Time to get back [Open]

De herfst, winter en lente waren sneller verstreken dan deze hengst zich voor kon stellen. Hij had de bladeren zien vallen, bevroren regen uit de lucht zien dwarrelen en de lente nieuw leven zien zaaien in 'afgestorven' planten. Dieren die dood waren gegaan zouden echter niet terug komen. Dat had hij na zijn derde levensjaar wel gezien. Furian, een schimmelhengst, nu vier jaar, was afgedwaald. Hij had zich al een aantal maanden niet meer vertoond in een ooit zo bekend gebied. Hij weigerde naar de zee te gaan, waar het soms druk zou zijn. Hij weigerde naar de bergen te gaan, waar het te eenzaam kon zijn. Zijn ogen waren verouderd en ze hadden meer gezien als op de dag dat hij het bekende gebied verliet. Waar hij was geweest? Wie zou daar nu werkelijk interesse in tonen? Zijn benen hadden hem terug gebracht, terug naar de plek waar zijn leven was begonnen, waar hij het zou leven en waar het uiteindelijk zou eindigen. Zijn manen waren nog steeds niet heel lang. Hij schuurde ze of af, of ze werden eruit getrokken tijdens gevechten met andere hengsten.
Furian was volwassen nu, dus ja. Hij wilde inderdaad ook wel graag een of meerdere merries om een eigen kudde te vormen. Momenteel was hij al blij met één. Hij daagde andere hengsten wel eens uit maar met slecht gevolg. Hij verloor altijd. Hij had in een half jaar tijd al een aantal littekens gekregen van de gevechten die hij met andere hengsten had gehad. Eén van hen was eigenlijk al oud en voor Furian, was het een schande dat hij van de oudere hengst had verloren. Toch wist Furian dat een oudere hengst meer ervaring zou hebben als hij, met zijn vier levensjaren.
Een half jaar later hadden zijn benen hem terug gebracht naar de vallei. De vallei waar hij ooit was geboren en waar hij nu zou rusten van zo'n twee dagen reizen. Hij snoof even diep en bracht zichzelf aan om te gaan draven om zo sneller een plek te vinden om te rusten. Daar, in de verte... een klein dal tussen twee grasheuvels en toch schaduw van een boom. Misschien nu schaduw, nu de zon scheen, maar bij een regenbui ook nog een beetje een schuilplek. Furian zijn ogen glommen bij dat uitzicht. Hij zette zich aan nu te galopperen en bracht zichzelf terug naar stap om een plek onder de boom in te nemen. Hij vouwde zijn voorbenen onder zijn lichaam en liet daarna zijn achterhand zo gecontroleerd mogelijk in het gras vallen. Hij legde zijn hele lichaam nog even goed voordat hij zijn hals strekte in het gras en zo, vlak in het gras ging liggen. Zijn ogen al half gesloten, zijn oren draaiend om de laatste geluiden in zijn omgeving op te vangen voordat hij in slaap viel. Hij vergat zijn omgeving, de lange reis en zelfs het gevoel van het zachte gras wat onder zijn bruik kriebelde.