a fresh start.

Het was aardig koud vandaag in de Taiga, de takken en naalde prikte in haar crème achtige vacht terwijl ze zichzelf een weg baande tussen alle bomen door. De boomtoppen waaide door de wind en maakte een melodieus geruis, de merrie kon genieten van dat geluid. Ze was gelukkig deze dagen, gelukkig met paarden die om haar heen waren, vrienden de kudde waar ze heen kon voor gezelschap. Ze was geen gezelschap beest en hield er niet van als iedereen naar haar keek, ze trok zich liever terug in haar hoekje, maar zo nu en dan een beetje gezelschap van andere paarden waarmee ze kon praten, ja, dat was fijn. Dat was uitzonderlijk fijn. Ieder paard wou toch wel gezelschap zo af en toe? De ene had er alleen wat meer behoefte aan dan de ander. En Ravena had zich er al bij neergelegd dat ze vaak alleen zou zijn toen ze haar oude gebied verliet, weg bij haar dierbare, weg bij Kai, weg bij haar moeder, haar vader kon ze niet veel schelen. De enige die ze toen had was Amenia, toen was ze twee. Nu was het vier jaar later en nog steeds had ze zichzelf erbij neergelegd dat ze grote deel van de tijd alleen zou zijn. Zonder het gezelschap van paarden om haar heen. Maar toen kwam ze in de kudde en ging alles net iets anders, ze was steeds vaker in het gezelschap van paarden. Ze had nieuwe vrienden gekregen. Plots merkte ze dat ze inmiddels al een hele tijd stil stond. Dus probeerde ze weer een weg te vinden tussen de bomen door, opzoek naar een enigszins begaanbaar pad, uitgesleten door vele paarden die daar inmiddels al gelopen hadden. Maar dat vond ze niet, nou ja, waarschijnlijk had ze het niet gevonden als een geur van een dier tot haar binnen gedrongen was. Gelijk dacht ze aan Vasilisa, ze had haar veulentje haast 'verwaarloosd' en ze voelde zich o zo schuldig voor dat, als haar veulentje een rot jeugd zou hebben gehad zou ze zich o zo schuldig voelen. Gelukkig had ze de kudde nog gehad, de Quiet Sparkle. Misschien moest ze Vasilisa weer eens gaan opzoeken... Later, nu eerst dit paard. Haar houding was zelfverzekerd en kalm, zo stapte ze rustig op het andere paard af. 'wie is daar?' Cliché. Ze schudde haar hoofd stopte eventjes en besloot niets te zeggen, dus liep ze weer zelfverzekerd en de kalme haarzelf door. Achter de merrie stopte ze - wel buiten bereik van haar hoeven. - ,,Ravena.'' Antwoordde ze kalm.

Allure wist zich geen houding te geven,
de merrie klonk zelfverzekerd alles behalve dat was allure.
Dit straalde ook duidelijk van haar af.
Haar oren draaide alle kanten op, Allure had nog
nooit contact gelegd met andere paarden.
En wist daarom ook geen raad met deze situatie.
Ze zou vast weer iets stoms zeggen ze kon zich zelf
wel slaan hoe stom kon ze zijn... maar ze kon niks
terug draaien. Ze moest het hier mee doen.



De voorlok waaide op waardoor haar donkere zwarte
ogen zichbaar werden. 'Ravenna' herhaalde ze heel
zachtjes, ze liet de naam tot haar door dringen.
Ze brieste en langzaam draaide ze haar lichaam iets
in de richting van het paard. Zodat ze het paard van
top tot teen kon bekijken. Voor haar stond een
witte merrie met een zelfverzekerde houding.
Haar zwarte ogen dwaalde af. Zou ze zich voorstellen
of niet? Ze wist niet of ze iemand ooit zou kunnen
vertrouwen nadat haar ouders gewoon aan haar
lot hadden over gelaten...



Ze besloot zich toch maar voor te stellen, twijfelachtig
sprak ze de woorden rustig uit 'Allure, aangenaam'.
Nog steeds twijfelde ze, deed ze hier wel goed aan?
al die gedachtes elke keer bah Alllure moest er mee
ophouden. Ze draaide zich nog meer naar de merrie
toe maar nog niet helemaal. Dit was al een hele grote
stap voor Allure, wat zou de merrie wel niet van haar
denken.

Hoogstwaarschijnlijk had hij allang een nieuwe merrie gevonden, hoogstwaarschijnlijk was de merrie allang drachtig van hem, hoogstwaarschijnlijk werd ze compleet gek van die hengst, nee, dat was niet hoogstwaarschijnlijk, dat was gewoon een feit. Hij was de enige die ooit zo diep in haar hoofd gedrongen was, nijdig schudde ze haar hoofd, hij moest eruit, eens en voor altijd, maar ze was bang ergens diep in haar bestond een angst. Zij, de kalme en zelfverzekerde Ravena, zij die nooit ergens voor terugdeinsde, bang? Bang dat ze alles kwijt zou raken, alles wat haar dierbaar was kwijt zou raken als ze die hengst uit haar hoofd zette. Als ze niet bang was, was ze ronduit jaloers, jáloers op die merrie die nu waarschijnlijk 'zijn' was. ,,Gáwd Ravena, ka-ppen'' Ze snoof eventjes verontwaardigd, ze wou hem weggooien, weggooien uit haar hart, als vuil dat je in de prullenbak gooide, zonder ook maar één keer om te kijken. ,,Maar wat je nog meer wilt is weten wat die merrie voor je net zei.'' Mompelde ze zo zachtjes dat de merrie het waarschijnlijk niet zou horen, ze schrok op uit haar gedachten en keek de merrie weer kalm aan. Ze hoorde nog net de woorden 'lure, aangenaam.' Ze knikte eventjes een paar keer bedenkelijk, Lure... Een speciale naam, dat moest ze toegeven. ,,Lure... Lure... Lure... Een speciale naam, Lure.'' Zei ze bedachtzaam, was Lure echt haar naam? Of had ze een heel deel gemist en was haar echte naam 'kollure' of wat dan ook? Ze bekeek de merrie eens nauwkeurig, haar priemende paarse ogen gleden over haar lichaam en miste geen enkel stukje, alle details nam ze in haar op, toen knikte ze alsof ze net achter een wereld veranderend antwoord kwam, de merrie leek wel een beetje bang, nerveus, ronduit zenuwachtig. Ravena tuitte haar lippen eventjes. Interessant... ,,Je bent een groentje op het DH gebied niet waar?'' Het was eerder een vaststelling dan een vraag, maar toch keek ze belangstellend naar de merrie voor haar.

~Dit is inspiloos :'D Ronduit flut

Sorry daarvoor~