Moderator[Cobrazarao]
Het gekletter van regen. Kraaien en adelaars die door de lucht zweefden met een ongelovelijke kracht in tere lichaampjes. Het razende gesuis van een gierende wind. De enige bronnen die enig geluid vertoonden. Vergezeld met de donkere schim die bovenop een heuvel stond, haar blik uitduidelijk gericht op de bodem en het leven wat zich beneden haar bevond. Haar manen lagen als dunne en geweven touwen langs haar hals, lichtjes heen en weer zwiepend door de wind. Roerloos bleef ze zo staan, haar groene ogen doelend naar beneden gericht. Het uitzicht die bestond uit de vallei die één van de middelste punten van Dream Horses was. De plaats die tot de kuddes behoorde, waar ze de baas van was geweest. Nu was dit niet meer zo, nu was ze de baas van iets anders. Iets met een beter doel, iets met betere uitgangen. Zonder verder nog enige beweging uit te voeren staarde ze, richting het niets. Wachtend op het niets. Alleen kijkend naar het diepe gat dat als een ravijn onder haar te vinden was.
Een nieuw geluid vulde de stille omgeving. Pearl had haar hoofd opgeheven en niet veel later werden enkele plaatsen vervuld met de echo van een luide hinnik. Hij was enkel voor Cobrazarao bedoeld die ze dan ook als enigst zou verwachten. Haar plannen moesten gedeeld worden en hij zou degene zijn die meer te weten kreeg over de informatie. Iets waar hij ook mee bezig bleek te zijn. Na enkele weergalmingen lostte het geluid op in het niets en was het net als daarvoor weer omringd met stilte. Zo bleef ze staan, afwachtend, luisterend naar het getik van vallende druppels die op enkele plekken plassen vormden.
Hij was gewoon een heethoofd. Dat verdroeg niets. Hij ging naar een drinkplaats om zijn grote tank te vullen. Opeens hoorde hij gehinnik. Hij wist meteen dat het Pearl was. Hij had vage gesprekken gehoord dat Pearl naar de slechte kant is gelopen. Waarom riep zij hem? Hij dronk rustig verder en trok uiteindelijk naar de vallei. Waar de hinnik was ontstaan. Hij sprong aan in galop en liet de aarde beven. Zijn grote klompen maaiden over de aarde en schopte het bij elke pas de lucht in. Zijn lange zwarte manen dansten in de snelle winden die tegen Cobrazarao sloegen. Hij zocht naar die zwart/witte parel. Hij vond haar spoedig. Hij ging over in draf. Ze stond ergens op een heuvel. Rustig naderde hij haar. En bekeek haar goed. Waarom nodigde deze merrie hem uit voor een gesprek? Het zal vast de moeite zijn. Zijn ogen bleven op de hare gericht. "Pearl, Je had me geroepen? Het zal vast een zeer interassante gesprek worden neem ik aan? Weerklonk zijn zware stem. Hij nam een emotieloos uiterlijk aan. Hij schonk zijn emoties niet graag aan paarden. Want emoties konden vele geheimen schenken. Hij zwiepte met zijn lange gitzwarte staart. Dat bijna tot aan de grond werd gesleept. Hij drukte zijn kin bijna tot tegen zijn borst, waardoor zijn hals zo mooi boog en zijn spieren er prachtig onder bolden. Zijn lange zwarte manen aan zijn hals sierden hem prachtig. Cobrazarao was een zeer trotse alfa, en dat liet hij aan heel de wereld zien. Hij toonde maar al te graag hoe trots hij was.