This is where I belong

Het geluid van water dat tegen de rotsen sloeg was oorverdovend. Het gekwetter van zeemeeuwen weerklonk over de kust en de wind zorgde ervoor dat zand naar alle kanten opwoei. Met een tevreden glimlach rondom haar lippen draafde Lacuna over de zandvlakte, genietend van de wind die door haar manen streek. Sinds ze weer herenigd was met Pearl zat ze heerlijk in haar vel. Ze was dan wel pas net in dit gebied en alles was dan nog wel nieuw voor haar. Maar ze voelde zich op haar gemak alsof ze hier al jaren woonde, alsof ze hier thuishoorde. En dat was eigenlijk best vreemd, aangezien ze zich al een tijd nergens meer veilig had gevoeld.
Maar ook nu, zoals ze over het strand aan het draven was. Zo zorgeloos, zo wilde ze zich altijd voelen. En ze had dat gevoel voor een lange tijd moeten missen. Tijd doorbrengen op het strand was iets dat ze vroeger ook altijd gedaan had en het voelde heerlijk om alles even los te laten en gewoon even doelloos rond te rennen. Om de bekende geluiden van de zee aan te horen en haar gedachten op een rijtje te krijgen.
Lacuna glimlachte zacht en minderde vaart, om vervolgens stapvoets verder te gaan en haar blik over de zandvlakte te laten dwalen. Er was vrijwel niemand en er was dan ook niks anders te horen dan het geluid van de zee en de zeemeeuwen. Ondanks de leegte voelde ze zich niet eenzaam. Het deed haar juist goed, maar aan de andere kant hoopte ze hier wel kennis te maken met andere paarden. Pearl had het gehad over wat voor lieve vrienden ze wel niet had gemaakt hier en ergens hoopte Lacuna zelf ook wat vrienden te maken. Ze was al een tijdje alleen door het leven gegaan en in eerste instantie had dat haar niet zo slecht bevallen, ze was er immers aan gewend. Maar langzamerhand begon ze erachter te komen hoe leeg haar leven wel niet was. En daar wilde ze zo snel mogelijk wat aan veranderen door hier een nieuwe start te maken.

[Me & Remember]

Takken sloegen tegen zijn lichaam en gezicht. Prikte in zijn vacht, en bleven steken in zijn manen. De hengst baande zich met moeite een weg tussen alle bomen en takken door. Er zaten grote bomen, dikke bomen, dunne bomen en kleine bomen bij. Alles was er te vinden en alles prikte Remember. Hij vloekte eventjes luid en geïrriteerd toen een of andere tak in zijn ogen prikte. Zijn staart zwaaide heen en weer. Eindelijk kwam hij bij een openveldje. Waar hij in een drafje langs ging. Hij sloeg rechtsaf, een keer linksaf. En de geur van het zoute water dat kletste tegen de rand en heen en weer golfde kwam in zijn neusgaten terecht. Toen doemde de reusachtige eindeloze zee voor hem op. Langzaam kwam hij uit de beschaduwde bossen. En kon je hem nu goed zien. Hij brieste eventjes. Zijn hoeven zakte een klein stukje weg in het mulle zand. Het was lente de tijd dat alle bloemen weer op kwamen. Remember hield van de kleurige omgevingen, en de lente was dan ook helemaal zijn ding. De herfst vond hij niet fijn met alle regen, de winter was te koud, en ondanks dat hij dit zelf ook was, was de winter voor hem toch iets te wit. De lente was gewoon perfect, en de zomer eigenlijk te warm.

Er was behoorlijk veel gebeurd de laatste tijd wat betreft de kuddes. Twee kuddes waren weggegaan, Iffrean van Chegyo. Hier had hij geen problemen mee, hoe minder slechte kuddes hoe beter, hij bleef goed, door en door goed. De Dénali was ook weggegaan, natuurlijk was Remember blij dat de Quiet Sparkle gebleven was. De QS is zijn thuis, zijn familie. Hij was gehecht aan de Quiet Sparkle en de paarden in de steeds groter wordende kudde. Wat had hij het lastig gevonden als plotseling de Quiet Sparkle weg was. Hij had medelijden met Pearl, die haar kudde nu kwijt was. En dan was er nog ene Ravena die de Utopia had uitgedaagd, de uitslag was best ironisch geweest, gelijk’spel.’ Dus zou Ravena de Utopia nog een keertje uitdagen. Hij grinnikte. Een merrie kwam in zijn beeld, hij fronste zijn wenkbrauwen. Toen gleden zijn wenkbrauwen omhoog, glimlachte hij breed en spitste zijn oren. Denkend dat het Pearl was die daar stond. Remember draafde vrolijk op het dier af, steeds sneller en sneller. Toen hij voor haar stond kwam hij er echter achter dat dit Pearl helemaal niet was. Remember schaamde zich eigenlijk voor zijn opgewektheid. ,,Sorry, ik dacht dat je iemand anders was.’’ Mompelde hij. ,,Je lijkt op Pearl, ken je Pearl? Ooit van haar gehoord? Ze leidde tot voor kort de Dénali.’’ Ratelde hij daarna opgewekt, de glimlach weer terug op zijn gezicht.

Met haar ogen tot spleetjes geknepen tegen het licht van de waterige zon, keek ze naar de hemel die zich over de zee leek uit te strekken. De lucht had een strakke blauwe kleur, gesierd door een aantal verdwaalde wolkjes. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze voelde hoe er een zacht zeewindje langs haar manen streek. Lente, heerlijk vond ze het. Het was het seizoen waarin de natuur zich herstelde van een barre tijd, een tijd vol met kou en kaalheid. De vrolijk gekleurde bloemetjes kwamen weer op tussen de met dauw bedekte grassprietjes, de grijzige lucht werd ingewisseld voor een luchtige blauwe kleur en verschillende soorten bladeren bedekten de eerst zo kaaluitziende bomen. De lente gaf de omgeving een totaal andere uitstraling en bracht voor haar ook gelijk een vrolijk humeur met zich mee.
Lacuna wendde haar blik af van de lucht en liet haar ogen over de zanderige vlakte glijden, terwijl ze nog altijd naar de rustgevende geluiden van de zee luisterde. Plotseling hoorde ze een geluid dat niet hoorde bij die van de natuur. Met haar oren gespitst keek ze om zich heen en met een ruk draaide ze haar hoofd in de richting van het geluid, haar ogen wijd geopend. Haar blik viel op een hengst die met een behoorlijke snelheid haar kant opkwam. Waarom hij zo snel op haar af kwam gedraafd wist ze niet. Echt geschrokken was ze niet, maar altijd was ze al een beetje schuw geweest. Dat had ze ontwikkeld naarmate ze ouder werd en ergens kon ze het zichzelf ook niet kwalijk nemen na alles wat er was gebeurd.
,,Sorry, ik dacht dat je iemand anders was.’’ De uitdrukking op zijn gezicht gaf aan dat ze niet degene was die hij verwacht had en zijn woorden bevestigde dit. Maar alsnel maakte de verwarring plaats voor een glimlach. Ook Lacuna liet een glimlach verschijnen, terwijl ze de witgekleurde hengst aankeek. "Geeft niks hoor," glimlachte ze. Net toen ze zich wilde voorstellen, vervolgde hij zijn verhaal. Iets dat haar glimlach deed verbreden tot een grijns. "Ja, ik ken Pearl en de Dénali. Laatst heb ik een poging gedaan om in de kudde te komen, jammer genoeg was de kudde toen net opgeheven. Maar het is niet zo gek dat je me verward met Pearl, ik ben namelijk haar tweelingzus." Lacuna keek de hengst nog altijd met een grijns op haar gezicht aan en was ergens wel nieuwsgierig naar hoe hij zou reageren. Misschien kwam dit doordat ze niet wist of hij bevriend was met Pearl of juist niet. Maar daar zou ze snel genoeg achterkomen. "Ik ben trouwens Lacuna." zei ze, haar grijns toverde ze om in een stralende glimlach.