You're nobody ~ Galapagos

Donkere ogen gleden over de omgeving. De witte oren draaiden om geluiden op te vangen. Zodra ze de rivier hoorden, schoten ze naar achteren tot vlak tegen de schedel. Spieren stonden gespannen en werden in actie gezet. Het was lang gelegen dat ze hier nog geweest was. Hier zou ze stiekem willen bevallen, maar het was nog geen tijd. Ze moest nog met het grote gevecht beginnen. Een zucht klonk. Ze was zwakker dan normaal. Haar buik enorm opgezwollen, maar hierdoor zou ze zich niet zomaar laten doen. Ze was nog steeds de bitch. De gemene tr*t vol woede. Ze grijnsde bij die gedachte en liep rustig door. Ze had een tijd geen goedzakken meer gezien. Best voor die irritante beesten. Ze was enorm nijdig nu. De dracht eistte teveel van het goede. Deina schudde de gedachte weg en liep recht naar de rivier toe. Hier had ze zoveel meegemaakt. Ze zou alles nog kunnen opnoemen, maar daar had ze geen zin in. Het was verleden tijd. Dat moest wegblijven. Nu begon ze helemaal overnieuw. Zoals de kudde, haar partner en al de rest. Deina stopte bij de rivier en dronk van het frisse water. Dat deed goed. Haar borst was licht bezweet door de wandeling. Vaak zat ze in het kuddegebied, maar het probleem was dat het enorm ver lag van de rivier. En hun meer was niet te drinken. Deina schudde haar vacht uit en staarde kort in haar spiegelbeeld. Daarin zag ze een witte merrie met een opgezwollen buik, een litteken op haar oog, schoft en been. Deina hief haar hoofd op en keek rustig om haar heen terwijl een onbekende nieuwe geur haar neus binnendrong. Wie nu weer?

Galapagos ~

Een halve denneappel was het gelukt om zich in de hoef van de krachtige, sierlijke hengst te wringen. Het maakte het beest kreupel, zodat het nu struikelend langs het woeste water hinkte. Geërgerd brieste hij. De hengst was niet gebouwd om langzaam rond te sukkelen, maar om woest te galopperen, zijn witte, met zwarte stippen versierde lichaam nog meer te versieren met littekens waarvoor het gemaakt was, om te laten zien wie hij was en zichzelf waar te maken en duidelijk laten te merken dat hij er was. Paarden moesten rillingen van hem krijgen als ze merkten dat hij daar of daar liep, maar door dat kreupele gedoe zou het hem dat nooit lukken. En zo nogmaals snoof de hengst. Hij wist dat als die denneappel er niet gauw uit zou gaan, zijn hoef zou gaan ontsteken en dán had hij een groot probleem. Galapagos draaide zich om om wat water te drinken, en hij sukkelde naar de rivier. Net zoals de merrie tientallen meters verderop had gedaan, keek Galapagos naar zijn spiegelbeeld. Zijn zwarte ogen schitterden, zijn roze-grijzachtige neus raakte het water aan terwijl hij dronk, en hij zag zijn woeste, in elkaar geknoopte manen tussen zijn oren vallen. Zijn hals was gespierd, zijn benen voor zover hij kon zien mooi slank en krachtig, ook al moest hij zijn rechtervoorbeen optillen om de druk er af te halen dankzij die denneappel. De mondhoeken van de hengst krulden op. Hij mocht zichzelf, was blij dat hij niet zo'n lelijk iel paardje was geworden. En dat hij niet bijzonder groot was maakte hem niets uit. Alleen dat die denneappel hem hinderde. De hengst tilde zijn hoofd weer op en druppels van zijn neus vielen in het water dat zijn spiegelbeeld verstoorde en de hengst draaide zich weer om. Enkele meters voor hem stond een merrie, een witte die duidelijk drachtig was - Galapagos kende inmiddels het verschil tussen 'drachtig' en 'dik' wel - en die hém waarschijnlijk ook al had opgemerkt. De hengst trok één wenkbrauw op. Hij had niet erg zin in gezelschap, aangezien hij liever niet had dat een paard zag dat hij 'zwak' was op dit moment. Maar hij besloot toch zijn zogenaamde maar haast echte 'ik-vind-het-niet-erg-om-gezelschap-te-hebben-op-dit-moment'-blik, en zei ontschuldig iets dat op een 'ook een goeiemiddag' leek. Hij wachtte braaf af, hopend dat hij geen reactie kreeg en verder kon gaan met struikelen en die denneappel kwijt kon raken. Galapagos zuchtte onhoorbaar. Hij hoopte dat hij later ook hier gevreesd zou worden, of iets in die trant, zodat hij nooit meer paarden hoefde tegen te komen als hij geen zin had. Die gedachte liet hem een ingenomen grijnzen, ook al verdween die grijns al gauw weer.

De donkere ogen gleden van de rivier naar voren. Ze hoorde iets en zag een hengst half struikelend naar de rivier gaan. De merrie volgde zijn bewegingen en grijnsde. Hij zag er door de littekens niet echt goed uit. Ze snapte zijn gevoel op dit moment. Ze had vaker dingen meegemaakt dat ze enorm zwak was en amper door het leven kon gaan. Dan had ze ook liever niemand in de buurt. Haar ogen gleden weer naar haar eigen spiegelbeeld. Ze zuchtte zacht en keek weer naar de hengst die nu een stuk dichterbij was. Ze zag zijn blik en hield haar in. Normaal zou ze gaan grijnzen want het was langs de ene kant best grappig. Maargoed, ze hoorde ook de hele zachte ook een goedemiddag. Deina knikte kort en hief haar hoofd op. Ze rukte haar donkere ogen van haar eigen spiegelbeeld af en draaide zich naar de hengst. "Hallo daar." Haar stem was ijskoud zonder verder emotie. Een kleine grijns sierde haar grijze lippen. Ze drukte haar oren schuin en keek hem rustig aan. Kort voelde ze een trap van het veulen en sloeg ze met haar staart tegen haar flanken. Ze had enorm veel last, net als de hengst. "En wat scheelt er met jou hoef?" Veel interesse klonk er niet. Meestal interesseerde niets haar, maar dit was toch een apart geval. Ze vertrouwde niet snel iemand, maar ze begreep zijn gevoel op dit moment wel. Deina snoof eens en keek hem afwachtend aan.

Galapagos keek wat wantrouwend. Hij zag hoe de merrie haar hoofd wat hief, ergens wat voor inhoude maar hij hoefte niet eens te weten waarvoor. "Hallo daar," zei het beest ijskoud. Galapagos voelde zich eigenlijk haast beledigd, alsof hij net in zijn gezicht keihard werd uitgescholden. En daar was de hengst zich nou nét niet van gediend. Hij veranderde zijn zwakke houding - hij kwam er namelijk achter (tot zijn ergenis) dat hij best wel zwak stond, met een vrij laag hoofd, zijn rechterhoef pijnlijk opgetrokken en nog wel tienduizend kleine dingetjes wat hem zwak leken te maken - door onopvallend rechter te gaan staan, zijn hoofd elegant op te heven en zoveel mogelijk op zijn hoef te gaan staan, ook al sneed de pijn van de denneappel door zijn been als een mes. Galapagos liet het niet merken. Toen hief hij zijn hoef weer wat op en liet het op de voorkant rusten, op het randje, want hij besefte dat het zo al sneller zou kunnen gaan onsteken, en dat had hij liever niet. Ze zag hoe de merrie geërgerd met haar staart naar haar buik zwiepte, en hij zag het voor zich alsof de merrie haar veulen nu al sloeg. Maar hij wist dat hij er geen medelijden mee had. Waarschijnlijk schopte het beest. "En wat scheelt er met jou hoef?" vroeg de merrie, haast ongeïnteresseerd. De hengst snoof. Leuke communicatie was dit. Maar hij wist dat hij het niet meer kon ontkennen, en hij wist hoe irritant het was om beweert te krijgen dat er niets was terwijl je het duidelijk kon zien. En toevallig had de hengst ook een groot hekel aan liegen, dus hij zou dat ook niet doen. ‘Er zit een denneappel in m'n hoef. Je zou het kunnen vergelijken met een veulen dat tegen je buik aanschopt. Ook zo irritant, hè?’ zei de hengst spottend. Als die denneappel hem niet opeens een steek gaf waardoor je zou denken dat het onstoken was, had hij de grijns niet kunnen onderdrukken.

Haar donkere ogen gleden over zijn been. Ze had allang opgemerkt dat hij er last van had. Maargoed, zij had ook last. Ze drukte haar oren in haar nek en keek de hengst strak aan. Ze merkte dat hij plots zijn gedrag veranderde en elegant begon te doen. Ze rolde met haar ogen en keek kort naar de rivier. Ze wist dat het totaal niet slecht overkwam. Ze zou nooit zo mogen doen, maar ze was zelf zwak. Ze wist hoe lastig en irritant het was om alles te verbergen. Daarom was ze nu een stuk rustiger en minder agressief dan normaal. En ze mochten het gerust zien. Ze hoorde plots zijn woorden. Een spottende stem. Nog erger. Ze keek hem aan en snoof luid. "Oh, fijn voor je. En ja, erg irritant ja." Ze keek hem aan, maar na haar woorden te hebben uitgesproken draaide ze haar hoofd weg. Ze had veel trucjes geleerd en ze wist dat zijn hoef zou gaan ontsteken. Wie weet viel zijn hoef er nog wel af. En zij kon hem helpen. Deina grijnsde en keek hem aan. "Gezellig trouwens voor jou. Je hoef kan er na een ontsteking afvallen.. Mijn buik valt niet hoor." Haar stem klonk uitdagend en licht spottend. Ze wilde hem laten zien dat er met haar amper te spotten viel. Hij was hier het slachtoffer. Hij had het ergste en kon elk moment gewoon instorten. Hij had pijn. Zij niet. Deina hief haar hoofd dominant op en keek naar de rivier zonder nog naar hem om te kijken.