Lloyd had er plezier in dat het gesprek zo voorspoedig verliep. Hij wist ook dat de glimlachen die het tweetal naar elkaar uitwisselde niet betekenisloos waren. Ze hadden een betekenis, ze waren oprecht. Dat was hetgeen waardoor hij gecharmeerd raakte. Deze merrie was geen leeghoofd, ze was niet iemand die snel haar mond voorbij zou praten.
Curlin bedankte hem toen hij haar praktisch toeliet tot de kudde. Lloyd toverde een vrolijke grijns op zijn gezicht. Het was altijd fijn dat zijn werk geapprecieerd werd. Kennelijk was zijn kudde niets voor niets en maakte hij een merrie oprecht blij met haar plek in de kudde.
´Het is de waarheid, precies zoals ik er over denk. Liegen heeft toch geen zin. Vroeg of laat komt diegene er toch achter en dan krijg je alleen maar conflicten waar je niet op zit te wachten. Eerlijkheid is het belangrijkste in welk geval dan ook´ Blij keek Lloyd de Arabier aan. Haar nuchtere gedachten waren perfect voor het neutrale dat in zijn kudde hoorde. Ze zei zonder omwegen of ongemakkelijkheden wat ze bedoelde. En haar stem was een werkelijk genot om naar te luisteren. Iets in hem vond haar rustige toon kalmerend, iets waar hij uren naar kon luisteren en rustig bij in slaap kon vallen.
Lloyd schudde zich uit zijn gedachten en keek Curlin tevreden aan.
'Ik ben blij dat je er zo over denkt, Curlin. Ik weet dat jij zeker een aanwinst zal zijn voor Paradox. Eerlijkheid is een goede eigenschap die iedereen eigenlijk zou moeten beschikken,' sprak hij met zijn diepe stem en sierde zijn snuit met een bemoedigende glimlach.
Een begrijpende uitdrukking ontstond op Curlins gezicht toen hij haar rang vermeldde in de kudde. Nu was het eigenlijk officieel, hij had eindelijk zijn eerste kuddelid. Hij wist dat dit pas het begin zou zijn, vanaf nu zou het alleen maar bergopwaarts kunnen verlopen.
´Dankjewel. Uiteraad is dat logisch, ik had ook niet met een hogere rang je kudde in willen komen. Niet gemeen bedoeld, een hogere rang moet je verdienen en niet krijgen. Dat zou net zo zijn als-, -alsof je de grassprieten krijgt in het begin van de lente. Voor niks, zonder er iets voor te hoeven doen.´ Lloyd knikte instemmend. Hij liet zijn hoofd iets ontspannender zakken zodat zijn ogen precies parallel stonden op die van haar.
'Dat is iets waar ik zeker voor in mijn kudde sta. Ik wil niet dat iedereen loopt te lanterfanten. Hoge rangen is een eer, iets waar je voor zou moeten werken, iets waardoor je invloed krijgt. Macht, in enig opzicht. Je weet als hoge rang dat je gerespecteerd hoort te worden. En respect is een ding dat je verdient, niet iets dat je krijgt.' Lloyd hief zijn hoofd onbewust weer iets zodra hij over iets sprak waar hij gepassioneerd over was. Hij wist dat iedereen in zijn kudde hem nu zou respecteren. Maar zou hij dat wel verdienen? Had hij het verdient om Alfa te zijn in een kudde. Hij zou zich net zo hard moeten bewijzen als zijn kuddeleden. Dag op dag. Hij zou de keuzes moeten maken en de knopen moeten doorhakken. En hij wist dat lang niet iedereen daarmee eens zou zijn, dat zou iets zijn waar hij mee zou moeten dealen.
Het gesprek kreeg meteen een andere wending toen het niet meer over de kudde ging, maar over de paarden erin. Hij moest toegeven dat hij deze kant interessanter zou worden. Hij wilde niet bij iedereen bekend zijn als "de leider van". Nee, hij wilde dat iedereen de echte Lloyd zou kennen, en niet dat iedereen af zou gaan op verhalen. Hij wist dat dat wel zou gaan gebeuren zodra de kudde beter zou gaan lopen. Maar voor nu zette hij de rol als leider van zich af en was hij weer een doorsnee paard.
´Klopt, de dag zal nog lang gaan duren.´ Lloyd knikte en toverde een scheve grijns op zijn gezicht. Zijn oren wiebelden even geamuseerd heen en weer en hij keek Curlin recht aan in haar ogen.
´Wat zou je van me willen weten ? Leeftijd ? Verleden ? Misschien iets anders ?´Lloyd hield de jolige grijns op zijn gezicht.
'Dat is een begin ja. Vertel me, ik ken nu enkel nog je naam. Ik zou graag iets meer van je weten, Curlin.' Zijn grijns veranderde in een warme glimlach. Hij liet zijn hoofd weer iets ontspannender zakken, zodat hij de merrie recht in haar ogen kon aankijken.
´Ik zou het ook één eer vinden om mijn nieuwe leider beter te leren kennen. Hoe ben je in Dream Horses gekomen ? Hier geboren of per toeval hier gekomen ?´ Nu stelde Curlin de vragen naar hem. Hij besloot dat het eerlijk was dat hij ook iets over hem zou vertellen. Hij richtte zijn hoofd kort op de horizon, over het golvende water van de zee, waarna hij ze weer naar Curlin richtte.
'Je kan zeggen dat ik Dream Horses per toeval ben tegengekomen. Ik was het gewend om niet op een vaste plek te blijven. Totdat ik dit gebied vond en de puzzelstukjes in elkaar begonnen te vallen. Altijd was het al een stoute gedachte om kuddeleider te worden, en hier lag de mogelijkheid recht voor mijn neus. Ik kon niets anders doen dan hem te grijpen.' Lloyd glimlachte en keek Curlin eens geïnteresseerd aan.
'Maar ik ben blij dat ik deze kans heb genomen. Anders had ik jou misschien nooit ontmoet,' sprak hij op een zachtere toon, zijn diepe stem klonk warm en vertrouwd. Zo onopvallend mogelijk zette hij nog een stapje dichterbij de voskleurige merrie en glimlachte vriendelijk naar haar.
Oeps...
