Bah bah bah

Urgh, eindelijk uit die vieze modderpoel. Dwyn keek eens naar haar bruine hoeven. Normaal zouden die crèmekleurig moeten zijn. Ook haar witte beentjes waren niet meer zo mooi wit als ze eerst waren geweest. Ze hees haar snuitje eens en brieste kwaad. Dit kon toch niet meer? Een vliegje ging op der gat zitten. Boos keek Dwyn het kleine mormel aan. Ze sloeg met haar staart tegen de vlieg.
"Ooohneeeeeeeh!" Kraamde ze uit. Haar ponystemmetje weergalmde door het lege gebied. Bruine vlekken sierden haar kont. Ze rolde met haar ogen. Dwyn was veel te ijdel voor een slecht paardje te zijn. Ze wist gewoon dat ze mooi was. En door haar maanogen voelde ze zich nog beter. Ze wist gewoon dat het perfect bij haar paste. Een wit slank ponytje met een roze snuit en blauwe ogen. Mooier kon toch gewoon niet?
Dwyn spitste haar oren, ze hoorde water. Een tevreden glimlachje verscheen op haar snuit. Ondanks haar korte benen kwam ze overal. Ze kon zelfs meer als sommige andere paarden. Zo kon ze namelijk door kleine smalle dingen waar de grote lompe wezens niet door konden. Het leven was dan ook erg simpel voor haar. Paarden dachten dat ze gewoon ijdel was maar wisten niet wat er in haar hoofd speelde. Ze moesten eens weten hoeveel paarden ze al had vermoord. In haar gedachten dan toch. In realiteit lag dat nou net ietsje anders. Met haar meter 22 zou ze niet ver komen tegenover een groot paard. Dat zou haar gewoon al verpletteren als het op haar ging liggen.
'Oké Dwyn stop maar met je fantasie. Ga nou maar gewoon braafjes het water in en wees mooi.' Dacht ze in haar eigen. Zo gedacht zo gedaan. Ze stapte het water in en keek dankbaar hoe het al het vuil met zich mee sleurde. Nu moest ze alleen zo mooi zien te blijven inplaats van terug vuil te worden. Ze ging in ieder geval dat moeras nooit meer in. Zelfs niet als het haar leven zou kunnen redden. Ze stierf liever zuiver als onder de modder.
Geritsel, haar oren draaien rond. Ze had gezelschap. Dwyn stapte uit het water en schudde haar vacht uit. Ze brieste, keek om haar heen. Nou ja zeg, konden ze niet eens gewoon makkelijk doen en tevoorschijn springen? Zo had ze helemaal geen interesse meer in diegene die in de buurt was. Als ze haar schouders had kunnen ophalen had ze het gedaan. Dat had perfect gepast bij haar nonchalante blik die ze nu had. Ze liet haar hals zakken en plukte een stukje vers gras. Dat langs rivieren bleef gewoon het beste van allemaal. En eten was nu eenmaal hetgeen waar Dwyn het meest van kon genieten, als het lekker is. Ze hield totaal geen rekening meer met hetgeen wat rond haar was. Waarom zou ze ook? Het paard dat in de buurt was, was niet spectaculair genoeg om haar te entertainen dus genoot ze wel van het heerlijke gras. Dat hield toch van haar.

Het gras werd langzaam vermaalt door haar tanden. Haar blauwe ogen bekeken aandachtig het bewegen van het water. Hier en daar zwom er een vis. Ze zag de dieren vechten tegen de kracht van de bulderende rivier. Hun kleine lichaam had soms meer kracht dan dat van een veulen. Onvoorspelbaar. Volgens Dwyn was de vis nu echt een van de dieren die je van kracht niet mocht onderschatten. Misschien onderaan de voedselkring, of bijna, en toch sterk genoeg om het tegen de immense kracht van een rivier op te nemen. Waar haalden die hersenloze dieren het toch vandaan? Ze snapte het hele gedoe van het terugkeren naar je geboorteplaats niet. Zijzelf zou het nooit doen, dacht ze. Al was het niet zo heel erg lelijk waar ze vandaan kwam. Eerder vredig. Ze kwam uit een warm en liefdevol nest. Ze had zelfs een beschermende oudere broer. Al was het altijd duidelijk geweest dat Dwyn de dominante merrie van haar leeftijd was. Ze was dan ook het oudste veulen en vooral het eerste van de binnengedrongen hengst die bijna een jaar de leider was. Een sterk gebouwde witte welsh die zeker een jaar of 8 was had de vorige oude leider verslagen. Allemaal door haar moeders dracht. Winnie was immers al vroeger gedekt geweest. Dankzij haar moeders relatie had Dwyn het geluk gehad de oudste te zijn geweest. Dit was helemaal niet ten goede gekomen van Dwyn's karakter. Ze was een erg moeilijk veulen. In haar pubertijd kwam ze steeds meer in aanvaring met de alfamerrie. Ze had het dan ook niet makkelijk nu haar moeder was gestorven. Na de zoveelste aanvaring had ze maar besloten om te vertrekken. Ook haar karakter was niet ten goede gekomen door de aanvaringen. Ze was een stuk valser geworden als de rest van haar familie. Ze was gewoon te jong geweest om een normaal goed karakter te krijgen. Of ze slecht was wist ze niet. Ze had nog geen besluit genomen. Haar broer had haar namelijk altijd beschermt van de 'dark side' zoals hij het noemde.

Een stem kwam vanachter haar vandaan. Ze draaide een van haar pony oortjes naar het paard toe. Langzaam volgde haar volledige snuit. Een slank paard stond voor haar. Even bekeek ze het eens. Ze rolde even haar ogen. Moest ze nu echt het gras laten voor dit? Een zucht verliet haar keel. Ze had het toontje in de merrie haar stem wel gehoord, niet dat ze het zich aan trok. Ze vond het eerder irritant dan beangstigend. Ze wist niet tegen wie ze het had. Dwyn was de dochter van een leidershengst. Haar moeder? Die had gewoon geluk gehad dat ze een mooie merrie was en een sterke hengst had weten te strikken. Niet dat ze een band had met haar vader. Hij was gewoon een hengst die ze misschien 2 keer had gezien. Toch had hij haar een status bezorgd.
"En waarom denk je mij te kunnen storen?" Vroeg Dwyn met haar zachte stem. Toch was haar stem helder met een tikkeltje arrogantie. Haar mooi gebogen neusje stak ze wat vooruit. Haar borstkas duwde ze wat verder vooruit terwijl haar achterbenen netjes op hun plaats bleven.