Farfalla Searches For Friends and Makes Them Death 8D ~ Booth

De wind speelde met Farfalla's manen toen ze vrolijk door de heuvels galoppeerde. Het jonge merrietje was zeer vrolijk en keek uit naar een avontuur. Soms vroegen andere paarden of ze ADHD had of iets dergelijks. Op een gegeven moment had Farfalla er niet meer zo'n zin in. Ze ging stil staan en keek om haar heen. Jammer genoeg was er niet zo veel te zien omdat ze onmringd was met heuvels. Dus klom Fafalla naar eigen inzicht het hoogste en mooiste heuveltje op. Eenmaal op de top keek ze de wijde wereld in. Een hoog maar kort hinnikje onstnapte uit haar mond. Vrolijk huppelde ze van het heuvelje af toen haar vlinder op haar af vloog. "Hey Vlinder!" Farfalla was blij haar vlinder te zien. "Waar was je nou? Zo ver ben ik toch niet gegaan?" De vlinder klom tussen haar oren, Farfalla nam de vlinder mee het heuveltje af. "Mooi hier hè? Je kan duidelijk zien dat het lente is." Toen Farfalla een prachtige klaproos zag stopte ze onmiddelijk en stak haar hoofdje naar beneden. "Yo gast! Wat doe jij hier? Je kan wel dood getrapt worden" Farfalla stampte op het rode ding. "Oepsie, nu ben je dood!" Een grinnikje ontsnapte uit haar mond. "Sorry rode roos, maar je stond in de weg..." Heerlijk duister was ze zo af en toe. Maar ja, of ze dat had geërfd van iemand wist ze niet. "Hey Vlinder, bent gij daar nog?" Alsof de vlinder haar verstond kwam het blauwe verschijnsel te voorschijn. "Oh, ja dus!" Farfalla dribbelde weer het heuveltje op, om te kijken of er iemand was die haar kwam vergezellen. In de verte zag ze iemand staan. Het bruine veulentje schudde haar tere hoofdje. Zag ze dat goed?

~Sorry, beetje inspiloos xP. En ben niet echt in de mood om hyper te zijn...~

'ZOEF!' Riep hij luid terwijl hij in galop de heuvel afstormde. Hij had letterlijk geen rem meer en het nut om te proberen te stappen was er ook niet. Toen hij onder aan de berg kwam galoppeerde hij nog een stukje door en kwam langzaam tot stilstand. 'Poehpoeh, als dat niet snel was, dan ben ik een ezel.' Na zijn woorden grinnikte hij kort en begon weer te stappen. De zon scheen wat waardoor de temperatuur erg aangenaam was. Af en toe kwam er een wind tussen de bergen heen gesuisd die Booth's manen alle kanten lieten opvliegen wat er wal leuk uitzag. Hij daande zijn weg tussen de heuvels heen met af en toe wat eet pauzes er tussen. Hij had momenten waar hij toch echt even van het groene gras moest genieten. Maar hij had wel zijn voorkeuren, ieder sprietje smaakte anders en je moest natuurlijk wel de lekkerste hebben. Hij schoot op toen er een blauwe vlinder voor hem in het gras ging zitten. Hij was dol op vlinders, ze fladderde altijd rond. Hij wilde graag wel is meemaken hoe het zou zijn als je vleugels had, dan kon je alles van boven zien, kon je overal op letten. Toen de vlinder vlug weg vloog stapte hij erachter aan. 'Waar ga je naar toe?' kraamde hij op een beetje zielige toon uit. Hij probeerde de vlinder te volgen maar hij verloor hem uit het oog. Met zijn hoofd laag aan de grond en zijn oren wat naar achteren vervolgde hij zijn weg tussen de heuvels. Ineens stopte hij toen hij een klein miezerig bruin ding in de verte zag staan. Het kon een vos zijn, maar daar was het te groot voor. Hij snoof een keer diep in en probeerde een geur op te pikken. Van wat hij kon ruiken was het een paard, een mini paard. Langzaam verschoven zijn oren weer wat naar voren en draafde hij in een rustig tempo naar het mini paard toe. Een paar meter voor het mini paard stopte hij en strekte zijn nek naar voren uit. 'Hee, Hallo, Bonjour, Hello, Olá, Alo, Hola mini paard!' Hij hief zijn hoofd wat scheef en bekeek het paardje goed. Toen zijn ogen bleven hangen bij iets blauw's schoot hij naar voren met zijn oren plat in zijn nek. 'JIJ JIJ, jij hebt mijn vlinder gepikt, jij dief, gemenerd, hoe durf je!' Hij stampte een keet met zijn voor been op de grond met keek het paardje recht in zijn ogen aan. Het duurde niet lang of hij schoot in de lach en kraamde van alles uit wat niet verstaan baar was. 'Jou kleine lieve ogen zijn onweerstaanbaar!'

Oke echt een flutje sorry ;p

De wind speelde met de lange zwarte manen van het bruine paard. Het dier kwam in een zweverige draf op haar af, en stopte vlak voor haar neus. Van verbazing deed Farfalla een stapje naar achteren. Het paard kraamde van alles uit, onverstaanbaar. Toen hij even een pauze nam om een teug zuurstof in te ademen, greep Farfalla haar kans. Ook hallo, bruin verschijnsel wat volgensmij een paard moet zijn. Jij ook last van ADHD? Ik wel. Zeg Aloa tegen mijn blauwe vlinder, Vlinder. Vlinder en ik zijn sinds mijn geboorte bij elkaar, dus zijn we bijna onafschijdelijk. De vlinder kwam tussen de oren van Farfalla zitten. Kijk, zo zit ze altijd. Het kleine merrietje keek uitdagend naar de bruine hengst. Weetje, ik maak misschien rozen dood, maar mijn vlinder, zo kwetsbaar als ze is, zal ik nooit kwaat doen! Farfalla huppelde het heuveltje af. Hoe heet jij? Ik heet Farfalla, dat is Italiaans voor vlinder. De vlinder vloog richtig het paard. Maar, wat doe jij hier? Ik was aan het zoeken of er nog een ander paard was. Die heb ik gevonden! Jeej! Farfalla galoppeerde de heuvel weer op en ging voor de neus van de hengst staan. Maar euh, hoe heet je nou? Farfalla was ontzettend hyper, maar kon zich in houden. Ze galoppeerde de heuvel weer af en op, af en op, af en op. Toen ze moe werd stapte ze het heuveltje weer op. Ben je hier nog steeds?



~ Tjee, wat slecht =0~