Ah. Ahhhh. Aahhaaa. AHA! Haar grijze lippen vlogen omhoog. Een stel scheve, gele tanden blikkerden in het zonlicht. Haar kop was hoog in de lucht geheven, haar fletse groene ogen stonden wijdopen en haar puntige oren recht vooruit. Alles aan haar gelaat duidde op een -al niet lichtelijk overdreven- blijheid. "Ik wíst het wel!" Ze stond met haar voorbenen in de derrie, haar achterbenen waren nog op de droge grond geplaatst. Het moeras. Het moer-as. Mooie dingen, mooie dingen. Mooie herinneringen vooral. Ja, herinneringen. Die kwam ze weer even ophalen. Want ondertussen was ze gesetteld in andere gebieden rond het land waar vroeger haar ziel en zaligheid lagen. Waar ze kuddes had zien opkomen en ondergaan, waar ze een veulen had gebaard en een partner had gehad. Waar ze, samen met haar twisted mind - kuddegenoten werd gevreesd. Vooral dit gebied met zijn groene, stinkende modder, dode bomen en niet te vergeten de roofdieren die continu op de loer lagen, was haar thuisbasis geweest. Ze wachtte op een warm welkom, inclusief dansende bomen en fluitende vogels en fladderende vlinders en fonteinen van modder maar het bleef angstvallig stil. Geen bubbel die openbrak, geen gekraak van bomen; enkel haar ietwat rasperige ademhaling. De psychotische grijns verdween echter niet van haar gezicht, en ze begon dieper het moeras in te trekken.
Het koste haar moeite om haar benen omhoog te trekken uit de viezigheid, want ondanks de vele kilometers die ze had gemaakt, merkte ze dat ze ouder werd. De grijze haren rond haar kruin, ogen en lippen waren niet langer te verbergen. Haar rug begon in te zakken, maar haar gewicht verraadde haar leeftijd niet; een grasbuikje bungelde blij bij elke beweging. Haar karakter was echter hetzelfde gebleven in al die jaren. Ze was een aparte, een merrie met weinig vrienden en kennissen. Een vleugje verbazing verscheen in haar ogen, en ze wriemelde haar wenkbrauwen langzaam in een verontwaardige bochel. Waar in hemelsnaam was iedereen? Ze was nog niemand tegengekomen op haar reis, die in totaal zo'n twee dagen had geduurd. "Joehoé!" Een echo voltrok door het vieze gebed met zijn dode bomen. Een grom verliet haar mond. Je zou denken dat een vroegere beroemdheid wel wat beter zou worden ontvangen.....
(Open voor iedereen)
Het koste haar moeite om haar benen omhoog te trekken uit de viezigheid, want ondanks de vele kilometers die ze had gemaakt, merkte ze dat ze ouder werd. De grijze haren rond haar kruin, ogen en lippen waren niet langer te verbergen. Haar rug begon in te zakken, maar haar gewicht verraadde haar leeftijd niet; een grasbuikje bungelde blij bij elke beweging. Haar karakter was echter hetzelfde gebleven in al die jaren. Ze was een aparte, een merrie met weinig vrienden en kennissen. Een vleugje verbazing verscheen in haar ogen, en ze wriemelde haar wenkbrauwen langzaam in een verontwaardige bochel. Waar in hemelsnaam was iedereen? Ze was nog niemand tegengekomen op haar reis, die in totaal zo'n twee dagen had geduurd. "Joehoé!" Een echo voltrok door het vieze gebed met zijn dode bomen. Een grom verliet haar mond. Je zou denken dat een vroegere beroemdheid wel wat beter zou worden ontvangen.....
(Open voor iedereen)