Mommy help me, i'm scared of the crime~

Als een hysterische gek rende hij gillend en schreeuwend om hulp van de merrie weg. Hij racete de draken berg af. Weg van die gestoorde merrie. Hij vroeg enkel en alleen of ze wou spelen. En wat kreeg hij ervoor terug? Precies, een of andere rare merrie die hem begon aan te vallen. Enkel omdat ze het leuk vind om te moorden. Hij brieste eventjes. Zijn staart wapperde achter hem aan, net als zijn manen. Eindelijk stopte hij aan de rand van de zee. Zijn korte benen voelden zwaar aan, en hij trilde. Angstig keek hij om. Gelukkig was de merrie hem niet gevolgd. Hij snoof eventjes, en bekeek de visjes die in de zee zwommen. Het was een grappig gezicht. Zijn ogen flitsten heen en weer over alle visjes, in de hoop er geen een te missen. En zijn oren vlogen alle kanten op. Wachtend op een geur waarop hij kon reageren.


~BWHAHAHAHAHAHA Flutje xD Moet weer eventjes inkomen ghehe~

SNOWFLAKE KOM JE GEZELLIG OP BEZOEK?

In een snelle draf ging Snowflake over het plakkerige zand. Pico was de laatste tijd heel veel alleen geweest en dat beviel haar niet zo. Ze wist wel dat hij echt wel oud genoeg was geworden om alleen rond te lopen in de Dh, maar haar moedergevoelens bleven Pico maar willen beschermen voor alles. Soms was dat ook wel nodig, want je wist maar nooit met al die slechte paarden in de Dh. Maar er waren ook genoeg goede paarden, die een veulen best even willen helpen uit de bloederige hoeven van de badasses.
Ze herkende de geur waar ze met een hoge snelheid op af draafde maar al te goed. Het was haar kleine ventje! Haar kleine Pico!
In de verte zag ze al een kleine gestalte bij het water staan, dat ongetwijfeld Pico moest zijn. Een luide hinnik weerklonk uit haar keel en ze zette haar snelle draf over in galop. Al snel bereikte ze Pico. Ze duwde haar neus liefkozend tegen zijn zachte, gestippelde veulenvachtje aan. Ze was blij om hem weer te zien. "Alles goed met jou?" Vroeg ze aan het kleine veulentje.

~haha nog niet te veel van me verwachten he! Ik ben net een half jaar ofzo weg geweest! ~

Zielig stappend strompelde Utello naar voren. Zijn hart was dood, zijn hersens waren dood. Kort om alles was dood. De slechte keuze die hij ooit had kunnen maken, had hij gemaakt en hij had zo veel spijt. Hoe koen hij zijn merrie en veulen in de steek laten. Wat bezielde hem. Wat ging hij eigenlijk doen buiten dh. Elke dag had hij hun gemist. Meer dan iemand anders iemand kon missen. Maar dat kwam omdat hij zo veel van hun hield. En nu nog een grote fout, kwam hij weer terug naar DH. Na ongeveer een half jaar weg te zijn geweest, kwam hij gewoon weer terug. Hij wist niet zeker of hij Snowflake en Pico ooit terug zou zien, en als hij ze wel weer vond dan was de kans groot dat ze nooit meer met hem wouden praten. Vrolijke vogels floten hun lied. Geërgerd keek Utello ze aan. Hoe konden hun nou zo blij zijn terwijl hij er zo bij liep. Dat was toch niet eerlijk? Ach ja het was tenslotte zijn eigen stomme schuld. Hij hoorde een harde hinnik. Nee, dat kon toch niet. Het was van Snowflake. Het was vast zijn verbeelding geweest. Dat had hij wel vaker gehad. Stug liep hij door en door. Tot dat hij twee gestalten van paarden zag staan. Zou het dan toch. Meteen sprong hij aan tot galop. Met zijn nek uitgestrekt en zijn oren naar voren galoppeerde hij zo snel mogelijk naar hen toe. Het waren ze echt. Vlak voor hen stopte hij en keek ze met tranen in de ogen aan. Hij wist niet wat hij moest zeggen. De stilte was om te snijden, maar hij was zo blij op dit moment, er bestonden niet genoeg woorden om te zeggen hoe blij hij was, en hoe veel hij van hen hield.

Snowflake en Pico stonden zo een tijdje langs het water. Zonder iets te zeggen. Allebei in hun eigen gedachten verzonken. Tenminste Snowflake was dat. Ze keek naar het prachtige veulen dat voor haar stond. Haar prachtige veulen. En die van Utello natuurlijk. Daar had Pico zijn schoonheid ook vandaan. De prachtige hengst was er vandoor gegaan. Waarheen, en waarom wist ze niet. Ze wist ook niet of hij dood was. Maar ze had overal in DH gekeken, en nergens was ook maar een spoor van Utello te vinden. Hoe hard het ook klonk, ze hadden zelfs naar een lijk gezocht, maar ook die niet gevonden. Ze had de hoop maar opgegeven. Ze moest hoe dan ook doordat met haar leven. Ze hadden een veulen en die kon ze niet in de steek laten.
Het water klotste tegen de voorkant van Snowflake's hoeven aan. Ze snoof diep in om de heerlijke geur van het zoute zeewater op te vangen. Opeens sloeg haar hart een slag over. Die geur. Het kon toch niet... Na al die maanden? Al snel werd haar vraag beantwoord. Hij zag in de verte een schim in snelle galop aankomen. Zelfs aan het silhouet kon ze de hengst herkennen. Toen hij voor hun stopte sloeg haar hart nog een slag over. Ze kon het gewoon niet geloven. Na al die tijd stond hij hier zo opeens voor haar. Ze wist niet wat ze nu moest voelen
Opgelucht, blij, verdrietig, boos? Eigenlijk was ze het allemaal wel. Ze hield nog steeds met heel haar hart van Utello, maar hij had haar in de steek gelaten. Hij had hun in de steek gelaten! Ze zag wel dat het Utello ook pijn deed, want hij stond net als Snowflake inmiddels met tranen in zijn ogen. Even bleef ze zonder iets te zeggen de hengst aanstaren. "wa... Waar" Snowflake kreeg de woorden niet over haar lippen. "Waar ben je al die tijd geweest?" vroeg ze zacht. Haar stem zat vol verdriet, hoe hard ze dat ook probeerde te verbergen. Er waren veel paarden die gewoon verliefd waren. Soms heel erg verliefd. Maar bij haar en Utello was dat anders. Hij was de ware voor haar, ze waren voor elkaar bestemd. Dat wist ze zeker, al sinds de eerste keer dat ze hem had gezien. Maar dat betekende nog dat ze hem zomaar zou vergeven voor wat hij had gedaan. Ze wilde eerst zijn verhaal aanhoren voordat ze zou beslissen of het hem vergeven werd of niet.

-jeej! Je bent er! Trouwens Utello was toch altijd zwart?-

Utello wist niet waar hij moest beginnen. Maar eigenlijk was er geen antwoordvoor de vraag van Snowflake. Het was zo dom. Zo erg dat hij zijn vriendin en kind had achtergelaten. En waarom? Het was gewoon zo raar. Hij had geen eens een reden. "Ik..ik..ik weet het niet. Ik ging weg, maar toen ik weg was besefte ik eigenlijk waar ik mee bezig was. Ik keerde direkt terug,maar ik kon de weg niet meer vinden.ik heb hier ook heel lang naar jullie terug gezocht. En nu staan jullie hier." Zei hij. Elk woord wat Utello zei,meende hij. Hij stapte naar voren en drukte zijn hoofd tegen die van Snowflake en keek haar recht in de ogen aan. " Snowflake,alsjeblieft vergeef me." Hij wou dat zo zo zo erg graag. Hij stapte nu naar Pico en kromde zijn hals om het kleine gestippelde lichaampje. "Pico,wil jij het me ook alsjeblieft vergeven, ik beloof zo er dat ik jullie nooit maar dan echt nooit meer van mijn leven zal verlaten." En nu nog maar hopen dat ze dat zouden doen.

Pico brieste eventjes. Plots zo onverwachts stond zijn moeder voor hem. Hij keek verstijfd toe. Zijn ogen groot, een beetje onzeker over wat hij zou moeten doen. En wat hij nu ging. Het was gewoon. Hij had ze gemist zo erg. Het was alleen raar, moesten ze nou zo onverwachts voor hun staan? Hadden ze niet een hint kunnen geven. Waarschijnlijk hadden ze wel gehinnikt maar had Pico het niet gehoord. Omdat hij net als zo vaak sinds Utello en Snowflake weg gingen in verdachte verdronken was. Over hoe het kon zijn, hoe het zou zijn als ze er weer allemaal waren. Toen Utello zijn hals om zijn lijf heen kromde liep hij wantrouwend naar achteren. Kon hij ze nog wel vertrouwen? Hij brieste eventjes. En keek ze beide met grote ogen aan. Nog steeds niet wetende wat te zeggen. Soms opende hij zijn mond om iets te zeggen maar lukte het hem niet, dus klapte zijn mond weer dicht.

Snowflake keek de witte hengst doordringend aan. Het was duidelijk dat hij niet wist wat hij moest antwoorden. "Ik..ik..ik weet het niet. Ik ging weg, maar toen ik weg was besefte ik eigenlijk waar ik mee bezig was. Ik keerde direkt terug,maar ik kon de weg niet meer vinden.ik heb hier ook heel lang naar jullie terug gezocht. En nu staan jullie hier." Was zijn uiteindelijke antwoord. Twijfelend keek Snowflake hem aan. Ze had zo vaak over dit moment nagedacht. Het moment dat utello terug zou komen, en dat ze weer met z’n allen samen waren. Snowflake had zich van tevoren bedacht dat ze Utello niet zomaar zou vergeven. Maar nu hij zo voor haar stond moest ze moeite doen om hem niet gelijk om de hals te vliegen, en haar belofte aan zichzelf te verbreken. Snowflake kon aan alles zien dat Utello alles wat hij zei oprecht meende. " Snowflake, alsjeblieft vergeef me." Zei utello daarna. Snowflake was net aan het bedenken wat haar antwoord terug zou zijn, toen Utello zich over Pico heen boog. "Pico,wil jij het me ook alsjeblieft vergeven, ik beloof zo er dat ik jullie nooit maar dan echt nooit meer van mijn leven zal verlaten." Sprak hij lief tegen het kleine gestippelde veulentje. Snowflake zag dat Pico verward was. Ze zag hem meerdere keren zijn mond openen om iets te zeggen, en die dan twijfelend weer sluiten. Snowflake had van hetzelfde last, maar ze was Pico’s moeder en ze moest toch de verantwoordelijkheid nemen om tegen Utello te spreken. Ze keek Utello twijfelend aan. In haar ogen stond het verdriet af te lezen. “Maar hoe weet ik dat je er niet weer vandoor gaat? Dat je nu wel je verantwoordelijkheid neemt?” Ze vond het ontzettend moeilijk om zo afstandelijk tegen Utello te moeten doen. Maar ze kon het zichzelf en Pico niet veroorloven dat hij hun weer liet zitten. Snowflake wist niet of ze dat wel aan zou kunnen. Ze keek ook Pico even twijfelend aan. Om hem met haar blik te vragen hoe hij er tegenover stond. Snowflake richtte haar blik weer op Utello. “Je weet denk ik wel dat ik nog steeds heel veel van je hou.” Haar woorden klonken overgoten van liefde, ook al probeerde ze zo hard dat niet te laten blijken. “maar ik moet eerst zeker weten dat ik je kan vertrouwen voor ik je vergeef. Dus denk ook goed na voordat je iets zegt. Niet dat je zegt dat ik je kan vertrouwen en dan heb je je morgen weer bedacht.” Klonken haar woorden deze keer minder vol liefde. Afwachtend op zijn antwoord bleef ze Utello aanstaren.