A little fresh air is what i need

Sultan snoof de frisse geur van het jonge gras eens op, sloeg zijn blik neer en keek hoe lichtgroene sprieten gras onder zijn hoeven verpletterd werden. Overal waren sporen van andere paarden te zien; maar ook geursporen waren duidelijk aanwezig in het gebied. Er waren dus onlangs nog paarden hierlangs gekomen. Ontspannen vervolgde hij het zandpad dat voor hem uit kronkelde; waar het heen ging wist hij niet, maar Sultan besloot het te volgen tot hij een rustig plekje had gevonden. Eventjes helemaal tot rust komen, zijn hoofd leeg maken en een momentje voor hem alleen. Nadenken over de kudde, aangezien hij graag weer iets verfrissends en nieuws wilde bedenken, om het weer wat aantrekkelijker te maken. Vogels doorbraken de stilte door hun vrolijke liederen hoorbaar te maken, zacht getik was hoorbaar als ze van tak naar tak sprongen en enkele konijnen lieten geritsel horen zodra ze uit hun holletje sprongen, om vervolgens hun zoektocht naar eten van start te laten gaan. Lente, het mooiste seizoen wat er was. Alles kwam weer tot leven, Sultan genoot ervan om dat proces te zien; hij volgde dan ook alles zodra hij eventjes vrije tijd had. Takken bewogen ritmische mee op het ritme van de wind, die ervoor zorgde dat de gevoelstemperatuur minder was dan de werkelijke temperatuur; wat het in het zonnetje toch wat meer dragelijker maakte.
Door de lichte bries waren er lichte klitten in zijn pikzwarte, lange manen gekomen, waardoor hij er wat slordiger uitzag dan dat hij normaal deed. Op dit moment deerde dat hem weinig, aangezien er toch geen enkel paard in de buurt was. Nóg niet dan. Sultan ontspande zijn lichaam nog steeds, stapte op hetzelfde tempo als daarnet over het lange zandpad heen, waar hij nog steeds niet van wist waar het uit zou komen; waar überhaupt zijn eindbestemming zou zijn. Het maakte ook niet uit, alleen de wind die door zijn manen kroelde was al genoeg om zich helemaal op zijn gemak te voelen; de heuvels waren immers altijd al een van zijn favoriete en rustgevende plekken geweest. Hier vond je hem ook het meeste zodra hij wat vrije tijd had, evenals bij de Vallei en de Bossen. Vogels vlogen door de hemelsblauwe lucht, het groene gras kleurde mooi bij de gekleurde bloemen en de enorm hoge bomen zorgde voor her en der een paar grote plekken vol frisse schaduwen. Sultan haalde zijn neus een keer flink op, voelde hoe de zachte lucht zijn neusgaten streelde en vervolgens voelde hij hoe een rilling over zijn ruggengraat liep. Zachtjes sloeg hij zijn staart tegen zijn gifzwarte vacht, de grassprietjes kietelde zijn onderbenen en een aantal vliegen landde op zijn neus. Meteen schudde hij zijn edele, smal gebouwd hoofd waardoor zijn manen weer een beetje terug in model vielen.

De lucht van een paard duwde de zachte geur van het gebied weg, waardoor het leek alsof de paardengeur enorm sterk binnenkwam. Snuivend keek hij even in het rond, besloot toch maar door te stappen en ondertussen omringde steeds meer bomen hem. Tot hij in het kleine bos kwam, wat aangesloten zat aan de heuvels. Stilte, rust; enkel en alleen de liederen van vogels overstemde zijn gedachten, doorbrak de stilte, wat prettig was als je alleen was. Bij elke stap die hij nam leek het alsof de wind toenam, grijze wolken dreven de blauwe lucht weg, creërde meteen een somberdere blik op het gebied. Kleine regendruppels vielen naar de grond, het zonnetje verdween achter de donkere wolken en Sultan liet zijn hoofd een tikkeltje zakken. Even sloot hij zijn ogen, maar zodra hij ze weer opende, zag hij een schim in de verte staan; Sultan kwam tot stilstand en kantelde zijn hoofd een tikkeltje. Afwachtend of het paard hem had opgemerkt.

---

& Saronse

You can’t have a rainbow, without a little rain.

Nog steeds stond hij op dezelfde plek als waar hij al een aantal minuten onbewegelijk stil gestaan had. Ontspannen, maar zijn zintuigen waren zeer alert toen het paard voor hem telkens dichterbij kwam. Toch bleef hij rustig, straalde hij vriendelijkheid uit en trots; iets wat je altijd bij Sultan zag, aangezien hij een leiderfiguur was. Fier hief hij zijn hoofd op, duwde zijn oren naar voren en had zijn hoofd nog steeds heel lichtjes gekanteld. Zijn lichaam raakte een boom, het grote bladerdek hield de regen tegen; maar niet voor lang. Ook de waterdruppels zouden op den duur te zwaar worden voor de lichte blaadjes, waardoor er toch enkele natte druppels zijn vacht zouden raken. Maar voor nu stond hij nog wel een hele tijd droog, aangezien het enkel en alleen nog maar miezerde. Sultan richtte zijn reebruine ogen op de hengst die hem kwam vergezellen, waarschijnlijk ook schuilend voor de regen. Andere paarden zouden hen nu aanstellers vinden, maar de regen maakte je ziek en dus zwák. Iets wat hij niet kon gebruiken als leider zijnde, hij had zijn energie nou eenmaal hard nodig om alles lopend en actief te houden, een verkoudheid kon hij daar absoluut niet bij gebruiken.
De stem van de hengst weerklonk in zijn gehoor, kalm draaide hij zijn hoofd in de richting van het gevlekte paard. Zachtjes grinnikte hij even, schudde vervolgens een enkele keer zijn hoofd toen de eerste regendruppel het grote bladerdek door wist te komen. ‘‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, het is immers niet mijn schuilplaats. En zo alleen is ook niet alles met dit weer.’’ Tijdens zijn woorden had hij zijn blik weer naar voren gericht, volgden zijn ogen alle kleine druppels die her en der van de bladeren afgleden. Waardoor een zachte tik hoorbaar was als ze opgezogen werden door de droge grond, die duidelijk wel wat vocht kon gebruiken. Hij zweeg, een grimas sierde zijn gezicht en zijn grote ogen gleden even kort tussen de bomen door, waar hij een jong hert opmerkte, die door het oogcontact angstig de bosjes in rende. Bijna onhoorbaar zuchtte hij even, vestige zijn aandacht weer op de hengst die ondertussen langs hem was komen staan. ‘‘Mijn naam is Sultan trouwens. Aangenaam.’’ Nadat hij zich had voorgesteld knikte hij vriendelijk naar de nog onbekende soortgenoot, maar één ding wist hij zeker; het was een goedzak, net als hij zelf was. Gedonder was hoorbaar in de verte en Sultan sloot zijn ogen, spitste zijn oren en nam de geur van nat geregende grond eventjes kort in zich op.

Langzamerhand trokken de donkerste wolken steeds meer over het gebied, Sultan had zijn ogen geopend en keek naar het practige schouwspel. Lichtflitsen vormde kronkelende, bijna witte lijnen wat goed zichtbaar was door de donkergrijze lucht. Nergens was het zonnetje meer te bekennen, het was ook meteen erg afgekoeld en een ijzige wind schreed over het gebied, liet Sultan even kort rillen; koud. Daarnet was het nog een heerlijk weertje, om het moment hoorde je ook geen enkel dier meer. Het was doodstil, enkel de ademhalingen van de twee paarden, het getik van de regendruppels en de donderslagen die na echode over het geheuvelde land. Het werd alsmaar donkerder en het enigste wat het gebied af en toe nog verlichtte, waren de lichtflitsen.

Saronse bleef nog op een afstandje staan. Gewoon voor de zekerheid. Zijn aandacht was volledig op de zwarte hengst gericht. Saronse snoof even. Een sterke geur die hij al eerder tegen het lijf was gelopen ging door zijn gevoelige neusgaten. Hij trok even een wenkbrauw en dacht eventjes na. Saronse werd al kletsnat van de regen. Maar dat kon hem echter niet deren. Het deed zelfs goed. Het was best een aangenaam temperatuur dus hij zou er tegen kunnen. Hij sloot zijn ijs blauwe ogen even en er kronkelde een genietend glimlach op zijn lippen. De druppels gleden naar beneden. Het kriebelde heerlijk. Saronse kon zich herinnerden hoe hij en zijn kudde reageerde op de regen. Feestje! Lekker in de regen galopperen en gek doen. Waarom ze dat deden en hij meedeed wist hij niet. Maar ach, ze hadden veel lol gehad. Saronse zijn ogen vlogen open toen hij voor het eerst de stem van de vreemdeling te horen kreeg. ‘‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, het is immers niet mijn schuilplaats. En zo alleen is ook niet alles met dit weer.’’ Saronse grijnsde. "Goed, dan kom ik je vergezellen." Saronse verplaatste zich in de bosjes. Natuurlijk gaf het niet veel beschutting. Zeker niet met die jonge blaadjes. Maar het hield toch een deel tegen. Saronse was doorweekt. Nou ja, alleen de buitenkant van zijn vacht. Binnen zijn vacht was het lekker warm en droog. Door een goeie vetlaag. Saronse staarde even tevreden voor zich uit. Het was wisselvallig weer vandaag. Af en toe verscheen de zon. En af en toe verscheen de regen. Saronse zijn ogen gleden naar de hengst. Toen hij zijn stem weer liet horen. ‘‘Mijn naam is Sultan trouwens. Aangenaam.’ Saronse glimlachte naar Sulten en knikte. "Aangenaam Sultan, mijn naam is Saronse." Weerklonk zijn aangename stem. Die helder en vriendelijk klonk. Zijn zachtaardige karakter was aanwezig. Saronse keek op toen hij hevig gedonder hoorde. De wolken waren weer eens aan het knokken. Saronse grijnsde bij die gedachte. Saronse bries krachtig en schudde zich uit. Hij kreeg vervelende kriebels. Saronse keek ook even naar het prachtige gebied dat actief bezig was. Zijn ogen gleden uiteindelijk naar Sultan. "Ik herken je geur... Ik heb twee paarden uit dezelfde kudde tegen het lijf gelopen die hetzelfde geur met zich meedroegen." Saronse bekeek de hengst rustig. Kai en de gekke Multicolour. Beiden waren speciale karakters. Kai had een verschrikkelijk verleden maar was een sterke en dappere merrie. En Multi was een vrolijke gek die veel te veel suikers in haar bloed had. Zijn zwarte maantop viel voor zijn blauwe ogen. Die Sultan vriendelijk aankeken.


Soooorrry flutjeuuu :p