May I?||Magnifico

Langzaam stapte ze de grote sneeuwvlakte op, het witte spul kraakte onder haar hoeven.
Haar helderblauwe ogen gleden van links naar rechts, een rilling gleed over haar rug en ze trapte kort met haar hoef naar achteren.
Ze schudde met haar lange manen en zwiepte met haar sierlijke staart. SoulSpirit haar stap ging over in een draf en ze brieste zacht.
De merrie stopte, steigerde hoog en maaide wild met haar lange benen, haar ogen rolden kort rond in hun kassen.
Toen ze weer neerkwam voelde ze de grond onder haar kort trillen, met wijd opengesperde neusgaten bleef ze kort, trillend staan. Alles wat ze nu wou was eigenlijk maar één ding; een plekje in een kudde.
En welke, die had ze al gekozen. Nu, nu alleen nog een goede- nee, een geweldige reden om er in te mogen, de beste reden die er was.
SoulSpirit steigerde opnieuw, voelde de grond onder haar hoeven opnieuw trillen toen ze neerdaalde, en ze hinnikte luid en schril naar Magnifico. Hopend dat de merrie haar roep zou horen, dat ze zou komen.
Dan kon ze haar reden naar buiten brengen. Met een diepe glimlach brieste ze zacht, ze was zenuwachtig. Zeer zenuwachtig...

Damn -.- so short..

-Magnifico-

Waarom kwam die hinnik zo uit het noorden? Ze begon al te mekkeren toen het bleek dat ze óf moest klimmen, óf de kou in moest. En geisers was ze ook al niet zo'n fan van. Maar, nu moest die knol die haar had geroepen nou zo nodig in de sneeuwvlakte staan? Kom op dudes, het was lénte. Haar humeur was naar een laag niveau gezakt.
Knorrig, haar oren naar achteren gericht baande ze een weg door het sneeuwpak door. Haar staart zwiepte om de zoveel stappen als ergernis tegen haar flanken aan. Als ze iets haatte, was het sneeuw. De natte, vieze witte prut dat sneeuw werd genoemd. Wie had het bedacht? Ze had die kerel tot grootste idioot in de wereld gedoopt. Maar het was en bleef een paard die in haar kudde wilde waar ze naartoe kwam, maar wat was het een sukkel. Nu kreeg het beest waarschijnlijk minder kans op slagen, enkel omdat ze nu zo pissig was geworden.
Als een goudkleurig stipje kwam het dier tevoorschijn in de witte wereld. Ze kneep haar ogen samen en keek naar het beest. Ze haastte zich totaal niet om er sneller te komen. Ze deed alles behalve haar best om door de sneeuw te komen. Het spul protesteerde hevig onder haar hoeven. En god zijn dank zakte ze er niet tot haar knieën in, maar waren enkel haar hoeven zo ongelukkig dat ze erdoorheen moesten komen.
De ruwe vormen van het dier werden zichtbaar, alsof je hem zou schetsen en langzamerhand de details toe zou voegen. Ze kon nu enkel concluderen dat het paard een palomino was. De minuten tikten voorbij en ze kwam langzamer dichterbij. Haar tred was langzaam en haar hoeven sjokten door de sneeuw. Haar oren nog steeds naar achteren gericht. Nu werden de vormen op het gezicht zichtbaar en kreeg ze enkele details te weten. Het paard was nu nog maar op zo'n 50 meter afstand. Uiteindelijk stond ze voor het paard, en probéérde een vriendelijke uitstraling te krijgen. Ze keek naar de palomino merrie. Ze zuchtte van binnen, maar liet het niet hardop merken.
‘Je riep?’ Kwam er zo geïnteresseerd en vriendelijk mogelijk uit.

~ Haha, flut. :/

Ze bekeek de merrie die net voor haar kwam staan, de leider van de kudde.
'Je riep' sprak ze. Al daaruit kon ze merken dat het dier niet zo vrolijk was.
Mh, wat had ze fout gedaan? Het was toch mooi weer?
Haar ogen schoten even van links naar rechts. Oh ja, sneeuw, sneeuw...
Waarom was ze hier ook alweer? Zij zelf haatte sneeuw net zoveel als de merrie waarschijnlijk deed. Mhpf, ze deed weer eens dom hoor.
Maar ja, 'het spijt me voor de plek die ik heb uitgezocht' zo dom zijn, maar het zou er niet anders uit komen- dan maar niet.
SoulSpirit dacht even na over het goede antwoord terwijl haar haast witte staart sierlijk heen en weer zwaaide.
Nou ja, antwoorden natuurlijk! Pf, ze deed echt dom.
,,Uh, ja" zei ze, misschien een beetje onzeker.
Ze ging langzaam wat steviger, en rechter op staan, om wat beter over te komen.
De merrie schudde even met haar manen en staarde met haar helderblauwe ogen naar de leidster van de kudde.

Ze bekeek het palomino geval ook. Haar oren stonden niet eens maar een beetje naar voren om maar te laten blijken dat ze nog enige interesse had voor het dier voor haar. Ze wachtte op antwoord, haar hoef schraapte door de witte drap. Haar oren drukten zich wat verder naar achter. Ze tilde haar been op, zag hoe witte klontjes weer als een bultje van haar hoef op de grond vielen. Haar staart zwiepte tegen haar flank. Wat deed deze dummy hier. Ze hief haar hoofd, keek weer naar de merrie en kantelde haar hoofd een beetje. Haar ogen prikten in die van haar, ze moest een goede reden hebben, anders was ze hier voor niks, nada, niente gekomen.
,,Uh, ja." Was dit het antwoord, was dit het? Ze kon bijna wel ontploffen. Ze probeerde zich rustig te krijgen, maar een snuifend geluid verliet haar neusgaten.
‘Madam, je roept me, in banjer door deze hoop sneeuw, en dan is je antwoord "uh ja?"’ snauwde ze. God, hiermee kon je haar echt pissig maken, het was onredelijk, maar ze haatte het gewoon zo vreselijk erg.
‘Als je nu niet even een héle goede reden bedenkt, binnen een minuut, dan keer in om. Dan heb je pech, ik weet heus wel dat je in mijn kudde wil, maar leg dat dan maar piekfijn uit. Ik heb geen zin om hier langer te staan dat moet, en ik heb hier nu al tijd verspilt,’ was haar norse antwoord.
Nukkig vloog haar staart tegen haar flank. Ze moest nu direct antwoorden, lang wachten zou ze niet.

Flutje ;A

Wat? Meende ze dat nou? Serieus, paard kan toch niet chagarijniger worden- blijheid is vast weggevlogen. Even snoof ze licht geïrriteerd, ja dus, ze had dan de verkeerde plek gekozen, maar dat was een domme keuze, oké? Om niet de geen aan te vallen die ze nu nodig had probeerde ze te ontspannen en hief haar hoofd.
,,Goed. Als je zo snél dan wilt weten wat mijn reden is.” Murmelde de merrie. ,, Omdat ik niet alleen zélf het gevoel nodig heb dat ik niet alleen sta, maar ook omdat ik op dit moment en hoogst waarschijnlijk nog langer mijn leven voor wat dan ook wil geven. En hierbij is mijn keuze, een kudde. Nee, niet de beste rede, maar d’r is méér.” Sarcasme droop van de laatste zin af die over haar tong rolde. ,, Ik ben sterk- dat zeg ik van mezelf ja- en zal hoe dan ook álles, maar werkelijk álles doen om bij deze of welke kudde dan ook te komen. Maar mijn keuze gaat hier naar toe, en als je het daar niet mee eens bent. Oké, fine, bést. Maar weet dat je dan míj mist, en ik behalve dat ik mijn leven voor wat dan ook zal geven, zal ik ook het beste voor iedereen proberen te zijn. En hopelijk, is dat genoeg.” Toen ze eenmaal klaar was brieste ze zacht en schudde kort met haar manen uit gewoonte.
Afwachtend staarde ze naar de chagarijnige merrie voor haar, op haar antwoord, hopend dat wat ze had gezegd genoeg was..

De merrie was een beetje nukkig geworden om haar reactie. Nou, sorry hoor. Het was niet háár schuld, maar de schuld van madam goudlokje voor haar. In haar hoofd telden de seconden langzaam af. Zestig, negenenvijftig, achtenvijftig. De merrie reageerde wat binnensmonds. Magnifico kantelde haar hoofd en haar ogen keken de merrie verwachtingsvol aan.
Toen kwamen de zinnen eindelijk uit de mond van de merrie lopen. Hè hè. Ze keek aan, deed haar best om te luisteren wat de merrie te zeggen had. Ze wilde haar leven voor "wat dan ook" inzetten. Hmm, ook voor een steen? Ja man, dat zou ze moeten doen. Met haar leven een steen beschermen, dat zou leuk zijn. Dat ze haar ogen eeuwig op een steen had gericht. Steen steen steen. Dan kon ze haar uilachen. Ghihi, ze werd gek. Ze werd langzaam knettergek. Haar ogen draaiden in haar kassen en ze zwiepte weer met haar staart.
"Maar d'r is meer." Wat is er meer? Meer meer, wat voor meer. Er is een meer, een zilveren meer. Ja ja, wat een geweldige theorie die ze hier in haar hoofd uitoefende. Ze was niet erg geïteresseerd in de merrie. Ze ging alleen met haar woorden woordspelingen maken. Wat voor betekenissen had 'meer' nog meer. Wow, twee woorden meer in een zin. Op het moment kon ze maar een betekenis van meer vinden.
"Ik ben sterk." Ze kon het gegniffel dat uit haar mond kwam niet meer onderdrukken. Ze schudde haar hoofd, maar hield haar mond om de merrie uit te laten spreken. Ja, zó vriendelijk was ze nog wel.
"Maar weet dat je dan míj mist" De merrie maakte aanstalten om haar kont naar de merrie te keren. Tjeetje, wat was ze arrogant. Zo'n arrogante wilde ze niet in haar kudde. Kreeg je vast alleen maar heiboel mee. Dat was degene die alles op de kop zette. Diegene die rechts zei als je links zei. Nee, daar had ze geen zin in. Hè, nee, bah. Pffff.
Toen de merrie uitgesproken had liep haar hoofd op overuren. Deze merrie bracht ook alleen maar moeite, voor niks.
‘Bravo, wat een lef. Je krijgt een medaille daarvoor opgespeld. Maar helaas moet ik je vertellen, dat er geen plekje bestaat voor jou in de kudde,’ zei ze om maar direct voet bij stuk te komen. Wat de merrie vertelde moest ze over nadenken, maar op een vervelende manier. De zinnen waren een beetje vaag in elkaar gezet. Maar ze was zelf al meteen niet in een opperbest humeur. Ze schudde haar hoofd en draaide zich soepel op haar achterhand om.
Wegwezen uit deze sneeuwtroep.

Ze staarde met open mond de merrie na, wát?! Woeste tranen brandden in haar ooghoeken en verbaasd, verdrietig en woedend het dier na.
Haar hele lichaam trilde, niet ééns van de kou maar van de woede, de woede die door haar lichaam raasde.
,,Geef dan tenminste een normáál antwoord Chagarijn!" Schreeuwde ze woest na.
SoulSpirit wou de merrie achterna rennen en haar gewoon helemaal...
Haat en nijd jaagde door haar aderen, het leek of haar bloed het door haar lichaam pompte.
Iets in haar knapte, elk woord dat daarnet over tong was gerold was gemeend, elk woord, op dat moment voelde ze alleen woede, woede en haat.
Hoe woedend kon één ziel haar maken?
De saffierblauwe ogen waren leeg, haar staart en manen hingen stil en ze bewoog geen centimeter. Vanaf dat moment was ze vastbesloten...