I'm blooming like an flower at last...

De donker gekleurde hengst bewoog zich traag door het bloemenveld, hij was wat aan de luie kant vandaag. Hij had niet veel behoefte aan dingen die te inspannend waren. Dat had hij eigenlijk nooit, hij was rustig, misschien zelfs wel lui. Hij betrapte zich op die gedachten, hij zou nooit lui worden. Althans dat had hij beloofd, maar het houden aan die belofte was moeilijk in de warme lente zon. De zon maakte hem loom. Zo zou je het kunnen noemen, wil het niet dat hij in de winter net zo lui is. Misschien zelfs nog wel erger. Het maakte dat er een verdomd vreemde grijns op zijn gezicht zichtbaar werd, hij zou niet lui worden, nee, alleen enorm gemotiveerd om niets te doen. Hij grinnikte. Wów, hij had zelf lol. Dat was wel heel erg, oké dat was zelfs eng. Na, ach.

De hengst brieste vrolijk tegen wat bloemen, het gras deed hem denken aan vroeger. Hoe hij speelde in de weides, de vlinders erop attent maken, dat hij de baas was. En boos worden op de vogels, hij had een hekel aan vogels, altijd al gehad. Waarom? Moet je dat nou echt weten? Ja.. Goed: vogels zijn; irritant, vervelend, ze stelen je eten, ze zijn arrogant enzovoorts. Hij kon heel lang doorratelen over ‘waarom haat je vogels’? in ieder geval, hij was vroeger een stoere hengst, eentje met status. Hij was cool, groot, sterk. De gedachte eraan terug maakte hem tot grinniken, hij zou niet zo zijn als toen. Hij wilde niet nogmaals die arrogante kwal zijn, hij pestte jonge veulens. Hij had zelfs een te klein veulen aan het huilen gemaakt. Nee, hij zou niet zo meer zijn. De laatste twee jaar was hij volwassen geworden, hij had het innerlijk van een oude en wijze hengst gekregen, niet meer die stoer-doener-rij. Hij was ‘groot’ geworden. Dat bedoelde zijn vader vroeger dus met ‘Word nou eens groot jongen..’. nu was hij dat dan ook. Het beviel hem op zich wel, enkel dat hij een goede of makkelijke prooi voor de gemene paarden was, beviel hem totaal niet. Dat mocht van hem totaal in het niet vallen, helaas was dat niet mogelijk. Het was niet mogelijk om én status te hebben én lief te zijn, in zijn ogen kon het niet.

Een ander paard bracht hem uit zijn gedachten. Het was een witte mooie merrie. Het deed een vaag belletje rinkelen, maar het belletje viel niet op zijn plek. Hij zuchtte en besloot op de merrie af te stappen, het zou hem goed doen, nieuwe vrienden maken. In dit opzicht; vriendin. Hij stopte vlak voor de merrie. “Hallo.” Sprak hij met lage stem. En wachtte geduldig op antwoord.

Hij keek even snel om zich heen. Weer keek hij naar de witte merrie. Hij wist wel wie het was, maar dat zou hij niet al te snel laten merken. Hij wilde niet laten merken dat hij er kapot van was toen ze verdween. Hij dacht dat ze hem zo zat was dat ze hem expres verliet en er vandoor ging met een ander. Hij was zo kwaad geweest dat hij besloot haar achterna te gaan. Het had hem veel tijd, moeite en jaren van zijn leven gekost, maar hij kon nu zijn antwoorden krijgen. Hij zou absoluut geen geweld gebruiken, gewoon praten.
De merrie sprak zijn naam uit. “..StormCloud..” zei ze zacht. Hij glimlachte een halve glimlach. “Ja?” Sprak hij met heldere stem en keek naar haar. Ze vroeg naar wat hij hier deed. Daar zou hij nog geen eerlijk antwoord op geven, nog niet. “Ik denk hetzelfde als jij.. Vrij zijn..” Sprak hij zacht. Hij schudde zijn manen van zijn licht bezweette vacht los. Hij glimlachte even kort toen er een vlinder voorbij vloog. Hij glimlachte weer licht toen de merrie haar neus tegen hem aan duwde.
Flut..