'Cause lover dance when they're feeling in love

Verdwaasd knipperde ze met haar ogen. Een zonnestraal prikte in haar ogen. ‘Wakker worden,’ leek het te zeggen. De merrie kneep haar ogen weer dicht, waarna ze die weer opende. Langzaam rolde ze zich op haar buik. Ze schudde haar manen en keek toen in het rond. Ze hoorde het water stromen, en de wereld was groen. Op enkele plekken lagen nog bultjes sneeuw, maar deze was bijna verdwenen. De winter zou snel over zijn, de temperaturen werden warmer, en de sneeuw was vervangen door regen. Niet dat ze daar zo'n fan van was, maar alles was beter dan sneeuw. Ze strekte haar voorbenen voor zich uit, en worp zich toen al mekkerend omhoog.
Haar leven was veranderd in een draaikolk. Steeds alle kanten op worden gegooid. Steeds kreeg haar leven een andere wending, en steeds had ze een ander doel. Ze wilde Dream Horses verlaten, ze wilde slecht worden, ze wilde doodgaan, ze wilde.. Ze wilde van alles wat niet juist was. Ze wilde dingen die niet zo hoorden te zijn. Ze wilde... Ze wist niet meer wat ze wilde. Ze wilde nu enkel alleen zijn. In harmonie met de natuur om zich heen. Het was van haar, en zij was van de aarde. De aarde had haar geschapen. Haar allereerste voorouders, waarvan zij, en ieder ander paard om haar heen van afstamde. En de eerste moeder, werd Gaia genoemd. Zij was de moeder van de natuur, die alles mogelijk maakte. Het leven in de wereld voortmaakte. En op wonderschone plekken als waar ze zich op het moment bevond, was Gaia aanwezig. Gaia had zo haar dochters, die de wereld in balans probeerde te houden. En Gaia was bij haar trouwste dienaressen. Zij wist dat je de wereld in de handen van het vrouwelijke geslacht moest laten. Hun zachtaardige trekken zorgden daarvoor. Degene van het mannelijke geslacht wilden macht, gebruikten hun spieren in plaats van hun verstand. Geen wonder dat kuddes van merries meer welvarend waren en zijn in Dream Horses. Al waren hengsten aan de slechte zijde zo wreed. Merries wisten hoe het moest. Altijd al geweten. Zij waren de wereld. Zij waren Gaia's kinderen. De kinderen van moeder aarde.

De ochtendzon streelde de bruine vacht van de merrie. Haar lippen werden van elkaar verwijderd, en haar mond wijd open gesperd. Haar roze tong zwabberde naar buiten, en de gaap die haar mond verliet maakte het plaatje compleet. Ze zwiepte haar staart tegen haar flank aan. Haar vacht was weer verwijdert van de modder, en naar flink zwoegen zagen haar manen er ook nog eens verzorgd uit. Langzaam werden haar hoeven van de grond af gehaald, weg tussen het vertrouwde groene gras. In langzame tred vervolgde ze haar weg. Haar manen bewogen mee met haar gangen, en haar slanke benen bewogen sierlijk over het gras. Ze vervolgde haar weg langzaam naar beneden. Een glimlach stond op haar smoel geplant. Even voelde ze zich gelukkig, al was ze flink afgeslankt door een slechter deel in haar leven. Van dichtbij kon je misschien de kleine bobbels van haar ribben zien in haar flank. Ze zou vanzelf wel weer aansterken. Ze had er slechter uit gezien. Haar oren stonden ontspannen opzij. Af en toe draaiden zij bij het horen van geluid. Haar ogen waren nog half gesloten. Voor het eerst in haar leven was ze niet chagrijnig als ze net was opgestaan. Ze zuchtte eens. Soms waren de kleinste dingen in het leven de mooiste.
Het esthetische wezen bereikte de oever van de rivier. Zover ze kon kijken, zag ze de rivier door het gebied heen kronkelen. Haar hoofd liet ze naar het water zakken. Lucht verliet haar neusgaten, en de kringen ontstonden al in het water. Langzaam liet ze haar hoofd zover zakken dat haar lippen het koude, heldere water raakten. Lang bleef ze zo staan, kijkend naar haar eigen spiegelbeeld. Haar ogen sloten zich ontspannen. Ze zwiepte nog eens met haar staart, ze zacht om haar flank te raken, waarna het vervolgens alleen nog maar wat heen en weer wiegde. Het was goed zo.

{{ O P E N }}

Ochtend. Zij noemde het een nieuwe dag. Een nieuwe start die je soms kon nemen. Of zoiets dan. Ze was nu al een paar maanden op de wereld, maar als ze telde was het niet lang. Al voelde dat wel zo. Ze zuchtte. Haar leven liep niet altijd zoals verwacht. Er waren slechte dingen gebeurd en ze hoopte maar dat deze weer voorbij gingen. Als een storm die over het gebied heengaat, of je juist voorbij komt zonder je te raken. Het was best rustig eigenlijk. Haar leven was zo. Ze moest opstaan als de zon opkwam en dan kon ze wat gaan rond huppelen. Overal de gebieden verkennen en paarden leren kennen. Het was rustig en best gezellig. Niet altijd natuurlijk. Er waren ook slechte dingen zoals vandaag. Ze was weer aan haar ouders aan het denken. Bij haar geboorte was alles perfect. Haar moeder en vader, samen met allemaal vrienden en kuddeleden. Nu was alles veranderd. Haar ouders waren uit elkaar voor een lange tijd al. Al bijna haar hele leven dat ze op de wereld was en op Dreamhorses. Haar moeder had de slechte kant gekozen, maar dat was intussen misschien al veranderd. Ze had misschien gezien dat ze er niet hoorde, maar wel bij haar familie en vrienden. Dat hoopte ze al twee maanden lang. Kom op. Stop nou eens met piekeren. Ze schudde haar hoofd en stopte met lopen. Haar helder bruine ogen schoten van links naar rechts. Haar gedachten hadden gelijk. Ze moest erover ophouden en wachten. Het kwam misschien vanzelf wel. Hopelijk.
Ze snoof zacht terwijl ze opnieuw verder begon te lopen. Ze had geslapen in een grot, maar het was echt niet fijn. Het was koud en kil. Wolven die in de nacht huilden alsof ze haar gevonden hadden. Ze was bang geweest, heel bang. Ze was voor de eerste keer echt alleen, want vaker zou ze bij haar moeder slapen. Of bij iemand die ze kende. Nu was het niet gebeurd. Het werd donker toen ze te ver weg was en ze kon niet terug. Dan zouden de roofdieren haar vinden. Een rilling liep over haar kleine rug terwijl ze snel doorliep. Ze wilde haar moeder. Ze snoof luid om geuren op te nemen en zacht fleemde ze. Kom op. Kom op. Waar is ze? Ze moet hier toch ergens in de buurt zijn. Hier liepen ze zo vaak rond. Daesha liet haar neus de baas zijn en draafde zo snel als ze kon door de bossen. Ze zigzagde tussen de bomen door en spitste haar oren vrolijk naar voren. Ja. Ze had de geur gevonden. Het was best een oude geur, maar hij was er nog wel. Het jonge veulen luisterde naar de krakende sneeuw terwijl ze langs de meander aan het draven was. Ze snoof nogmaals goed en hinnikte zacht, misschien te zacht om te horen. Ze remde een beetje af en zag een schim naar beneden dalen. Ze spitste haar oren en fleemde nog een keer. Haar moeder. Ze glimlachte en liet haar dalen naar de plek waar haar moeder was. Ze was uit het water aan het drinken en leek nog niet zolang wakker. Net zoals haar. Daesha bleef op een eind staan. Haar oren vrolijk naar voren gericht en een blije glimlach op haar lippen. Mama.

Gedachten vulden haar hoofd op dat moment. Gedachten over haar leven. Over hoe slecht ze het had gedaan. Hoe vreselijk ze haar leven had gemaakt. Ze had hetzelfde gedacht in het moeras. Maar toen wilde ze niks anders dat allemaal achter zich te laten om dood te gaan. Maar ze wist dat dat niet de oplossing was. Ze wist nu dat ze haar leven moest beteren. Ze moest Deasha's leven perfect gaan maken. Zoals haar eerste veulen jaren. Ze wilde dat ze trots kon zijn op zichzelf. Ze moest dan meteen beginnen met haar goede voornemens, voordat ze weer op zichzelf lag te zeiken in het moeras. Haar oren draaiden wat in het rond. Nog altijd zag ze haar eigen spiegelbeeld. Eindelijk was de zorgen uit haar ogen verdwenen. Haar ogen stonden rustig, en dat kon zijzelf zien. En alles was te danken aan het einde van de scène in het moeras.
Langzaam kwam de koude vloeistof naar binnen. Ze werd van binnen even koud. Ze hief haar hoofd op, nog altijd gevangen in haar eigen gedachten. Doods staarde ze voor zich uit. Totdat opeens iets door de gedachten naar binnen drong. Haar ogen werden meer geopend en langzaam boog ze haar hoofd naar achteren. En daar stond ze dan. Ze sloot haar ogen en een glimlach ontstond op haar gezicht. ‘Daesha,’ fluisterde ze zachtjes, onhoorbaar voor het voskleurige veulentje. Ze haalde eens diep adem. Ze was nooit goed genoeg voor haar geweest. Die eerste 3 maanden in haar korte leven was ze nooit een goede moeder voor haar geweest. Ze draaide zich langzaam om naar die merrie toe. Haar oren stonden naar voren gericht. Ze liet haar hoofd toen op borsthoogte zakken, en draafde aan. In een rustige draf, met kleine stappen kwam ze aan bij het veulentje. Ze drukte haar neus tegen haar dunne halsje aan. Ze sloot haar ogen en snoof ontspannen haar geur op. Haar meisje moest eens meer aandacht krijgen. Een opvoeding krijgen, zo prachtig als haar eerste jaren. Maar ze wist dat ze nooit zo kon zijn zoals haar moeder voor haar was geweest. Maar ze zou haar best doen. Daesha verdiende dat. Ze was immers haar dochter. Een golf van geluk deed haar mondhoeken omhoog krullen.
Ze opende haar ogen weer, en keek het veulentje toen recht aan in haar ogen. ‘Sorry dat ik er nooit voor je ben geweest als je moeder,’ zei ze toen zachtjes, om haar fouten op één of andere manier goed te maken. Ze keek haar aan, om te laten zien dat ze het echt meende. Ze liet haar hoofd toen nog meer zakken en keek haar serieus aan. ‘Begrijp je dat?’ ze keek haar aan. ‘Ik wil het weer goed maken,’ zei ze vervolgens. Toen boog ze haar hoofd naar het veulentje toe en drukte haar tegen haar aan. Ze sloot haar ogen weer. Zo moest het zijn.

~ Whaha wat een flutpost

Haar kleine bruine ogen, die altijd zo helder en vrolijk stonden, maakten plaats voor iets nieuws. Een kleine traan gleed over haar wang, maar ze schudde zacht met haar hoofd zodat hij wegvloog en de nattigheid kon drogen. Ze slikte een keer terwijl ze stil naar de bruine merrie staarde. Haar moeder. De merrie had haar na een tijd eindelijk geroken en draaide haar om. Ze bleef even staan, maar in een rustig drafje liep ze op haar dochter af. Het kleine veulen glimlachte zacht en spitste haar oortjes vrolijk naar voren. Haar staart zwiepte tevreden heen en weer, maar iets zeggen of roepen deed ze nog niet. Haar ogen gleden over de merrie heen die er echt slecht uitzag. Alsof ze lang niet meer had gegeten. Nu was ze best bezorgd om haar eigen moeder. Ook al was ze er zelf ook niet perfect aan toe. Ze at nog niet zoveel want ze had haar moeder nog nodig. Melk had ze nodig. Ze vulde haar maag vaak met water, maar dat was niet genoeg om te groeien en bij te komen. De merrie drukte haar warme neus meteen tegen haar kleine hals. Ze had haar ogen gesloten en leek even te genieten van het moment. Zij deed dat ook wel. Die warme moeder tegen haar aan had ze enorm gemist. Haar moeder vertelde haar dat het haar enorm speet dat ze er nooit was als een echte moeder. Ze wilde het dan ook heel graag goedmaken. De kleine merrie knikte zacht en voelde opnieuw het warme lijf van haar moeder. Zoals de geboorte. Dit was wat ze nodig had. Dit maakte haar alleen al vrolijk. Daesha snoof zacht de geur van haar moeder op en liet haar neus over de borst van de merrie glijden. Hoger kon ze nog niet. Haar kleine maag begon na een tijd dan ook zacht te knorren. Hij had door dat ze nu geen water meer moest hebben, maar dat ze weer iets van vroeger had. Zacht zwiepte ze met haar staartje terwijl haar bruine ogen naar de ogen van haar moeder keken. Vol blijheid en trotsheid. Trots om weer bij haar moeder te zijn.