I'm in big trouble...

Clumb liep op haar dooie gemakje rond in een weiland, en ze lette totaal niet op haar omgeving. Ze dacht na over de groepen, de legendarische groepen paarden. Als je hinnikt, dan komen ze. Raar maar, misschien wel, waar... dacht ze, en diep in gedachten gezonken liep ze verder. Zo merkte ze niet dat er een zwerm vogels opvloog, dat er een takje kraakte, en dat er twee gelige ogen vanuit de bosjes haar bekeken. Tot het moment dat ze besprongen werd en dat er in haar oor gehapt werd. "What the heck? Wat gebeurd er!" riep ze met een hoge, schrille stem, en er werd hard op haar rug geschopt. Automatisch liet Clumb zich vallen en rolde ze zich om, zodat als degene op haar rug zou liggen klem zou liggen. Toen dit niet het geval was, stond Clumb weer op. Ze keek rond, ze zag helemaal niks meer! Opeens zag ze een zwarte flits langskomen, en ze voelde weer een stomp, in haar zij dit keer. Nu bleef ze niet staan; ze besloot te rennen. Op haar allerhardst ging ze vooruit, maar ze voelde de adem van het andere paard bijna in haar nek. Dit was het punt. Dit was het punt, waarop ze het ging uit proberen. Haar mond opende zich en ze steigerde, terwijl een harde, hoge hinnik uit haar longen kwam. Ze draaide zich om, en zag het zwarte paard wegrennen, maar als er niemand kwam zou ze sowieso opnieuw aangevallen worden. Ze had ongeveer 4 hinniken tijd, dan zou het zwarte paard met de gele ogen omdraaien. Dat wist ze zeker.

Ze had het gehoord. De hinnik vanuit de Pairie. Maar ze was te ver weg. Sunset had iets van schok in de hinnik gehoord, wat haar nog harder deed galopperen. De hinnik was niet alleen voor de kudde. De hinnik was ook voor hulp. Sunset strekte haar passen en kwam in de prairie aan. Sunset zag een witte merrie, die gehinnikt had. Sunset's ogen gingen snel over de vlakte, tot ze het zwarte paard zag. Hij wilde weer aanvallen. Sunset stormde met snelle passen op de merrie af, net voordat de zwarte bij haar kon komen en hinnikte fel. Tot ze zag dat het een hengst was. Gedesoriënteerd deed ze een paar stappen naar achter. Maar het zwarte paard draaide zich om en droop af. Sunset's borst ging snel op en neer. Ze was uitgeput. De overnachtingen bij de hengsten had haar vermagerd en verzwakt. Ze was wel aangesterkt, maar nog niet genoeg voor dit soort renpartijen. En dan kwam er ook nog bij dat ze drachtig was, van een andere hengst dan haar partner. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze voelde het veulen nog niet in haar buik, ze was ook nog niet echt dik. Misschien was ze wel helemaal niet drachtig. Sunset keerde zich om naar het witte paard. "Ik ben Sunset, gaat het met je?" vroeg ze.

Navayo's zwarte manen wapperden mee met de wind op hoog tempo. Hij had zich een tijdje terug getrokken gehad. Hij had het namelijk erg moeilijk gehad met het feit dat Sunset drachtig was van een monster. Een monster dat hij ook lang geleden was geweest. Maar nu was hij getraind om zijn merrie te beschermen. De extreme weersomstandigheden en de eenzaamheid hadden hem sterker en harder gemaakt. Zijn spieren bolden onder zijn glanzende zomervacht. Zij zwarte manen staken af tegen zijn goudkleurige houd en zijn zwarte lippen waren strak op elkaar gezet. Zijn lichte ramsneus wiegde heen en weer bij elke pas dat hij zette. Zijn oren lagen in zijn hals zodat ze niet teveel wind zouden meenemen. Navayo vond het zalig om weer in zijn thuisland te zijn. Ookal was hij hier niet geboren, dit was zijn thuis.
Naf hoorde een angstige hinnik. Hij spitste zijn oren en liet zijn neus de rest van het werk doen. Een hengst en een merrie. Navayo schudde nijdig zijn hoofd en gooide zijn voorbenen hoger op om nog een versnelling hoger te gaan. Zijn oren lagen diep in zijn manen en zijn hoofd ter hoogte van zijn rug. Zo vormde hij een lange lijn waardoor hij meer snelheid kon halen. Zijn neus verade hem helaas nooit. De geur van Sunset, zijn partner, kwam erbij. Dit was het teken waarop hij zijn tanden ontblootte. Hij zag de merrie staan bij de andere merrie en de hengst weg rennen. Oh nee! zo makkelijk ging dat niet. Navayo steigerde hoog. De hengst stopte om hem spottend aan te kijken. Navayo's ogen werden groot. Copper, een hengst die vroeger onder zijn leiding had gestaan een jaar of 3 geleden. Navayo ontblootte zijn tanden en deed teken dat hij moest vertrekken maar daar dacht de hengst anders over. Die steigerde en sloeg moet zijn hoeven richting Navayo. Navayo ging ook de hoogte in net op hetzelfde moment als de andere hengst. Hun hoeven raakten elkaars benen en hun tanden beten in op de neus van de andere. Navayo duwde zijn gewicht tegen de zwarte hengst die achterover sloeg. Navayo's grote zwarte hoeven kwamen langs het hoofd van de hengst neer. Naf gaf het paard nog een laatste waarschuwende blik voor hij zich omdraaide en zich tot de merries begaf. Hij ging langs sunset staan en gaf haar kort een neus tegen haar schoft aan. Zijn ene oor richting de witte merrie, zijn andere naar de hengst die in de verte leek af te druipen.