Flowers in the rain [Navayo]

Indy keek naar de zon. Het stond hoog aan de hemel en scheen fel. Hij brandde een beetje op de lichte vacht van Indy. Ze snoof de heerlijke geur van het bloemen veld op. De velen felle kleuren zorgde voor een prachtig toneel. Het decor was gevuld met zoveel bloemen. De kleuren verschilde van blauw tot groen, paars tot geel en rood tot oranje. Het was prachtig. Indy haalde haar neus op en rook aan een grote roos die het verst omhoog stond. Indy rook de zoete geur en liet de bloem verder met rust. Ze kon niet geloven dat de natuur zo mooi kon zijn. Haar hemelsblauwe ogen twinkelde als diamanten. Indy hoorde wat vogels fluiten. Ze klonken als een harmonie. Het was mooi. Indy keek omhoog ze zag de vogels over vliegen. Ze kantelde haar hoofd even. Waar gingen die nou heen? Het was een enorme groep die over vloog. Allemaal zwarte vogeltjes die snel over vlogen. Ze haalde haar neus op. Indy voelde een koele wind door haar korte manen gaan. De wind liet haar staart wapperen. Ze stak haar neus nog wat meer omhoog. De vogels kwetterden en ze leken een donkere lucht mee te nemen. De lucht begon te betrekken en de eerste druppels vielen op haar neus. Langzaam maar zeker begon het te regenen. Indy keek chagrijnig naar de lucht. De druppels vielen op haar neus, haar benen en haar lichaam. De druppels vielen op de grond en maakte het gras nattig. Er was hier helaas geen grot of iets waar ze kon schuilen. Wel was er een lage boom. Ze draafde er vlug op af. Ze nestelde zich neer onder de boom op een droge plek. Ze keek naar de regen die steeds erger werd. Bah. De regen kletterde op de grond. Verscheidene plassen vormden zich in de nu zachte grond. De aarde veranderde langzaam in modder. De bloemen vinger de druppels op en gaven ze een plaats op hun bladeren. Het was wel mooi, maar wel koud en nat. Indy tuurde vanonder de boom naar de bloemen. De bijen vluchtte voor de regen. Net als de rest van alle insecten. Ze zag de kleine vliegjes weg vliegen. Maar die werden al snel vervangen door slakjes en regen wormen die langzaam over de grond kropen.
Een onbekende geur drong binnen in de neusgaten van Indy. Het kleine veulen hief haar hoofd en kwam soepel omhoog. Het was een paard. Een hengst naderde haar. Indy schudde zich uit en keek naar de plek waar de geur vandaan zou moeten komen. Ze zag de vormen van een paard en langzaam stapte ze de regen in. Het werd al minder. De harde regen van zojuist veranderde in lichte miezel. Ze zag nu de kleur van de hengst. Buckskin. Hij was vrij groot gebouwd, zoals ze kon zien. Hij had ruwe contouren? Nee, ze kon het niet goed zien. Plots bleef ze stokstijf staan. Wat als dit een slechte hengst was? Ze voelde de angst in haar buik op vlammen. Nee! De tweede ontmoeting die ze hier had mocht niet bestaan uit een vervelend gesprek. Of erger.. Haar dood? Indy schudde krachtig haar kleine pientere hoofd. Ze deed nog een aantal stappen en stond nu op vijf meter afstand van de hengst. Een glimlach sierde haar gezicht. “Hallo.”. Zei ze. Haar blauwe ogen vonden die van de hengst en priemde ze even in die van hem. Hij zag er niet slecht uit. Ze had het gevoel dat ze hem ergens van kendde.

Bah bah bah, weeral regen. Was dit echt wel de zomer? Hij kon het amper geloven. Dit leek eerder op de herfst dan op de zomer vond hij. misschien lag het ook wel aan hem, dat wist hij niet. Niet dat het hem veel scheelde dat hij nat werd of niet. Je droogde toch af en misschien ging dan de stof eens wat beter uit zijn vacht. Nu misschien moest hij toch nog maar eens een zalig bad nemen zodat hij weer helemaal blonk. Hij stond wel op zijn uiterlijk. Misschien dat hij daarom onbewust elke dag wel een beetje trainde. Hij moest zijn lichaam toch onderhouden? Niet dat hij zijn spieren gebruikte om te vechten ofzo. Neen, daar was hij echt tegen. Hij wou zijn spieren niet voor iets verkeerds gaan gebruiken. Oké enkel als het oorlog was, hij wou nog niet dood. Al zou hij zich daar niet meer mee bemoeien. Hij had geen kudde meer waarvoor hij zijn leven moet geven. Dus waarom zou hij nog meedoen aan een oorlog? Hij zou er ver uit de buurt van blijven, weg van die nutteloze herrie.
Heerlijke geuren drongen zijn grote zwarte neusgaten binnen. Talloze geuren van bloemen prikkelden zijn geurorganen. Sommigen roken lekker, andere vreselijk. Toch duwde hij zijn neus tussen de bloemen. De nectar kleefde lichtjes aan zijn voelharen rond zijn neus. Het kriebelde. Hij nieste eens. Schudde zijn lichte ramshoofd. De bloemen droegen de geur van de QS. Damn, hij mistte het gezelschap van andere paarden. Maar van terugkeren was geen sprake. Navayo kon niet onder een hengst staan. Hij had teveel gezien om nog naar een hengst te luisteren. Daarom dat hij zich tijdens de lichtere afwezigheid van magnum wegens haar hoogdrachtigheid stil had gehouden. Hij vond het maar niets dat Remember de leiding had gekregen. Al kon hij goed overweg met Ree. Het was gewoon zijn verleden. Apart kon hij perfect opschieten met hengsten, enkel in groepsverband stokte het hem altijd. Dom verleden ook, ach, nu ging alles perfect. Al was hij een beetje eenzaam.
Misschien dat de geur in de bloemen daar verandering in kon brengen. Al snel werd dat bevestigd door middel van een jonge merrie. Ze droeg de geur van Sunset mee. Was dit het veulen van haar? Hij wist het niet. Hij hielt halt op een aantal meter van het jonge dier. Haar blauwe ogen priemde in zijn hazelbruine.
"Hello" zijn hese stem weerklonk over het gebied. Zijn zwarte manen kleefden ondertussen lichtelijk tegen zijn hals aan. Poef weg volume in je manen, voorpluk en staart, gewoon weg fashion.

Indy voelde nog de lichte spetters op haar neus en rug. Het was nat en koud, ook al was het dan zomer. Plots voelde ze een warme gloed over haar kleine veulen lichaam glijden. De zon was achter een wolk vandaan geschoven en zorgde voor warmte. Ze keek om zich heen en zag iets prachtigs. Zo iets moois had ze nooit eerder gezien. Het was een soort boog die bestond uit verschillende kleuren. Het waren zeven kleuren; Rood, oranje, geel, groen, turquoise, blauw en paars. Het was zo mooi! Indy keek gefascineerd naar het natuurverschijnsel. Verbijsterd keek ze er naar. Dat zoiets bestond. De boog twinkelde in de zon. Hoe bestond het? Hoe bestond dat zij zoiets moois mocht zien? Want wie was zij nou eenmaal? Een dom klein veulen zonder enige levens ervaring. Niet dan? Indy keek nog steeds naar de regenboog. Het moest iets wonderbaarlijks zijn. Iets bijzonders.
Indy schrok op uit haar gedachte toen ze een hese stem hoorde. Het klonk als een begroeting van de hengst voor haar. Ze toverde de glimlach terug op haar gezicht. Ze keek nog eens naar de regenboog. De regenboog begon lichtjes te vervagen en toen het stopte met regenen verdween hij. Hij kwam net zo snel als dat hij verdween. Zoiets als de maan of de zon. Of de sterren die twinkelden aan de donkere hemel. Een prachtig detail van de natuur. Indy keek nog eventjes naar de lucht. De donkere wolken waren verdwenen langzaam. De zon stond weer hoog aan de blauwe hemel. En de regenboog was in geen velden of wegen te bekennen. Nog steeds gefascineerd keek ze naar de lucht. De natuur is en blijft fascinerend. Indy zou het niet kunnen geloven als iemand zei van niet. Natuurlijk had iedereen zo zijn eigen mening. En dat was goed, want als iedereen hetzelfde zou zijn, zou de wereld enorm saai zijn. Dat zou net zo zijn als een bloemenveld zonder bloemen, een boom zonder blaadjes of de nacht zonder zijn sterren. Het zou niet kloppen .
Indy bedacht dat ze eigenlijk wel antwoord zou moeten geven aan de hengst. Beschaamd keek ze hem aan. Wat zou hij nu wel niet denken? Of wat zou hij denken zodra ze weg was? Hij zou haar on respectvol vinden. Een oudere hengst negeren was geen goed begin. Maar ze had hem niet genegeerd. Ze had eerlijk gezegd geen idee wat ze moest zeggen. Waar praatte je zo al over op een eerste ontmoeting? Gewoon, bloemetjes en de bijtjes geklets? Als Indy haar schouders op had kunnen halen had ze het gedaan. Maar aangezien ze dat niet kon; Ze rolde eens met haar ogen. “Ik ben Indy.”. Zei ze nog altijd verlegen. Ze zwiepte eens met haar staart. Indy keek naar de hengst, hij was nu redelijk nat geregend, maar het was gestopt, dus had het geen zin om naar de droge plek onder de boom te gaan. Niet, als het overal al droog is. Indy spitste haar oren, toen ze weer gekwetter van vogeltjes hoorde. Ze keek naar de plek waar het vandaan kwam. Ze zag een roodborstje en een pimpelmees. Als ze het goed had. Het roodborstje trippelde over het natte en pikte naar de wormpjes die uit de grond kwamen. Een glimlach vormde zich op het gezicht van Indy. Vredig keek ze naar de hengst. Wie zou hij zijn? Ze had er nog geen seconde over na gedacht. Hij zag er niet uit als slecht. Anders had hij haar vast al uitgescholden voor iets wat klonk als mormel of iets dergelijks. Een veulen was een makkelijke prooi. Toch zag hij er niet slecht uit. Indy gooide kort haar kleine hoofdje omhoog. Ook al was ze niet alleen, toch mistte ze haar moeder. Sunset. De kleine bonte merrie die Indy altijd in haar gedachte mee droeg. Ieder moment dat ze niet bij haar was miste ze haar. Jup, ze was een enorm moederskindje. Niks aan te doen.

Een regenboog verscheen in de lucht. Hij keek er net zo verbaasd heen als het kleine veulen. Hij bleef de natuur geweldig vinden. Het was mooi om te zien. De verschillende kleuren die ook allemaal wel ergens in de natuur terug kwamen, goed of slecht. Het kwam stuk voor stuk terug. Al vond hij de rode rozen het mooiste. Hoe hard ze ook prikten. Hij had wel eens een doorn in zijn neus gehad die Kitty er lachend uit had getrokken. Hij wou ook eens vriendelijk zijn en eens een roosje geven aan iemand. Helaas kwam hij enkel met een pijnlijke doorn in zijn neus terug. Hij was echt wel lomp soms. Hij had niemand het hem zien nadoen. Misschien zat er dan toch ergens een romantische, lompe ziel in hem. Misschien kon hij soms toch eens wijs en slim over komen. Voor wijs te zijn moest hij nog veel ouder worden, haast morsdood. Misschien dat hij dan ooit een jong dier wat wijsheid zou bij kunnen brengen. Al was die kans wel heel klein als hij nu zichzelf bekeek. Oké, hij zag er goed uit, kon perfect voor zichzelf zorgen maar in de liefde was hij een heuse hel. Hij wist niet eens wanneer iemand hem leuk vond. En dan nog, hij leek ervoor te vluchten. Toch bleven merries een aantrekkelijk iets voor hem. Hij kon er niet onder uit dat hij een hengst was. Hij kon het niet laten om te kijken als er een prachtige merrie langs kwam. Al zou hij niet meteen als een blinde erachter aan gaan en een gesprek beginnen. Neen, helemaal niet. Elke merrie die hij kende was gewoon een vriend. Zo ging het altijd bij hem. Hij werd gezien als het maatje dat je opvrolijkte met zijn domme opmerkingen die dan toch altijd zinvol waren. Misschien waren ze dan toch niet zo dom als hij dacht. Agh het maakte niet zoveel uit of ze nu dom waren of niet, hij wou iedereen wel helpen.
Hij merkte hoe het veulentje door alles wat ze zag werd afgeleid. Zo erg zelfs dat ze hun gesprek voor even leek te vergeten. Erg vond hij het helemaal niet. Hij vond het zelfs grappig hoe ze nog zo vol was van de wereld. Als ze ouder werd zou dat beeld waarschijnlijk helemaal gaan omslaan. Dan zou ze ook de slechte dingen in het leven leren kennen en dat vond hij jammer. Ook hij was al snel met de harde realiteit van het leven geconfronteerd. Ook hij had een paar keer zijn eigen dood in de ogen gekeken. De eerste keer was zelfs al toen hij amper 4 maanden oud was. Wat had hij geluk gehad dat de boer de panter had gezien die voor zijn neus had gestaan. Het was de angst van zijn leven geweest. Lang leven die ijzeren staven die tweevoeters geweren noemden, voor een keer dan. Hij had zo ook een oude, zwaar gewonde, merrie aan haar einde zien komen. Ze had ongelofelijk veel pijn gehad had zijn moeder gezegd en 'de baas', zo noemde zijn moeder die tweevoeter, had haar van de pijn verlost. Navayo had het nooit willen geloven toen maar nu moest hij er anders over denken. Die tweevoeter had er eigenlijk echt beter aan gedaan. Hij had paarden zien pijnlijden zonder dat er een einde aan gemaakt kon worden.
Hij en het veulen werden op haast hetzelfde moment uit gedachten getrokken. Zij door wist hij veel wat en hij door haar stem. Ze stelde zich voor. Een OO beweging kwam uit zijn mond. Nu wist hij waarvan hij haar lichtjes herkende. Ze was echt het veulen van die kleine sunset.
"Navayo" Beantwoorde hij. Zijn ogen gleden nog eens over haar heen.
"Je bent de dochter van Sunset, niet?" Vroeg hij aan haar. Tjee, hij moest die merrie ook nog eens zien. Hij vond het geweldig hoe ze voor de kudde leefde. Ze was een voorbeeld voor vele paarden.

Indy keek nog eens naar de plek waar de regenboog eerder geweest was. Het was prachtig. Indy richtte zich weer op de hengst voor haar. Ze zag dat hij ook naar de boog van kleuren gekeken had. Het was raar, maar ze kende hem ergens van. Ze had hem nog nooit gezien, natuurlijk, maar zijn geur. De geur rook licht naar de kudde waar zij in zat. De Quiet Sparkle. Om precies te zijn. Ze kantelde haar pientere hoofdje eens. Indy snoof de geur van de hengst nog eens op en keek hem toen weer aan. Indy zag achter de hengst een blauwe vlinder fladderen. Zijn vleugels gingen snel. De vlinder lande op een prachtige bloem. De bloem was paars. Indy vond dat altijd een hele mooie kleur. Ze keek nog even naar de vlinder. Tot hij op fladderde en langs de hengst en zij heen vloog. D natuur was prachtig, al zei ze het zelf. Het was zo onvoorspelbaar. Het ene moment regende het en het andere moment scheen de zon zo fel dat je een verstop plaats moest gaan zoeken. Fascinerend. Zo kon je de natuur wel beschrijven. Met zijn kleine levens vormen, de vlinders, de vogels de eekhoorntjes. En dan had je nog de prachtige verschijningen. De meren, de watervallen, de regenbogen, de bergen, de vallei. Het was allemaal mooi. Natuurlijk had de natuur ook zo zijn mindere gebieden. Maar ieder heeft zo zijn eigen smaak. Zo heeft de één een hekel aan het bloemenveld en de ander weer aan de woestijn. Niet dat zij een enorme fan was van de woestijn. Het was er overdag bloedje heet. En als de avond viel kon het enorm hard vriezen. Althans, dat had ze horen zeggen. Ze had ook gehoord dat doordat je zo weinig kon drinken, maak van weinig maar simpelweg niets, je kon gaan hallucineren. Dat betekende dat je dingen zag die er niet waren. Maar Indy zelf was er natuurlijk nooit eerder geweest. Ze was enkel in de kudde gebieden geweest en het bloemenveld.
De hengst sprak zijn naam uit. Navayo. Na va yo. Navayo. Jemig, een makkelijke naam was het niet. Ze keek hem even moeizaam aan. Maar toen ze dacht dat ze het wel kon uitspreken toverde ze de glimlach weer terug/ 'Ja, ik ben het veulen van Sunset,' zei ze als antwoord op zijn vraag. Ze schudde even met haar hoofd toen er een vlieg op lande. Ze keek nog eens naar de Buckskin hengst. Die blijkbaar de naam Navayo droeg. Ze vond het een mooie naam, maar hij was wel onmogelijk uit te spreken. Maar dat kwam wel goed.

Buh. Echt flut

Hij verzette zijn zwarte hoeven eens. Schudde zijn vacht. Zijn spieren leken stram te worden. Met een lichte knik richting het veulen stelde hij voor om een wandeling te maken. Met hem in haar buurt liep ze geen gevaar. Weinigen haalden het in hun hoofd hem aan te vallen. Eerst en vooral kon hij het met de meeste paarden vinden. Lang leven een multifunctioneel karakter. Maar ook zijn verschijning was best imposant. Je zag niet elke dag zo'n gespierde hengst die het van nature mee had. Jep hij was trots op zijn verschijning. Zijn vrienden zouden dat waarschijnlijk al lang weten. Je zag hem nooit met een vuile vacht of met geklitte manen. Neen, hij onderhield zijn lichaam zoals het hoorde. Op tijd en stond zocht hij het meer op om erin te baden en zijn vacht helemaal zuiver te krijgen. Hoe hij zijn manen zo hield? Hij wist het niet. Het leek in door zijn aderen te stromen dat hij ijdel was. Misschien dan toch een invloed van de mens op hem. Ze zorgden ervoor dat alle paarden er altijd prachtig uitzagen ook de moeilijke Navayo blonk elke dag. Zonder dat ze hem moesten aanraken kon hij er goed uit zien.
Ze stelde zich voor als de dochter van Sunset. Navayo glimlachte naar haar. Een licht spijtige glimlach. Hij mistte de merrie. Ze was het trouwste lid van de hele Quiet Sparkle. Elke kudde zou zo'n paard moeten hebben. Het was een merrie die alles zou doen, zelfs haar leven zou geven, voor die kudde. Het veulen was nog jong maar misschien had ze ook die trouwheid aan een kudde in zich zitten. Hij wist het nog niet.
"Je hebt een goede moeder. Een zeer goede zelfs." Sprak Navayo kalm. Eigenlijk was de hengst verbaasd dat het veulen nog niet had gevraagd hoe hij alles wist over haar moeder. Nou alles was een heel groot woord maar hij wist toch een paar dingen van haar. Hij had wel eens een gesprek gehad met sunset en dat zou hem altijd bij blijven. Navayo had zich wat meer verdiept in de QS. Ooit had een vogel met een rood lint symbool gestaan voor de kudde. Dat was hij toch te weten gekomen. Of het waar was, wist hij niet. Misschien moest hij dat maar eens vragen aan de moeder van dit veulen. Hij zou haar nog wel eens ontmoeten.