Sparkling angel, I couldn't see
Your dark intensions, your feelings for me.
Fallen angel, tell me why?
What is the reason, the thorn in your eye?
Angels - Within Temptation
Your dark intensions, your feelings for me.
Fallen angel, tell me why?
What is the reason, the thorn in your eye?
Angels - Within Temptation
De forse wind leek een eindeloos spel met haar lijf te spelen: Haar witte maan- en staartharen lieten zich genadeloos meevoeren en de windvlagen leken hun best te doen haar ziel van haar lichaam te onttrekken. Het feit dat Naudr zich niet aan haar zijde bevond deed haar ergens irriteren, maar aan de andere kant was ze blij met deze verlossing. Haar beschermer werkte haar negen van de tien keer enorm op haar zenuwen en zijn bemoeizuchtige gekibbel bracht haar telkens weer op de hoogte van hoe "ik-bepaal-alles-en-jij-moet-het-maar-accepteren" hij was.
Macon was het type hengst dat je liever vermeed dan dat je in contact met hem kwam. Hij was sinds haar geboorte gekroond tot haar mentor, een term dat gebruikelijk was in de groepen waar ze vroeger in leefden. Een geboren Ravenwood, zoals werd gezegd.
Ervan overtuigd dat ze hier enig idee hadden bij het horen van deze naam was ze niet. Volgens Macon kwamen ze in elk plekje van de wereld over als de donkeren. De vreemden. Ach, de tweejarige vond het allemaal prima. Ze interesseerde zich nog meer in de nutteloze steentjes die de grond bedekten dan haar historie. Macon zou haar waarschijnlijk binnen een week gevonden hebben, maar ja. Het was het proberen waard. Ontsnappen aan haar oorspronkelijke lot. Bij haar familie was het zo dat je op de eerste dag van je vierde levensjaar werd gesorteerd. De almachtige Ridley keek door je heen en beoordeelde je ware "ik". Wanneer er ook maar een schrijntje van kwaad in je gedachten spookte werd je gedwongen je te keren tot de Casters. Ik snap dat je denkt dat dit verhaal belachelijk is, want dat is ook zo.
Totaal op haar gemak in deze onbekende wereld - niet dat ze de moeite had genomen om ook maar de naam van deze plaats te onthouden - staarde de witte merrie voor zich uit. Totaal gedesoriënteerd in deze nieuwe leefomgeving liet ze haar blik in de rondte gaan. Een hertje, diep verscholen tussen allerlei bomen die de rivier omringden. Een waterige zon, die tijdens deze middaguren de lucht sierde. De stilte, die overheersend was en zo nu en dan alleen verbroken werd door het krassen van vogels.
Hemel ontdeed zich van de sierlijke sleutel in haar mond: Met een hevige moeite liet ze het redelijk zware geval uit haar mond in de donkere grassprieten vallen. De hele lichte witkleurige voorlok streek beschermend over het grote litteken op haar voorhoofd. Kalmpjes liet ze haar kop zakken en deed ze zichzelf, na drie dagen zonder te hebben gezeten, tegoed aan de nooit oprakende voedselbron. Voor even gingen haar donkerblauwe ogen dicht, maar even snel gingen ze ook weer open. Geluid - voetstappen- ademhaling. In een reflex zette ze haar hoef op de sleutel die een lichte smaak van ijzer achter had gelaten in haar droge mond. 'Heb ik gevraagd om de verschijning van... een soortgenoot?' Haar stem had een licht accent die niet één twee drie opviel en klonk zo zoetsappig als de smaak van een appel. Er verscheen een krankzinnige trek op haar gezicht die niet echt te benoemen was. Een soort van grimas, misschien.
(Aaliyah)