Flight, you fool (&Navayo)

Onvoorzichtig. Zo kon ze zichzelf ondertussen wel noemen. Of gewoon ronduit dom. Beide waren waar, waarom was ze anders in Tuxedo's val getrapt? Het was middernacht, en de wolken aan de hemel maakte dat het echt pikdonker was. Soms, als de maan even er door heen wist te komen, kon Sunset een paar paarden onderscheiden. De kleine merrie was uitgeput, had honger en dorst, en had waarschijnlijk een veulen in haar buik. Haar vacht was dof, en aan alles was te zien dat er iets totaal niet goed met haar was. Moeizaam stond ze op en liep zachtjes een paar passen naar de uitgang van de grot. Ze keek rond, het leek of de hengsten die de wacht moesten houden toch in slaap waren gevallen. Of ze wachtten af, benieuwt wat Sunset zou doen. Sunset waagde het erop en galoppeerde de grot uit. Meteen zag ze dat ze de situatie verkeerd had ingeschat, want ze zag uit een hoek al een hengst op haar af komen. Ze bleef aan de rand van de drakenberg, hopend dat ze straks ergens onderdoor kon waar de hengst dat niet kon. Ineens hoorde ze achter haar een bonk, de hengst was gevallen. Ze wendde af en stormde weg, de adrenaline in haar aderen zorgde er voor dat ze door kon rennen, en haar vermoeidheid en pijn niet voelde. Toen ze bij de sneeuwvlakte aankwam stopte ze, en zakte bijna meteen door haar benen heen. Ze legde haar hoofd in de sneeuw en zuchtte. Navayo. Waar was hij? Ergens was ze bang, op de preek die ze zeker van hem zou krijgen. Maar dat was ook haar eigen schuld. Had ze niet zo dom moeten zijn. Langzaam trok de kou van de sneeuw in haar lichaam, maar ze had de kracht niet om zichzelf weer overeind te tillen en verder te lopen. De geizers zou ze in deze stand toch niet overleven. Had ze nou maar naar Naf geluisterd, en gewoon geen hengst meer vertrouwt. Dit was natuurlijk wel genoeg bewijs voor zijn woorden.
 
-Ugh, flut. Maar voor Navayo-
_Enneh, dit topic speelt zich even wat later af, zegmaar. Na de Blindfolded verhaallijn-

Dagen lang was hij al aan het zoeken. Geen rust had hij genomen. De kudde had er niet onder geleden maar het was stil onder deze paarden. Er moest maar eens dringend verandering in komen. Sunset was al bijna een maand weg wat je zag aan naf's uiterlijk. Hij zag er onverzorgd uit. Zijn vacht glansde niet maar zat onder het stof. Er waren klitten in zijn manen en staart gekomen doordat hij bijna continu zocht voor een spoor van zijn dame. Het was raar om haar niet aan zijn zijde te hebben. Meestal waren ze wel samen, met of zonder woorden. Iets waar hij perfect mee kon leven. Ze waren onafscheidelijk en hun karakters leken perfect in elkaar te passen.
Zijn neusgaten meldden hem een lang verloren geur. Zijn benen leken zijn lichaam niet te kunnen houden. Ze vlogen sneller dan de wind. Zijn staart als een vlag over hem aan. De adrenaline pompte door zijn aderen heen. Zijn oren in zijn hals. Zijn lichaam was gespierder geworden als een paar weken geleden. Hij was klaar om de confrontatie aan te gaan met diegene waar sunset de hele tijd bij was geweest. Het was zijn merrie. Misschien een prehistorische gedachte maar wel een gedachte die juist was.
Daar lag ze dan, helmaal alleen. Navayo leek door zijn benen heen te zakken. Ze leek gebroken te zijn. Magerder als de laatste keer dat hij haar zag. Ze moest hier weg. Maar hoe dichter hij kwam hoe harder zijn lichaam tegenwerkte. Er was iets mis met haar geuren. Ze was niet hengstig. Navayo schudde wild zijn hoofd, wou wel naar haar toe gaan maar kon niet meer. Zijn lichaam weigerde dichter te komen. Dit kon niet waar zijn....

Nu ze in de sneeuw lag begon ze pas te voelen wat de grot en de hengsten met haar hadden gedaan. Angst nam bezit van haar. Straks zouden ze haar gaan zoeken! Inmiddels was de zon op, en zouden ze merken dat ze weg was. Haar ogen werden groot. Nee, dat mocht niet! Ze moest hier weg, nu! Sunset strekte haar voorbenen en probeerde op te staan, maar ze had amper de kracht om haar hoofd op te tillen. Ineens rook ze een vertrouwde geur, ookal had ze die lang niet meer geroken. Navayo. Navayo! Sunset hief haar hoofd. Nee, ze moesten hier weg, hij misschien nog wel sneller dan zij. Ze wist zeker dat hij weer terug zou vallen als ineens Tuxedo hier stond. Maar ze kon niets zeggen, Tuxedo zou haar weten te vinden. Haar ademhaling was gejaagt. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Toen Navayo dichterbij kwam leek hij te aarzelen. Natuurlijk aarzelde hij, hij rook het meteen! Ze zag hem wild met zijn hoofd schudden en kromp in elkaar. Ze was blij hem te zien, maar ergens verdiende ze hem helemaal niet meer. "Navayo," haar stem klonk zacht. "Ik... Het spijt me." en haar stem brak. Zij brak. Hoe kon ze zo stom zijn, en dan kwam ze met een zachte het spijt me? Ze vocht zichzelf overeind. In de verte hoorde ze de stemmen van de paarden schreeuwen, waarschijnlijk hadden ze door dat ze weg was. "We moeten weg," zei de bonte merrie nauwelijks hoorbaar. Maar ze kwam nauwelijks vooruit. Telkens als ze een stap zette moest ze moeite doen om te blijven staan. Ineens stroomde de tranen over haar wangen. Nee, waarom was dit haar overkomen?

Navayo bleef haar enkel aanstaren. Hij voelde de woede in zich opkomen. Maar hij hoorde ook de stemmen achter haar. Zijn lichaam vermande zich en liep naar haar toe. Met zijn kop duwde hij tegen haar achterhand. Ze moest vertrekken, en snel. Hoeveel hij van deze merrie hield, zo hard haatte hij haar nu ook. Zo lomp zijn om haar een tweede keer laten vangen door die stomme hengsten. Maar nu was hij er ook klaar mee. Geen enkele hengst kwam nog in haar buurt, zelfs Sultan of ree niet. Ze moest maar boeten voor haar fouten. En anders mocht ze kiezen. Zo simpel zat het voor hem in elkaar. En ze moest maar niet denken dat hij ging zorgen voor dat gedrocht dat ze met zich mee droeg.
Maar nu moest hij haar geuren maskeren. De plek waar sunset net nog had gelegen was waar hij moest beginnen. Hij ging haast in spagaat staan en markeerde haar geuren. Hoe raar het ook lopen was, hij volgde haar geur. Ondertussen hingen zijn benen ook al vol met zijn eigen urine. Maar het was zowat de enige oplossing om haar geuren erg snel te markeren.
Zodra hij genoeg had afgelegd draaide hij zich om en via een omweg door een ijskoud meer ging hij richting Sunset. Ze was uitgeput maar ze zou nog niet kunnen rusten. Hij bleef haar aankijken. Zijn bruine ogen woedend.
"Hoe kon je zo stom zijn?!" Schreeuwde hij haast naar haar. OOhhh wat was hij kwaad. Zijn vertrouwen was beschadigd.
"Dacht je nu echt dat een hengst van dat formaat niets zou doen?! Je lijkt wel blind!" Ging hij verder. Navayo's spieren bolden over zijn schouders terwijl hij rondjes om haar heen liep.

Navayo ging al snel achter haar staan en duwde haar weg met zijn hoofd. Sunset liep zo snel ze kon door de sneeuw. Haar hoofd ging onderdanig laag, angstig bij de grond. "Hoe kon je zo stom zijn?!" schreeuwde hij naar haar. Sunset kromp ineen, tranen liepen over haar wangen op de grond. Ze wilde wegrennen, maar het was alsof hij haar met onzichtbare touwen bij zich hield. "Navayo..." zei ze zacht. "Dacht je nu echt dat een hengst van dat formaat niets zou doen?! Je lijkt wel blind!" Navayo begon om haar heen te lopen, en ze hield onmiddelijk in toen hij voor haar langs ging. Haar adem stokte. "Ik kon het toch niet weten!" snikte ze. "Alsjeblieft, Navayo! Vergeef me, ik doe alles! Alles wat je vraagt! Vergeef me alsjeblieft! Geef me in ieder geval een kans!" haar stem was angstig, en haar ademhaling was gejaagt. Ze zou het niet houden als hij nu weg zou gaan. Eén omdat ze veel te zwak was, en twee, omdat ze van hem hield... Voorzichtig keek ze omhoog, in zijn ogen.

De woede bleef door zijn aderen razen. Zijn bruine ogen konden de merrie niet aankijken. Elke spier in zijn lichaam aangespannen maar hij moest kalmeren. Nu kon ze er niets meer aan veranderen. Maar wat stonk ze vreselijk. Ze stonk naar mormel, dracht en onverzorgdheid. Vreselijke stank gewoon.
"Je moet je wassen, je stinkt." Mompelde hij in haar richting. Daarna staarde hij in de verte. Niet wetende wat te doen. Hij wou zo graag zo ver mogelijk van die vreselijke gedachtes weg maar kon sunset niet achter laten. Ze was de merrie van wie hij hield. Maar de tweestrijd in zijn hoofd maakte hem gek. Ze liet hem een hartverscheurende keuze maken. Hij ging geen veulen opvoeden wat niet van hem was, buiten Indy gezien want die was anders. Die hoorde gewoon bij sunset.
"Je laat mij een keuze maken die ik niet kan maken Sunset. Je moet niet denken dat ik voor dat misbakselig mormel in je buik zal zorgen. Maar ik kan je ook niet laten gaan." Je hoorde de tweestrijd in zijn stem. De woede trilde door maar zijn hart koelde af. Hij zuchtte, zette zijn lichaam in beweging en wreef met zijn neus langs haar kaak af. Heel zijn lichaam trilde toen hij haar geur binnen kreeg. Automatisch ging hij achteruit. Hij haatte het. Hij haatte haar domme fouten. Hoe had ze ooit met zo'n monster mee kunnen gaan terwijl ze bij hem hoorde.
"Hoe kon je?" Vroeg hij dan ook aan haar. Zijn stem gebroken. Pas nu drong dit goed tot hem door. De pijn verscheurde zijn hart. Hij draaide zijn hoofd van haar weg om in de verte te staren. Was dat de keuze die ze had gemaakt?

Toen hij zei dat ze stonk liep ze naar het dichtsbijzijnde riviertje en spetterde wat water over haar heen. Daarna rolde ze door de sneeuw. Nu rilde ze opnieuw van de kou, maar haar geur was wel weer die van haar. Zo ongeveer dan. Ze stapte een paar rondjes en liep toen terug naar Navayo, waar ze door haar benen zakte. Ze keek hem aan bij zijn volgende zin. Hij bleef bij haar! Waarom? Waarom ging hij niet onmiddelijk weg? Ze knikte schuldbewust bij zijn woorden en keek naar de grond. Navayo strekte zijn hals en veegde met zijn neus langs haar kaak haar tranen weg. Ze voelde zijn trillende huid, en hij trok weer weg. "Hoe kon je?" vroeg hij. Ze schrok van zijn stem, het klonk gebroken. Hij draaide zijn hoofd weg en staarde in de verte. Sunset krabbelde overeind, probeerde niet weer te gaan huilen. "Navayo, ik hou van jou! Alleen van jou! Hij dwong me, trok me mee, ik had het niet door! Je moet me geloven! Waarom zou ik me laten dekken?" ze ging voor hem staan, haar stem sloeg over. Hij moest haar geloven. Dat moest gewoon!

Navayo hield zijn kaken op elkaar geklemd. Zijn ogen in de verte starend. Hij voelde de woede weer in hem op komen. Hij kon het haar blijven verwijten dat ze zo stom was geweest. Maar ze was zijn merrie en nu moest hij haar beschermen, maar wel zoals een echte hengst en niet hoe hij anders was. Ergens wist hij dat het vreselijk moest zijn voor haar dat hij zo kwaad was op haar maar hij kon gewoon niet anders. Zijn oerinstincten waren ook nog sterk. Ze was van hem en hij deelde niet graag, punt.
"Je was zo stom om hem te vertrouwen. Het heeft mijn maanden gekost om je aan te raken en dan vertrouw je ineens elke hengst?!" Navayo schudde zijn kop. Hij moest niet blijven door razen. Het was gebeurd en hij moest er mee leren leven. Hoe wist hij nog niet. Nu was zij zijn hoofd prioriteit. Hij keek haar aan, zuchtte maar bleef staan waar hij stond.
"Het is niet omdat ik veranderd ben dat iedereen het zal doen. Als merrie zou je beter niet bij een vreemde hengst komen, ik weet hoe wreed de wereld in elkaar steekt." Sprak hij rustig waarna hij weer weg keek. Het gebied was rustig, te rustig. Hij wist dat ze haar zochten en waarschijnlijk volgende ze de kuddegeur. Enorm tegen zijn zin verplaatste hij zijn gewicht. Mooi gelijk en vloeiend ging hij het koude water in. Hij dompelde zijn hele lichaam onder en wenkte Sunset. Hij wist dat ze er al in was geweest maar ze moesten verder gaan. Ze moest doorbijten.
"Nu moet je doorbijten, anders haal je de volgende morgen niet." Sprak hij kortaf. Het moest haar wakker schudden. Weten bij wat voor monsters ze de afgelopen tijd had doorgebracht. Stuk voor stuk knappe hengsten die met gladde praatjes alles klaarkregen. Naf had het vaak genoeg gezien. Al was hij zo nooit geweest. Hij had altijd zijn zelfde ik geweest alleen dekte hij wel wanneer ze hengstig waren.

"Ik weet het... En het spijt me echt." zei ze zacht, terwijl ze haar blik weer op de grond richtte. Ze voelde zijn blik op haar en hoorde zijn zucht. Ze hief haar hoofd iets toen ze hem weer hoorde praten. Dacht hij nou dat ze niets van de wereld wist? Ze was al eens gedekt, ze had een oorlog meegemaakt. Ze wist veel, zelfs voor een 4-jarige. "Denk niet dat ik niets van de wereld weet, Navayo." zei ze zachtjes. Ze volgde hem toen hij weer in beweging kwam, maar aarzelde even bij het koude water. Ze keek hem aan toen hij zei dat ze moest doorbijten. Ze zette haar voorbenen in het water, klemde haar kaken op elkaar en ging er verder in. Het was dieper dan ze gedacht had, het water kwam net niet boven haar rug. Ze zakte een beetje door haar benen zodat ook haar rug nat was en klom er toen aan de andere kant weer uit. Ze ging een eindje van Navayo staan, maar wel waar hij haar kon zien, en schudde zich uit. Haar geur was zo goed als verdwenen, al zou die later weer terug komen. Maar hij was tenminste even gemaskeerd. Ze liep verder, richting de geisers. Even keek ze verbaast naar een gat in de grond. Ze bedacht op tijd dat daar zo hete lucht uit zou komen en zette een paar passen naar achter. Net optijd, want ze was nog niet weg of er kwam inderdaad lucht met kracht naar boven. Ze voelde de warmte op haar natte vacht.

Navayo keek de merrie aan. Hij wist heus wel dat ze iets van de wereld kende maar ze was te goedgelovig. Helaas. Maar ze kon haar mannetje wel staan, zo nu en dan. Naf kende haar dan ook al lang genoeg om dat te weten.
"Ik zeg niet dat je niets van de wereld kent maar je moet ook nog veel leren...." Zei hij. Ooh wat klonk hij nu als een oude opa. Maar naf had zijn hele leven dingen zien gebeuren die niet klopten. Hij vreesde al voor de dag dat Sunset in aanraking zou komen met de mensen. Waarschijnlijk zou ze hen ook gaan vertrouwen. Iets wat ze nooit zou mogen doen. Navayo wist wat mensen van je wilden en daar was hij het helemaal niet mee eens. Een paard hoorde geen dingen rond hun hoofd te hebben of iets op hun rug, laat staan een mens. Naf zou niet mooi figuurtjes lopen op het tempo dat een mens wou of over dingen heen springen juist omdat mensen dat leuk vonden. Nee, naf was op en top wild vanaf zijn geboorte, ookal was hij bij de mensen geboren. Het zat in zijn bloed en het was zijn lot geweest om hier te raken. Iets wat hem geestelijk 10 jaar ouder had gemaakt.
De geisers gaven een bepaalde warmte maar hier wou navayo toch niet blijven. Het was hier gevaarlijk. Te gevaarlijk om te overnachten in ieder geval. Hij wist dat het tempo een stuk lager lag nu dat sunset zo uitgeput was dus hij moest haar geur blijven maskeren. Hij wandelde naar haar toe en duwde haar nog eens vooruit. Hij wiegde van links naar rechts achter haar heen zodat haar geur zeker niet achter zou blijven. De hengsten mochten haar niet vinden of het werd een gevecht op leven en dood. Naf was nu erg goed getraind wat je zag aan zijn slanke, gespierde lichaam. Hij leek ook groter doordat de kilootjes vet waren verdwenen waardoor zijn buik hoger zat.

Sunset keek de hengst naast haar aan en luisterde zwijgend naar zijn woorden. Ze knikte langzaam. Nu ze weer veiliger was voelde ze de vermoeidheid in haar lichaam. Ze ging Navayo voor langs de geisers, maar aan het eind ervan bleef ze staan, voor het wilgenwoud. Ze keek achterom naar haar partner. "Kunnen we hier even stoppen, alsjeblieft?" vroeg ze voorzichtig, niet wetend of hij nog heel erg boos op haar was. Ze liep verder het woud in, tot ze voor een beekje stond. Ze graasde wat en begon gulzig te drinken. Ze voelde haar benen trillen en zette ze anders neer, maar zakte er toch door heen. Vermoeid legde ze haar hoofd op de grond, ze was dood op, maar durfde niet te gaan slapen. Wat als de hengsten terug kwamen? Ze hief haar hoofd iets, maar legde hem meteen weer neer. Aan alles was te zien dat ze moe was, dat wist ze zelf ook. Maar ze was bang. Navayo zou meer dan 2 twee hengsten echt niet aan kunnen.

-flut sorry...-