I went on vacation,
It was nice,
I killed some birds
It was nice,
I killed some birds
Een vlieg, een vlieg… Een rot vlieg, één van die stomme beestjes met geen- volgens haar- nut voor deze net zo nutteloze aarde met haar nutteloze dieren en haar nutteloze alles.
Chagrijnig om haar bui op dit moment te omschrijven was te zwak, zo zwak als een vlinder haar vleugels, die vleugels die zo mooi kraakten als je er op stapte, als die beestjes konden gillen dan zou ze op elk van hen gaan staan- maar, nee, dat zat er niet in.
Boos was het nou ook niet precies, meer… Meer… Zo’n bui waarin je alles, maar dan ook alles wilt gelijk maken met de grond maar op dat moment je niks beters tegen komt om op te trappen dan een vlieg, een stomme vlieg die het niet in zijn lege hoofd haalt om op de grond te landen en het makkelijk te maken voor haar.
Nee- een vlieg die het nodig vind om continue, vanaf het begin dat ze in het ietwat warmere deel van Dreamhorses binnen kwam marcheren, rond haar hoofd te vliegen, net niet in haar oor, te ver weg en te snel om naar te happen, te hoog om naar te trappen, en te volhardend om met één slag van haar lange, vlassige en warrige manen weg gejaagd te worden. Ja, zo’n vlieg ja. Daar heb je vast wel eens van gehoord.
Nu is er niet veel dat Magnolia op haar zenuwen kan werken- oké, misschien wel, misschien alles, maar dit hier, dit insect, dit dier dat boven alles wat ze ooit dood heeft gewenst het meest de dood verdient, dat vliegje heeft irritatie naar een heel nieuw niveau gebracht, een niveau van wiens bestaan Magnolia niet af wist.
Dit nieuwe niveau was zo hoog, zo hoog in de irritatie fruitboom dat je het niet meer kon zien, boven de wolken, hoger dan de Mount Everest. Dit ding-.
‘Kan je nu eens stoppen met dat gewiebel en geleuter en dat ge-weet-ik-wattes! Je bent me aan het dood irriteren hierzo!’ Sprak het vos- dier dat al zoveel gegroeid was in die kleine vakantie periode.
‘Sluit die klep van je, of er vliegen straks vliegen in! Oh wacht, nee, hou ‘m maar open, dan trek je ze misschien aan met je stink bek, jij, jij!’ Murmelde Magnolia.
‘Ik ben degene die zich dood irriteert, aan die rot vliegen in dit rot gebied op deze rot-‘ opnieuw onderbrak het dier haar, ‘wees nou stil, het ging zo goed.’ Zeurde het beest.
‘Jij was degeen die begon te praten, Zorro,’ spotte de merrie, ‘en Zorro is trouwens een belachelijk lelijke en onzinnig naam!’
‘Geen belediging voor mij, madame, jij hebt ‘m bedacht, verzin maar een andere als je een naam zo nodig vindt,’ beet de vos haar toe, met alle tanden bloot. ‘Best, dan doe ik dat wel, ondankbaar mormel..’
De vos gromde, een laag, gorgelend geluid, alsof je je mond spoelt met water na het poetsen van je tanden- een onzinnige bezigheid, om eerlijk te zijn.
‘En waar precies,’ begon het beest langzaam, ‘mag ik dan wel dankbaar voor zijn? Heb je me gered toen ik alleen was? Of heb je mij eten gebracht? Noem eens iets!’
Magnolia zuchtte, ‘wat dacht je van; de wereld aan je laten zien? Dat heb ik volgens mij aardig goed gedaan,’ sprak ze, haar ogen eenmaal in hun kassen rollend.
‘De wereld? Nauwelijks een kwart van een kwart van een kwart van de helft, rot merrie, niet eens een kwart van een kwart van de helft van wat ik net heb genoemd.’
‘Nou, als je mijn aanwezigheid niet waardeert dan neem je jouw aanwezigheid maar mee naar iemand anders aanwezigheid! Rot toch op als je me niet mag, en doe het gauw, ik ben je gezeik en gezeur zat, ja?’
De vos ademde eens diep uit, een veels te diepe zucht was het, ‘nee, nee, ik blijf,’ het dier zuchtte nog eens.
‘Ik blijf wel, zo lang als mijn mentale gezondheid het uit kan houden.’
Magnolia snoof, spottend en met een brede grimas. ‘Jij was niet eens mentaal gezond geboren, jij bent niet te aarde gebracht, of in de ochtend dauw gegleden, je bent uit je moeder gesmeten, ha!’
Na nog enkele minuten in stilte door hebben gelopen, stopte de merrie. ‘De vallei, toch? Ja..’ vroeg de vos zichzelf af, de merrie knikte enkel.
‘Fred- nee… Herman, zo heet je nu,’ grijnsde de voskleurige merrie, ‘Herman.’