno beschermen en dat zou ze dan ook doen. Ze zette haar prachtige lichaam in beweging en ging tussen Juno en Santos in staan.
"Santos, mijn lieve schat, twijfel je zo hard aan mijn liefde voor jou? Je weet dat ik geen enkele hengst mooier en sexy'er vind als jou. Dat ik je een veulen wil schenken als de tijd er is. Wat heeft het dan voor nut om een zielige exvriend af te maken?" Vroeg ze met haar zachte stem. Haar ogen gingen van de ene hengst naar de andere. Ze wou niet dat Juno iets zou overkomen maar wou ook trouw blijven aan haar partner. Op dit moment werd ze gedwongen te kiezen tussen twee paarden die ze lief had. Het verscheurde haar.

Zijn blik was woest gericht op Santos en de woorden die hij uitsprak deden hem koken van woede. Hoe durfde hij zo over zijn familie te spreken!
Maar, de woorden van Ceres deden hem nog veel meer pijn, die woorden braken zijn hart en hij voelde zich diep van binnen verscheurd. Hoe durfde ze dat te zeggen, na al die jaren die ze samen hebben doorgebracht, na de familie die ze samen hadden gesticht, hoe durfde ze.
‘Blijf uit mijn buurt Santos! En zeker uit de buurt van mijn familie!’ Snauwde hij woest naar de donkerbruine hengst.
‘Spreek nog één mis woord uit over mijn zoon en je zult de dag dat je Ceres ontmoette berouwen!
Je bent niets, niets behalve een act, het is allemaal maar nep! Jij houdt niet van Ceres, en je zult ook nooit van haar houden!
Nooit zoals ik van haar hield, en zoals ik nog steeds van haar houd.’
Bij de laatste zin richtte hij zijn blik op de witte merrie, met een gebroken blik, hij sprak de waarheid, hij hield van haar, en zal altijd van haar houden.
Langzaam kwam hij dichterbij haar staan, met zijn neus bijna tegen de hare aangedrukt.
‘Is het waar, Ceres, voel je niet meer hetzelfde voor mij?’ Vroeg hij fluisterend, uiterst zacht, zodat alleen hun oren het op konden vangen.
Daarna richtte hij zich weer op Santos, Santos en zijn afkeurende blik, dit maal stonden zijn ogen op woest, hij zou niet meer wachten op een volgende belediging.
‘Je hebt lang genoeg hooghartig rondgewandeld met mijn liefde, met mijn partner, en nu is het genoeg geweest!’
Hij hapte met ontbloot tandvlees naar de donkerbruine hengst, richting zijn achterste, en nog een maal, richting zijn hals.
Zijn neusgaten waren weid opengesperd en zijn ogen lichtelijk dichtgeknepen, hij steigerde, hoog en woest, maalde eens met zijn sterke benen in de hoop dat hij Santos in zijn gezicht zou raken met zijn hoef.
Hij was er klaar mee, helemaal klaar mee..