Saai en eenzijdig

Saai en eenzijdig
Er waren maar twee woorden nodig om het leven van de witte gedaante te omschrijven. Zoals het nu was tenminste, vroeger was er tenminste nog enige spanning in haar leven te vinden. Nu zwierf ze maar wat rond, nooit echt bewust van waar ze heen ging. Ze had nu zelfs amper in de gaten waar ze liep; in dit geval langs de oever van de rivier. Waar ze dan met haar gedachte zat? Nergens eigenlijk. Nergens bijzonders, ze dacht niet echt ergens over na en het enige waar ze naar opzoek was, was wat actie en spanning in haar leven. Ze was niet eens ‘gewoon’ op zoek naar actie in haar leven, nee ze was wanhopig voor dat ene kleine deeltje spanning dat ze enkele dagen geleden had gevoeld. Maar zelfs dat had niet veel voorgesteld. Met onregelmatige passen liep ze naar de rivier om zichzelf in het spiegelbeeld te bekijken. Maar bijna direct stapte ze achteruit, geschrokken voor wat ze zag. Ze had zichzelf maar een fractie van een seconde bekeken maar was bang voor wat ze had gezien.
Voorzichtig liep ze wat pasjes naar voren en bekeek zichzelf alweer. Haar voorpluk was kort en viel net tot tussen haar ogen. Hij spreidde zich uit over allebei haar ogen. Hoewel hij zo kort was zat hij nog steeds vol met klitten en her en der staken er takken uit haar manen, zowel haar voorpluk als de rest, zelfs haar staart zat vol met takken. Haar eens zo witte vacht was stoffig en zat onder de vieze plekken. Ze schudde haar hoofd om heer voorpluk weg te ruimen, langs haar op vielen wat dode plukken uit haar voorpluk naar beneden. Verdrietig keek ze toe hoe ze het water raakte en haar spiegelbeeld eventjes verminkte; voor zover dat mogelijk was. Het meeste schrok ze van haar ogen, ooit waren ze fel en twinkelend. Nu stonden ze lusteloos en leek het net alsof de kleur bijna uit haar ogen was verdwenen.

Haar neus zakte naar het water om gulzig wat slokken te nemen, nu pas merkte ze hoe hongerig ze was en hoe erg ze was afgevallen. Haar ribben waren te zien en nergens op haar lichaam was vet te zien. Ze wist niet in hoe min mogelijk tijd ze zo veel kon eten als ze wou, maar ze wist wel dat ze nog nooit zoveel op had in zo’n korte tijd. Uiteindelijk keek ze tevreden naar het water en hoe deze wild tegen de rotsen op beukte. Actie en spanning, een kleine glimlach sierde haar magere gezicht. Gehaast naderde ze het water. Langzaam stak ze een voet in het ijskoude water, de kou gierde door haar lichaam en haar neusgaten sprongen wijd open toen de kou zich tot overal in haar lichaam had verspreid. Ze voelde de sterke stroming aan haar rukken en ze moest een ongelooflijke kracht bieden om zich tegen de stroming te verzetten. Op de tast zocht ze naar de bodem, die vond ze en ze plantte haar hoef erin om steviger te staan. Weer keek ze naar haar spiegelbeeld en eventjes leek het alsof haar ogen de oorspronkelijke levenslust terug kregen, met de minuut dat ze zich in het gevaar van de rivier begaf dacht ze dat haar ogen feller en feller werden van kleur. Voorzichtig plaatste ze haar volgende hoef in de grond, zo wachtte ze een tijdje af en liet zichzelf wennen aan de kou.

Tuxedo was in een vrolijke bui. Alles liep precies op rolletjes en het verliep hoe hij wilde. Hij had al een klein groepje hengsten aan zijn zijde staan en tot nu toe luisterden ze voorbeeldig. Nu was het enige doel dat hij nog had om zijn kudde uit te breiden, om vervolgens zijn territorium uit te breiden. Van een grot wilde hij de hele Drakenbergen, waarna het hele Noorden, en daarna heel Dreamhorses! Als hij ooit zover kwam, dan zag hij dan wel verder. Maar de hengst had nu al plezier.
Hij had de groep achter gelaten en was weer op onderzoek het volgende gebied in getrokken. Hij was van plan eerst even naar de rivier te gaan om te kijken of hij een stukje land kon zien om daar de groep te laten grazen en drinken. De merries moesten niet genoeg eten, ze moesten weinig energie hebben. Dan stribbelden ze minder tegen en waren ze gemakkelijk onder de duim te houden. De merries die hij net binnen haalde waren meestal nog in een goede conditie. Dan kregen ze simpelweg rondweg een week praktisch geen eten in hun maag. Hij had bewakers die ze tegen hielden. Dat was de bedoeling. Merries moesten onder zijn commando staan en de kudde uitbreiden en hun bloedlijn voortzetten. Dat was hun enige simpele taak: een merrie zijn. Ergens was het gruwelijk en onmenselijk. Maar dat deerde Tuxedo niet. Hengsten waren nou eenmaal krachtiger, sneller en slimmer. Merries stonden gewoon onder hen en ze moesten hun plaats leren kennen. Het kon werkelijk niet dat twee kuddes onder de leiding van een merrie stonden! Dat zei al veel over dit land.

Opeens rook de hengst een geur bij de rivier. Hij draafde aan en in een vlot tempo naderde hij de witte gedaante. De merrie was uitgemergeld en ze leek alsof ze in de rivier wilde lopen. Was ze zo lusteloos dat ze zichzelf gewoon liet uithongeren om te sterven, of was haar geduld op en was ze van plan om zelfmoord te plegen in de rivier. Tuxedo's ogen vlogen naar voren. Dit was een gemakkelijke prooi. Hij speelde de held en de merrie was zo ondersteboven.
Hij galoppeerde aan en in een paar krachtige sprongen was hij al vlakbij de witte merrie. 'Wacht!' schreeuwde hij haar toe. Hij sprong in het water, een siddering schoot door zijn ruggengraat maar hij herpakte zich gauw. De wilde stroming rukte wild aan zijn onderbenen, maar hij kon zich prima staande houden.
'Als je verder gaat wordt dat je dood,' hijgde hij verschrikt. Een bezorgde uitdrukking stond op zijn gezicht toen hij naar het magere gezicht van de merrie keek terwijl hij haar weg blokkeerde.
'Kom op, klim weer op de oever,' beval hij de merrie. Maar zijn stem klonk vriendelijk en zacht. Met zijn neus duwde hij aanmoedigend tegen de borst van de witte merrie en hij maakte aanstalten om het water uit te komen en kwam vervaarlijk dichtbij...

Haar blik was gericht op de hengst, hij leek sterk in goede conditie, er spookte maar een vraag door haar hoofd: Wie was hij, wat wilde hij van haar, waarom en waarom wou hij haar zo graag helpen? Oké, dat waren er heel wat meer, maar er was een vraag die maar door bleef zeuren in haar hoofd: Was hij wel te vertrouwen? Ze wist het niet ze twijfelde, maar waarom zou ze nog? Als hij niet te vertrouwen zou ze misschien alsnog doodgaan, was dat niet waar ze toch wel op uit was? Als hij wel te vertrouwen was dan zou het waarschijnlijk alleen maar beter gaan, in feite, er zou niets erger kunnen worden dan het nu was. Dacht ze.
`Toe nou, je bent broodmager. Doe nou niet zo alsof je niets mankeert,’ bromde de hengst richting haar, ze snoof verontwaardigd, ze mocht er dan wel slecht uit zien, haar koppige karakter was ze nog steeds niet verloren. Ze zou het ook nooit verliezen, mocht de hengst haar gevangen nemen, als ze echt heel zwart ging denken, zelfs dan was ze niet van plan om een makkelijke te worden, nooit niet. Ze mocht dan wel zwak zijn, en haar mond mocht dan wel makkelijk te snoeren zijn, nooit zou ze haar karakter verliezen. Het tekende haar en ze was niet van plan om de tekening kwijt te raken. 'Wat het mij uitmaakt? Dat heb ik je toch net uitgelegd. Je verdient het niet om jezelf zo te behandelen. Je weet dat je beter dan dat bent, je moet het alleen nog realiseren,'  zijn donkerbruine ogen probeerde haar paarse te vinden, maar ze richtte ze af, draaide haar hoofd wat, ze boog hem niet, gewoon juist wat hoger en iets meer naar links. Koppig brieste ze. 'En daar wil ik je bij helpen,' ze kon zijn warme toon haast niet uitstaan, maar het had iets vertrouwds, iets geruststellends en ook al wou ze het niet, ze kon niet anders dan erop reageren. Ze grinnikte zachtjes. `Alsof jij weet hoe ik behandeld zou moeten weten en of ik beter dan dit ben,’ koppig stak ze haar hoofd de lucht in.
Ze schudde zich uit, haar manen, wat er van over was, vlogen wild alle kanten op, haar hoofd bracht ze weer naar beneden. Nu richtte ze haar ogen wel pal in die van de hengst, de paarse kleur in haar ogen leek dof en haast zwart. 'Wat dan?’ Ravena sloot haar ogen en begon in rap tempo te vertellen, inmiddels met haar ogen open. Ze vertelde over Vasilisa, over Kai, over Saronse. De hengst keek haar vragend aan, ze zuchtte, hengsten begrepen ook niets deze dagen. 'Ravena, ik wil je helpen hen te zoeken. Maar met jou samen, want alleen kom ik natuurlijk geen stap verder. Jij kent hun geuren en waar ze graag zijn. Maar ik zou alles willen doen wat ik kan,' ze knikte, dat was een redelijk idee en dan wist ze zeker dat hij hun in elk geval niks aan zou doen, 'Ik stel voor dat we eerst naar het noorden gaan, dat is dichterbij. Als ze daar niet zijn lopen we terug naar het zuiden. Als we eerst naar het zuiden gaan moeten we namelijk een hele lange weg terug lopen naar het noorden,’ vervolgde de hengst, nu keek ze hem vragend aan, ze hoorde zijn vervolgende woorden maar half aan. Ze schudde koppig haar hoofd. `Nee nee, ik ken ze, daar zullen ze niet zo snel zijn. En je zegt het zelf, het is niet zo vanzelfsprekend, ik denk niet dat ze in het noorden zullen zijn. Vasilisa denk ik zeker niet, Saronse misschien en Kai waarschijnlijk ook niet, ook al heeft ze een zwak voor glinsterende dingen,’ ze was nu vooral tegen haarzelf aan het praten en lette er niet eens op of de hengst luisterde of niet, ze keek niet eens naar haar, haar paarse ogen waren gesloten, `Maar als jij graag naar het noorden wilt, dan gaan we toch naar het noorden?’ haar ogen schoten open en ze keek de hengst doordringend aan, het was plots alsof er een nieuwe kracht in haar ogen lag, alsof haar ogen helderder van kleur waren, ze keek de hengst doordringend aan: op zo’n manier van ‘je kan beter niet met me klooien hengstje’ jammer genoeg zou hij dat wel doen, ook al wist ze het nog niet. Ze moest eens weten…

Ravena gaf niet zomaar op. Ondanks dat ze een mager scharminkel was, was ze nog behoorlijk vurig van binnen. Maar met een simpele stoot zou Tuxedo haar omver krijgen, dus waar ze het lef vandaan haalde? Hij schudde zijn hoofd en zijn donkere ogen richtten zich met een warme gloed naar de magere merrie.
Tuxedo bleef kalm, ontspande zijn spieren en liet zijn hoofd zakken om zo min mogelijk als een bedreiging over te komen. Hij luisterde naar de merrie, observeerde nauwkeurig haar gezicht, oren en staart om te zien hoe ze zich voelde. En duidelijk was ze van streek en ondergewaardeerd. Toch was ze nog een en al vuur vanbinnen, dat is waarom hij afvroeg waarom zij zich in hemelsnaam van kant probeerde te maken.
`Alsof jij weet hoe ik behandeld zou moeten weten en of ik beter dan dit ben.’ Hij zuchtte en schudde eens zijn hoofd. Hij besloot er niet tegenin te gaan, het zou toch nergens heen gaan en dan zou de merrie toch proberen te bewijzen dat ze gelijk had. Waarom gedroeg ze zich zo.. apart?
Tuxedo luisterde naar de merrie, tot zijn frustratie zag het ernaar uit dat ze niet naar het noorden wilde. Als hij om zou lopen zouden ze misschien zelfs toch nog wel die verdomde knollen tegen komen en dan was het helemaal afgelopen. Een lief knikje en dan was hij weer weg. Geen uitbreiding van zijn kudde. Opeens veranderde echter haar gedachtegang. `Maar als jij graag naar het noorden wilt, dan gaan we toch naar het noorden?’ Hij keek haar in de ogen, een soort van kracht was ontstaan. Hij glimlachte en keek de merrie verbaasd aan. Hij knikte tevreden. 'Ik denk echt dat het handiger is,' verzekerde Tuxedo haar en hij draaide zijn lichaam al stroomopwaarts. In de verte zag je al de Drakenbergen. De oorsprong van deze rivier lag daar in de toppen van de bergen. En stroomopwaarts was zijn schuilplaats. 'Laten we dan maar gaan,' sprak hij rustig en hij begon langzaam stroomopwaarts de rivier op te lopen. 'Als we stroomopwaarts lopen gaan we zo naar de Drakenbergen, en vanaf daar kunnen we weer terug via de sneeuwvlakte en de geisers en dan zo verder lopen naar het zuiden,' legde hij aan Ravena uit. Al wist ze niet dat ze bij de Drakenbergen al hun laatste halte zijn.



- Flut, sorry D:

Ze keek in zijn donkere ogen, de warme gloed deed haar niets, ze negeerde het simpel weg, ze had een fractie van een seconde zich gerealiseerd dat de hengst knap was, toen was dat ook alweer weg. Ze was halfdood, haar lichaam was er nog wel en hij bewoog nog, maar soms was het alsof haar ziel zich heel ergens anders bevond. Of ze het zo leuk vond? Ach, ze had het amper in de gaten.
Het verbaasde haar echter wel dat de hengst kalm bleef, hij wou haar maar graag mee hebben, ze wist niet waarom, maar wat maakte het haar ook uit? Eventjes had ze gedacht dat als ze zo vurig bleef, wat ze zeker bleef, dat de hengst dan weg zou gaan, maar hij was een volharder die blijkbaar absoluut niet van plan was om haar alleen te laten. Of hij nou echt zoveel om haar welzijn gaf, ze wist het niet. De hengst was lastig te peilen, mede dankzij het feit dat zij zo belachelijk wantrouwig was.
Hij ging niet tegen haar woorden in, wat haar verbaasde, hij zou het wel niet van nut vinden. Hij was echter wel verbaasd dat ze toch naar het noorden wou, mooi, ze wist niet waarom ze dit zo graag wou, maar hij was verbaasd en blijkbaar wou ze dat graag. 'Ik denk echt dat het handiger is,' Ravena knikte, dan zal het wel handiger zijn of niet soms? Ze draaide haar lichaam net als de hengst Tuxedo, hij praatte maar door, over dat ze maar moesten gaan, ze liep achter hem aan, versnelde haar pas en liep uiteindelijk naast hem. Weer was hij aan het praten, iets over de drakenbergen, dan naar de sneeuwvlakte en dan naar de geisers en dan naar het zuiden. Ze knikte afwezig, ergens had ze het gevoel dat ze niet veel verder dan de drakenbergen zou komen. `Je beseft wel hé, dat deze reis in mijn toestand wel een paar dagen in beslag kan nemen, ik hoop dat je hier wel de tijd voor hebt?’niet dat hij haar ergens midden in de rimboe zou achterlaten in deze toestand, dat zou ze zeker niet overleven, alsof ze dat zo erg vond. Het geen wat ze wel besefte was dat ze zo snel mogelijk de reis achter de rug wou hebben, het voelde niet prettig in het bijzijn van deze hengst, of juist wel, het was waarschijnlijk te prettig en vertrouwd, het maakte haar achterdochtig. Ze draafde aan, maakte zichzelf onnodig moe, maar ze lette niet op haar protesterende spieren, ze begon voor de hengst te draven, wist dat deze wel zou volgen. Lachend keek ze achterom, `Kom je nog?’ grinnikte ze, besloten dat ze net zo goed nog eventjes van het leven kon genieten.



ooc;
flut sorry ;C