Autumn is a second spring when every leaf is a flower. (Sunset)

Ze zag de tweede V formatie van wegtrekkende ganzen in korte tijd door de hemel vliegen. Ze volgde de vogels een moment lang met haar donkerbruine ogen, waarna ze zich die weer voor haar richtte. Het kleine, kronkelende riviertje dat door het dal van de rivier liep alweer op haar netvlies blinken. Ze draafde met krachtige passen naar dat riviertje toe, haar oren nog steeds vrolijk naar voren gericht, en haar hals was in een ontspannen lichtjes gekruld. Toen ze bij de oever van het ondiepe riviertje kwam bleef ze niet staan, maar ze draafde door, waardoor de frisse waterdruppels opspatten en tegen haar buik en borst aan kwamen. Te midden van het riviertje - ze stond tot haar knieën in het heldere water - bleef ze staan. Ze liet haar manen heen en weer dansen, en liet toen haar neus naar het water zakken. Zodra haar lippen het water aanraakten, ontstonden er kringen in het water. Magnifico dronk enkele teugen, waarna ze haar hoofd levendig omhoog gooide. Ze maakte er een klein waterballet van. Ze glimlachte gelukzalig.

Wat haar echter meer interesseerde, was het feit dat de kleine Sunset de Quiet Sparkle had overgenomen. Ze had rustig gewacht en Navayo de kans gegeven om de kudde uit te dagen, maar dat was er niet van gekomen. Sunset was hem voor geweest, terwijl ze ook bij hun gesprek was. Lichtjes verward, toch ook weer blij dat Sunset die kans had gekregen. En zij vond werkelijk alles beter dan Sultan, die schoorvoetend de kudde had verlaten. Een sadistische grijns ontstond op haar gelaat. Sultan. Grinnikend schudde ze haar hoofd. Ze vond het geweldig dat zo'n kleine, jonge merrie onder de kont van een ervaren hengst had getrapt. Ze had lef, werkelijk. Zij gaf haar een reden om haar geliefde kudde weer binnen te treden. Ze wist niet precies de leden die er nu in zaten, of wie eruit waren gegaan. Maar ze was verdomd blij dat Sultan eruit was. Ze wist niet of Pearl er nog steeds in zat, of dat ze Sultan was gevolgd. Ze vermoedde het tweede, maar Pearl gezien, was niks voorspelbaar.
Magnifico draafde dansend het riviertje weer uit. Ze brieste eens ontspannen terwijl ze rustig doordraafde, op weg naar de eik wat haar favoriete plek was in heel Dream Horses. Zodra ze bij de dikke eik was aangekomen, die op een klein heuveltje stond, ging ze onder zijn takken staan. Ze keek omhoog, de bladeren hadden de geweldige kleuren die de herfst zo kenmerkte. Ze liet haar hoofd weer zakken. Ze nam een hap lucht, en ze hinnikte toen hard naar de kleine merrie die de Quiet Sparkle leidde.

Al snel kwam de bonte merrie op haar netvlies te staan. Ze glimlachte toen de merrie naar haar toe draafde. Haar oortjes stonden naar voren en ze brieste zachtjes als begroeting toen de merrie voor haar stond. Ze zei vrolijk haar naam. Sunset was altijd snel en vrolijk ter plaatse, vroeger was ze altijd erg verlegen en hield ze zich op de achtergrond. Gelukkig was ze uitgegroeid tot een zelfstandige en zelfverzekerde merrie. En zie hier: Ze was uitgegroeid tot een leidster!
'Ha, die Sunset!' zei ze vrolijk tegen de bonte IJslander. Haar oortjes stonden vrolijk naar voren gespitst en haar hoef stond ontspannen op rust. Als ze op haar favoriete plekje was, hoefde ze nooit te vrezen. Nooit had ze hier ooit gevaar gezien, nooit kwam hier haar ooit storen, tenzij ze iemand riep. En soms kwam er iemand aan om een gesprekje met haar aan te knopen.
Sunset vroeg of ze voor de kudde riep. Een glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze dat vroeg. Raar dat iemand die ze ooit had geleid, haar nu zou gaan leiden. Maar ze wilde haar graag helpen met de kudde en met de stand van zaken. Als het slecht zou gaan, zou ze ingrijpen en haar op de goede weg sturen. Ze had veel ervaring met de kuddes. Sunset had dan al heel lang in de kudde gezeten, nog nooit had ze die geleid. Een beetje hulp van buitenaf zou nooit verafschuwd worden, toch?
'Ja, ik riep je inderdaad voor de kudde. Ik zou graag weer deelnemen van de Quiet Sparkle,' sprak ze lieflijk. Ze keek indringend in de ogen van de kleine merrie. Ze wist dat zij haar niet zou weigeren, dat zou ronduit vreemd zijn. Haar oortjes draaiden een keer in het rond, waarna ze weer vrolijk naar voren spitsten. Ze wisselde van achterbeen welke ze op rust zou zetten. 'Maar ik tolereer geen lage rang, na wat ik allemaal voor jou heb gedaan,' sprak ze een beetje bars. Haar ogen priemden zich in de ogen van de jonge merrie. Ze wilde minstens Upper Sparkle zijn, zoals zij haar had gekroond in haar kudde, toen de Quiet Sparkle nog onder haar leiding stond. Ze kantelde haar hoofd een beetje, haar donkerbruine ogen in die van haar gericht.
'Trouwens, als je wilt kan ik Remember, Daesha en Epica nog roepen. Zij willen vast ook nog wel in de kudde,' bood ze toen vrolijk aan. Ze zou meteen een goede buit in de kudde slepen, haar gezin. Het zou ook wel logisch zijn als zij de kudde in kwam, haar dochters zouden volgen. En Remember hield ook van het kuddeverband, alleen hij had voor haar gekozen toen het puntje bij paaltje kwam. Ze waardeerde dat nog steeds. Haar boven een broer kiezen was erg dapper geweest. Maar Sultan was dan ook gewoon een lafaard en ze miste hem totaal niet toen ze hem de afgelopen tijd niet had gezien. Geen teken van zijn zwarte lichaam of zijn partner en dochter. Zolang ze bij haar en haar gezin uit de buurt bleven, hadden zij geen last van haar. Ze glimlachte weer vrolijk naar Sunset, haar ogen vriendelijk en zacht uitgedrukt.