Sometimes you need a little magic. [Navayo]

Magnifico lag beschut tegen de wind in een 'dal' tussen enkele heuvels. Ze lag aan de voet van de heuvel vredig op haar opgezette buik. Ze knabbelde rustig wat op het groene gras. Een zon, met warmte die ze erg prefereerde, scheen op haar donkerbruine vacht. Ze zuchtte eens ontspannend. Haar oren hingen een beetje schuin opzij en haar ogen waren gesloten terwijl ze van het prachtige weer genoot.
Haar buik was onrustig geworden. Het beestje in haar was bijzonder rustig geweest, in vergelijking met haar eerste veulen. Het had bijna niet geschopt of veel bewogen, echter was dat de laatste dagen steeds erger geworden. Ze werd constant geteisterd door geschop tegen het binnenste van haar buik. Ze wist dat het niet lang meer zou duren voordat het zou komen. Zeker nu ze de laatste uren steeds meer last kreeg van krampen in haar buik. Daarom had ze besloten om snel terug te keren naar de gebieden van de Quiet Sparkle, maar ze was zo uitgeput geweest, dat ze een stop had genomen in de vredige heuvels. Dit was toevallig ook de plek waar Daesha was geboren, hier vlakbij.
Ze legde haar hoofd met een zucht voor haar op de grond neer. Het gras kietelde op haar hals en hoofd. Eindelijk was de last van haar schouders gevallen, alle zorgen die dagen door haar gedachten waren gegaan. Maar ze was tot de conclusie gekomen dat het een goede keus was geweest om nog een kind te nemen. Ze zag hoeveel geluk Remember uitstraalde, nu hij wist dat hij eindelijk met zijn liefde er 100 procent zeker van was dat hij daar een veulen mee kreeg - al was zij nog steeds heftig van mening dat Daesha een veulen van Remember was, niet van Dracoz. Toch spookten die gedachten bij Remember én Daesha nog altijd rond. Zij had inmiddels het hele gebeuren al over zich heen gezet. Er bestond geen 'Dracoz' meer voor haar.
Toen haar oorschelpen het geluid van naderende hoeven opvingen draaiden die naar het geluid toe. Haar ogen gingen open, waarna ze zacht zuchtte. Toen ook een bekende geur haar neusvleugels tintelden richtte ze haar hoofd op en brieste ze zachtjes. Ze keek achterom, en zag daar het goudgekleurde lichaam van Navayo naderen. Ze spitste haar oren en bracht een oprechte glimlach op haar gezicht.

Alleen Navayo en Magnifico. (:

Zijn passen waren verzameld. Hij leek te zweven over het heerlijke gras. Zijn gespierde, dikke, hals sierlijk gebogen. Zijn slanke oren naar voren gespitst. Zijn staart lichtjes gehesen en naar links gedragen. Zijn hoeven werden hoog van de grond af gehaald. Elke keer opnieuw trok hij ze prachtig hoog op. Zijn draf was nu ook niet bepaald erg snel. Maar het was wel een goede oefening om wat spieren te kweken vond hij zelf. Tweevoeters noemden het de passage. Navayo had het wel eens gezien als veulen als ze een paard gingen rijden. Campolina's waren immers erg goede rijpaarden. Nuja, de tamme campolina's dan. Niemand moest proberen ooit op zijn rug te kruipen en al heel zeker geen stang in zijn mond te proppen. Daar zou hij ook de rest van zijn leven nog last van hebben. Hij had hier een heerlijk leven. Zeker nu met de kudde. Magnumpje moest wel ergens tegen het einde van haar dracht zijn bedacht hij zich. Dan zou Remember de kudde over nemen voor een tijdje. Hij was er best benieuwd naar hoe de hengst het er van af zou brengen. Maar hij was ook benieuwd naar hun veulentje. Hoe zou het eruit zien? Hoe oud zou het zijn als het geboren zou worden? Hij wist het niet. Hij wist ook niet waar het geboren zou worden. Ergens hoopte hij wel in de quiet sparkle gebieden. Dat zou iets veiliger zijn als hier. En makkelijker voor hem ofcourse. Want ergens zag hij het als zijn plicht magnum met haar veulen te beschermen. Het veulen zou later misschien wel de troon over nemen van zijn of haar moeder. Dus mocht het zeker niet sterven.

Zijn passen werden terug wat uitgestrekter. Zijn spieren hadden gesnakt naar wat meer bewegingsruimte. Hij had zijn oren nog steeds gespitst. Hij hoorde vanalles. Van vogels tot het ruisen van de wind door zijn manen. De zomer deed hem goed. De zon die op zijn gouden vacht scheen deed hem denken aan het heerlijke Brazilië. Het land waar voor altijd zijn hart zou liggen. Ooit zou hij terug keren. Naar de plek waar hij thuis hoorde. Hoe hard hij tweevoeters verafschuwde, op die plek was hij geboren. Daar hoorde hij eigenlijk thuis. Geen enkel paard zou hem begrijpen en zou het onbegonnen werk noemen. Oké dat was het eigenlijk ook. Maar Navayo was koppig, heel erg koppig. Dus ergens moest het wel lukken. Maar dat was nog niet voor de eerste twintig jaar hoopte hij. Hij wou nog voor lange tijd genieten van DH. Het was hier werkelijk prachtig. En hij had een geweldige kudde waar hij op kon rekenen. En een kuddeleidster die hen niet dwong als slaafjes achter haar aan te lopen. Eigenlijk zagen ze elkaar vooral op meetingen van de kudde. Maar soms, zoals vandaag, kwam je ze ook gewoon tegen. In de verte zag hij de dikke buik van Magnum boven de rest van haar lichaam uit puilen. Hij ging over tot een rustige stap.
"Well hello pregnant lady" Grijnsde hij naar haar toen hij tot stilstand was gekomen. Hij gaf een klein knikje als begroeting naast zijn woorden. Ze leek te genieten van wat welverdiende rust. Ze zag er moe uit. Af en toe zag je iets kleins bewegen in haar buik. Tjesus waren alle veulens zo actief? Deed het geen pijn? Hij wist het eigenlijk niet echt. Nuja op sommige vlakken was Navayo best simpel. Zeker in gebied met omgang. Hij zag nooit iets fouts in zijn doen. Op het gebied van vriendschap dan. Voor hem was een goede band met elk paard wel belangrijk. Hij zou dan ook nooit door hebben wanneer een paard hem leuk zou vinden. Hij zou het louter zien als een vriendschap.
"Hoe gaat het met je?" Vroeg hij toch best nieuwsgierig.

Direct toen ze het gespierde lichaam van de hengst in aantocht zag komen, was haar brein al op volle toeren bezig hoe ze in hemelsnaam haar lichaam in de lucht zou krijgen. Ze strekte haar voorbenen al steunend en kreunend voor haar lichaam uit, waarna ze de kracht verzamelde om haar lichaam omhoog te krijgen. Ze voelde zich nou eenmaal niet veilig op de grond als er iemand in aantocht was, ook al was het een vertrouwd lid van haar kudde. Magnifico wist haar lichaam van de grond te krijgen, en op vier, stevige benen te staan. Ze was immers geen veulen meer, maar de spieren in haar achterhand waren erg verslapt door de dracht, ook haar gewirchten waren een stuk strammer. Ze voelde zich net een oud wijf. Ze was maar net overeind gekomen, of de grote hengst had haar al begroet.
Ze knikte terug naar de hengst. Hij noemde haar 'pregnant lady'. Nou, het was anders geen pretje om drachtig te zijn. Maar hengsten zouden die pijn van een bevalling nooit meemaken. Ze zuchtte en glimlachte vervolgens naar de hengst. ‘Hallo Navayo,’ begroette ze hem vriendelijk, waarna ze even haar tanden op elkaar beet. Een kramp in haar buik teisterde haar voor een luttele seconde, maar snel was die pijn alweer weggeëbd. Ze probeerde niets te laten merken van die pijn. Het was alleen een onrustig veulen, meer niet. ‘Drachtig zijn is anders geen pretje,’ deelde ze hem nonchalant mee. Nee, dat was het zeker niet. Ze blies een pluk manen van haar voorhoofd af. Waarom deed ze dit haarzelf ook alweer aan?
Toen stelde hij de vraag: "Hoe gaat het met je?" Ze keek zuur: Was het niet van haar af te lezen. Ze was dikker dan een belg en slapper dan een pasgeboren veulen. Nee, natuúrlijk voelde ze zich niet helemaal geweldig. Ze kreeg er een waterig glimlachje van haar gezicht. ‘Om eerlijk te zijn: Ik voel me niet echt helemaal honderd procent. Mijn 'veulen' is onrustig en ik voel me zwak.’ Ze zuchtte en keek de hengst toen aan. Ze toverde toen een vrolijke blik op haar gezicht. ‘Maar maak je maar geen zorgen! Ik red me wel. Ik was net op weg naar de kuddegebieden. Ik heb het gevoel dat het niet lang duurt voordat mijn veulen komt, en ik wil veilig zijn dan, ik was net even aan het uitrusten,’ deelde ze toen rustig mee aan de hengst, ze wist een heldere klank van haar stem te maken.
Ze keek kort naar de grond, even leek het gras onder haar hoeven te vervagen, maar al snel werd het beeld weer scherp. Ze kneep even met haar ogen en schudde haar hoofd. Toen richtte ze haar ogen weer op de valkkleurige hengst voor zich. ‘En, hoe gaat het eigenlijk met jou?’ vroeg ze toen nieuwsgierig aan de hengst. Ze kende hem eigenlijk helemaal niet goed, het was een goede manier om haar kuddelid wat beter te leren kennen.

Zijn zwarte neus ging lichtjes heen en weer. Magnum rook... Vreemd. Ze rook echt drachtig. Hij vond het vreemd. Agh, hij moest het zich niet aan trekken. Het gezicht van Magnum vertrok zich. Ze leek pijn te hebben. Hij bekeek haar met een schuin hoofd. Totaal niet wetend hoe hij moest reageren. Hij toverde een schuin glimlachje op zijn gezicht. Hij kon ergens wel geloven dat drachtig zijn geen pretje was. Maar hij zou het niet weten. Hij kon het niet weten hoe het voelde als een klein veulen je in de buik stampte.
"Daar kan ik je niet in tegenspreken magnumpje. Maar hengstige merries zijn de hel" Knipoogde hij naar haar. De geur van een hengstige merrie kon zo in je neus branden dat het pijn begon te doen. Ofwel moest je zorgen dat je weg ging bij zo'n merrie ofwel gaf je je over aan de brandende drang van je hormonen. Op dat momenten waren hengsten respectloze schoften die enkel naar een ding luisterden. Walgelijk vond hij het eigenlijk.
Haar zure gezicht bevestigde zijn vermoeden van een domme vraag. Hij liet even zijn oren hangen. Zijn bezorgdheid om zijn leidster werd voor even wakker. Een soort drang om haar te beschermen van andere paarden. Zijn eerste vermoedens werden nu bevestigd door haar. Ze was even aan het uit rusten. Ze vertelde hem ook dat ze richting de kuddegebieden ging gaan trekken. Navayo verzette zijn hoeven een beetje, half trappelend.
"Dan sta ik erop je te vergezellen." Zei hij zelfverzekerd. Hij kon zijn kuddeleidster niets laten overkomen. Als hij haar alleen liet gaan en er overkwam haar iets, dan kreeg hij de schuld. Hij was diegene die haar en de kudde moest beschermen. In zijn opzicht niet enkel tijdens oorlog maar gewoon altijd. Als iemand hulp nodig had zouden ze hem maar moeten roepen en hij zou klaar staan. Oké, nu ging hij misschien een heel domme vraag stellen maar hij wist er gewoon totaal niets van. Hij wist niet eens hoe een merrie een veulen zo kon opvoeden in der buik. Het ging hem een beetje zijn petje te boven.
"Maybe domme vraag, maar waarom is je veulen onrustig?" Vroeg hij aan haar. Zijn hazelbruine ogen op haar gericht. Misschien wist ze het zelf ook niet. Misschien had ze gewoon een overactief veulentje en dat was natuurlijk erg irritant voor haar. Haar stem wakkerde weer wat aandacht aan. Hoe het met hem ging? Het was twijfelachtig. Ergens voelde hij zich eenzaam.
"Well, It sucks to be me right now." Grijnsde hij lichtjes. Waarom was een lang antwoord. Maar hij moest magnifico vertrouwen. Ze was immers een soort van vertrouwenspersoon voor vele dieren.
"Het lijkt alsof er iets ontbreekt in mijn leven. Ik weet niet wat maar het is weird. Toch ben ik gelukkig." Sprak hij bedachtzaam. Hij wist niet wat het was. Hij voelde zich leeg. Alsof hij geen gevoelens had. Oké hij had weinig interesse in veel dingen maar toch. Vroeger konden dingen hem voor korte tijd boeien en zelfs dat werd nu minder. Hij moest echt eens achter antwoorden gaan zoeken voor zijn vragen want dit was niet te doen. Hij lag overhoop met zijn eigen.

Ze voelde een rond hoefje tegen de wand van haar baarmoeder aan schoppen. Ze beet even op de binnenkant van haar lip en ademde eens diep in, om daarna weer rustig uit te ademen. Ze wende haar donkerbuine ogen weer naar de valk hengst voor haar. De hengst keek haar met een schuin hoofd aan. Ze glimlachte: Het was alweer goed.
"Daar kan ik je niet in tegenspreken magnumpje. Maar hengstige merries zijn de hel" Hij noemde haar Mágnumpje. Ach, wat hij wilde. Ze vond het wel leuk dat ze een bijnaam had. Al noemde niemand haar letterlijk zo, alleen hij durfde haar zo te noemen. Amourette had haar altijd Maggie genoemd.. Ze wijfde snel de gedachte van haar spoorloze zus weg, ze zou inmiddels wel zijn gestorven, of aan de andere kant van de aardbol wonen. Ze had haar zoektocht opgegeven, ze geloofde niet meer dat ze haar zou vinden. Vier jaar lang had ze verspilt haar te zoeken, maar nooit was het er van gekomen. Ze was nu gelukkig in Dreamhorses, waar ze had besloten nooit meer weg te gaan. Om de hengst toen te beantwoorden sprak ze het volgende, iets wat verassend gemakkelijk uit haar mond kwam. Ze knikte eerst om zijn eerste zin te bevestigen. ‘Klopt Navayo, een hengstige geur kan zelfs de meest nette hengsten tot monsters veranderen..’ sprak ze rustig. Ze had al meerdere malen met het ongeluk in de weg gestaan, dat iemand die ze kende werd gedekt. Een rilling ging door haar rug bij de gedachte aan gore Dracoz, ze haatte hem. Gelukkig was hij inmiddels dood.
Navayo bood aan om haar te vergezellen in die reis naar de Sparkle gebieden. Ze zuchtte eens, eigenlijk wilde ze het aanbod afslaan, maar ze wist dat ze wel wat hulp kon gebruiken. En Navayo wilde zich vast bewijzen. Ze knikte toen maar zonder woorden. ‘Laten me dan maar verder gaan,’ opperde ze, en ze begon al langzaam te stappen. Ze zette koers naar het dichtstbijzijnde gebied van de Quiet Sparkle.
"Well, It sucks to be me right now." Ze wendde haar hoofd naar Navayo. Ze spitste haar oortjes, en wachtte af wat hij te zeggen had. Waarom was haar beste kuddelid niet gelukkig. Haar mondhoeken zakten naar beneden. "Het lijkt alsof er iets ontbreekt in mijn leven. Ik weet niet wat maar het is weird. Toch ben ik gelukkig." Ze keek een beetje onbegrijpend naar de hengst. Blijkbaar vertrouwde de hengst haar, zij vertrouwde hem ook. Ze knikte eens. Opeens voelde ze weer een enorme pijn in haar onderbuik, maar ze onderdrukte die pijn. ‘Dat is niet prettig. Maar ik kan je er denk ik niet mee helpen... Ik ben niet zo'n wijs paard als sommige denken. Ik ben eigenlijk best een hopeloos geval..’ De laatste zin prevelde ze zachtjes. Het was waar: Ze wás hopeloos. Ze haatte iemand om geen reden, maar die haat bleef maar groeien. Remember en zij ging het op het moment goed mee, maar dat kon met de dag omslaan. Ze kende zichzelf inmiddels wel, ze was zo instabiel als ze wist niet wat. Ze staarde naar de grond.
Opeens werd de pijn in haar buik hels, en ze wist wat er aan de hand was. Het gras onder haar hoeven vervaagde, en haar knieën begonnen te trillen. Het veulen kwam.. Het veulen kwam! ‘HET VEULEN KOMT!’ schreeuwde ze toen in paniek. Ze probeerde op haar benen te blijven staan, maar al snel kon ze niet langer tegen de pijn, en zakte ze als een pudding in elkaar. Ze ademde onregelmatig, en snel. In een laatste reflex wist ze een hinnik uit te stoten die naar Remember was gericht. Toen legde ze haar hoofd plat op de grond, en probeerde de steeds heftiger wordende weeën op te vangen. ‘Auuww~’ kreunde ze daarna zachtjes.


Iedereen mag van mijn part komen, maar Remember en Epica zijn verplicht.

Nu pas realiseerde hij zich dat hij haar mangumpje had genoemd. Hij grijnsde in zichzelf en keek haar aan met een domme grijns op zijn gezicht. Hij wist niet of iemand anders haar zo noemde, of haar zo durfde te noemen.
"I guess you've got a nickname right now" Grijnsde hij naar haar. Zijn hazelbruine ogen gingen onrechtstreeks even naar haar dikke buik die lichtjes leek te bewegen. Haar woorden drongen tot hem door. Het leek alsof ze er ervaring mee had. Maar, Deasha was toch het veulen van rememeber? Misschien moest hij eens wat minder gaan nadenken. Het was niet goed voor zijn hoofd. Hij kreeg er hoofdpijn van. Maar ze had wel gelijk. Sommige hengsten waren monsters als ze drachtige merries tegen kwamen. Gelukkig waren de paarden hier in Dh beschaafder als de paarden dan de hengsten die hij eerst kende. Hij knikte dan ook beamend.
"Sommige hengsten zijn vreselijk. Haast prehistorisch" Sprak hij droogjes. Zo noemde hij die paarden. alsof ze gewoon totaal geen manieren hadden, zo leek het wel. Hadden ze dan nooit geleerd respect te hebben voor anderen? Magnifico luisterde naar wat hij haar vertelde. Meer kon hij niet vertellen. Meer wist hij zelf ook niet. Haar woorden verbaasden hem. Zij een hopeloos geval? Nah, dat kon niet. Dat zag hij toch niet in haar. Of hij haar wijs kon noemen? Dat nou net ook niet als hij eerlijk moest zijn. Onder wijze paarden zag hij dieren die ergens tegen het einde van hun leven waren en veel dingen hadden meegemaakt. Die de wereld hadden gezien. Die invloed hadden gehad op iets. De kans dat Magnifico wijs werd zat er toch wel in.
"One day, maybe. Je bent niet voor niets leider geworden. Leiders hebben een wijsheid in zich zitten, al komt het er met de jaren uit. Door de dingen die ze mee maken, door de wereld die zij zien." Sprak hij met zijn gedachtes bij wist hij veel wat. Navayo probeerde zijn verleden zoveel mogelijk achter hem te laten. Hij had vreselijke dingen gezien maar ook prachtige. Alsof zijn hele leven zich al eens had afgespeeld, zo leek het wel.
Hij zag hoe Magnifico knipperde met haar ogen, hoe ze leek te staren. Hij zag de pijn in haar ogen. Haar benen trilden. Navayo keek om zich heen. De adrenaline in zijn lichaam ontwaakte. Alsof er honderden minuscule mannetjes door zijn aderen stroomden en door zijn spieren. Wat hij verwachtte gebeurde ook. Het veulen was aan het komen. Magnifico bevestigde zijn instincten. De pijnen die ze had gehad waren haar weeën geweest. Hoe kon hij dat hebben vergeten? Ohjah, Navayo had zelf geen veulens en had al zeker geen ervaring met een partner hebben. Het was precies alsof hij liefde nooit zag aankomen en het onrechtstreeks afblokte. Jep, zo'n stomkop was hij. Hij wist nooit te reageren op lieve dingen. Meestal stond hij met een stomme onschuldige glimlach op zijn gezicht en vertrok de volgende ochtend. Je kon hem een klootz'k noemen of juist heel erg dom. Wat je zelf wou.
In een reflex duwde hij zijn hoofd onder haar hals in. Hij kon haar toch niet met een harde klap op de grond doen landen? Hij zakte langzaam door zijn voorbenen en trok zijn hoofd, toen ze zo goed als op de grond lag, weg. Damn, wat moest hij doen? Haar ademhaling was onregelmatig. Ze stootte een hinnik uit, naar Remember. Navayo's neusgaten stonden wijd open. Dit moest hem weer overkomen. Hij zwiepte eens met zijn staart. Okay, wat moest hij doen? Ohja, kalmeren. Misschien zou haar ademhaling dan iets beter worden. En als ze praatte lette ze misschien minder op de pijn. Dat was in zijn denkwereld dan toch zo.
"Try to calm down. Je weet dat je het kunt. Je hebt Daesha er ook uit gekregen" Heel goed bezig Navayo, dat was echt een slimme opmerking. Je bent een echte domkop. De stem in zijn hoofd kon ook geen seconde stil zijn als het om zulke dingen ging. Hij leek wel een wanhopige poging te doen een vriend voor haar te zijn. Waarom hij? Hij was echt zo'n ramp in dit soort dingen. Maar hij zou bij haar blijven tot Remember hier zou zijn. Hij kon haar niet achterlaten. Ze was zo'n makkelijke prooi nu. Wat hij tegen haar moest zeggen wist hij, hij kon niet de rol van Ree op zich gaan nemen. Wat moest die dan wel niet denken als hij aan kwam?
"Probeer diep in en uit te ademen, zelf rustiger te worden, praat. Hopelijk denk je dan minder aan de weeën, en jep ik ben hardop aan het denken." Merkte hij op. Oh great, nu wist ze ook nog eens dat hij niet eens wist wat hij eigenlijk moest doen. Hij was echt een ramp op dit gebied. Dat remember maar snel kwam.

Zacht kreunend hielp het veulen haar tengere lichaampje omhoog in de vroege middag. De kastanjebruine vacht was dof door het stof geworden, de groene grasplekken waren gegraveerd in haar flanken. Misschien had ze zitten woelen in haar slaap, misschien niet en was het gras gewoon uit zichzelf af gaan geven. Ze wist het niet, en naar haar mening boeide het ook niet zo erg. Gras was gras, en bovendien was het ook nog eten.
De reebruine ogen waren zoals altijd vrolijk op de bomen gericht, en hoe suffig ze nog was van het slapen, ze had een klaarwakkere twinkel in haar ogen.
Zacht briesend begon ze te lopen in een willekeurige richting. Ze bevond zich momenteel in de heuvels; een kronkelig gebied met overal ‘ups and downs’. Het was zeker een mooi gebied, en er was volop gras om te eten.
Voor zo’n mooi gebied was het raar dat ze bijna geen ander paard zag, en dat was bijna overal zo waar ze kwam. Vaak als ze ergens naartoe ging was het aanzienlijk leeg, op een enkel individu na dan. Misschien ontliep ze ze, was ze per ongeluk in een grote boog gelopen, of was iedereen gewoon verstopt. Ze wist het niet, en dat maakte voor nu ook niet zo veel meer uit.
Daesha wilde eigenlijk weer naar de Quiet Sparkle gebieden, misschien dat haar vader en moeder daar waren. Tijdens de open dag van de kudde had ze niet zoveel gezegd, eerder was ze een beetje in de achtergrond gebleven, maar ze was eigenlijk wel nieuwsgierig in het groeiend wezen wat nu in de baarmoeder van Magnifico leefde. Eerst was ze geschrokken van het nieuws, want dit had ze niet aan zien komen, en ze was vooral teleurgesteld geweest dat ze het niet eerder wist, ze was wel het veulen van Magnifico, en het was wel zo eerlijk om het te melden. Het teleurgestelde gevoel was er nu niet meer zo sterk aanwezig, ze was vooral blij dat ze een broertje of een zusje kreeg, en stiekem hoopte ze op een jongetje.
Ze was naast het feit dat ze ontzettend blij was, ook bang. Bang om er niet meer bij te horen. Daesha wist dat Remember misschien niet haar echte vader was, en ze was bang dat het veulen nu op zowel Remember, als Magnifico leek, zodat Daesha helemaal niet op Remember leek door haar broertje of zusje. Misschien was het ook wel jaloezie, want ditkeer was het zeker dat het van Remember als Magnifico was. En toen Daesha kwam wist niemand het echt zeker.
Zuchtend vervolgde ze haar pad, eenmaal versnellend tot een draf. Haar oren waren alert naar voren gespitst zodat ze ieder geluidje kon opvangen. Het enige geluid leek te zijn dat iemand riep ‘HET VEULEN KOMT!’ en dat leek van haar moeder te zijn, evenals de hinnik die zonder twijfel naar Remember gericht was. Hoe dan ook zou Daesha daar eerder arriveren, en ze hoopte dat er iemand bij haar moeder was zodat ze niet gewond zou raken.
In een snelle galop spurtte ze naar het geluid, Daesha wilde zo snel mogelijk haar nieuwe zusje of broertje ontmoeten, en ze wilde er ook zijn voor haar moeder, de vorige keer was het namelijk zo dat haar moeder om haar schreeuwde.
De gelijkmatige passen werden zo abrupt gestopt nadat ze al veel te vroeg bij haar moeder kwam, dat wilde zeggen: Ze was in een absurd tempo bijna op de palominokleurige hengst op geknald. Licht hijgend draafde ze om de hengst heen en keek naar de uitpuilende buik waar zometeen haar zusje of broertje uit moest floepen. Met een grote twinkeling in haar ogen begroette ze haar moeder met een strijk van haar neus over haar schouder, de buik vermijdend. 'Gaat het mama?' vroeg ze bezorgd.

Het was weer eens bijna zover, een nieuw klein onnozel ding zal naast hem huppelen. Voor zover hij het dit keer wel zou volbrengen om een goede vader te zijn. Hij wou het wel zijn, hij wou net zoals zijn vader zijn. Zorgzaam, een vader die altijd bij zijn kind zou zijn. Een voorbeeld voor ieder veulen. De keuze die voor hem stond boeide eventjes niet. Hij moest kiezen tussen Magnifico, Daesha en zijn toekomstige veulen van wie de naam nog onbekend was. Misschien had hij gelijk, misschien had Magnifico gelijk. Of het nou een merrie of een hengst zou worden, het waren allebei twee geweldige namen.
Eigenlijk hoopte Remember op een hengstje. Het zou leuk zijn om een dochter en een zoon te hebben. Sowieso wou hij liever een hengst krijgen dan een merrie, hij had al een merrie en iemand van hetzelfde geslacht zou hij leuk vinden. Hij zou graag hebben dat zijn veulen een oom en een tante had, eentje die ook graag bij zijn broer of schoonbroer waren. Maar dat zou niet doorgaan, misschien wel nooit meer; als hij uit de Quiet Sparkle zou gaan dan zou Sultan woedend zijn en zou hij Remember nooit meer willen zien. Dat was wel duidelijk.
Hij zette zijn hoeven met harde klappen op de grond terwijl hij in een draf de heuvel op klom. Een bekende geur drong tot hem door. Zijn oren vlogen naar voren, naar achteren en weer naar voren. Magnifico en nog iemand, een hengst. Hij dacht nog steeds vaagjes de geur van de Quiet Sparkle bij de hengst te ruiken; Navayo. De grote campolina hengst, ook hij was uit de kudde gestapt toen Sultan deze overnam. Remember stopte abrupt en keek wat rond. Kort nadat hij zich een kwart slag had omgedraaid volgde er een hinnik. Een hinnik van Magnifico.
Zonder aarzelen galoppeerde hij op de hinnik en de twee geuren af. Hoewel hij in hetzelfde gebied was drong er al snel een nieuwe geur tot hem door, een ook heel erg bekende geur. De geur van zijn dochter Daesha; die was er dus ook al. Hij verwachtte niet dat er nog meer paarden zouden komen. Er waren geen kuddeleden meer die zouden komen, geen Sultan of Pearl die hun familie zouden helpen. Uiteindelijk kwamen de drie paarden in zicht. Daesha was er inderdaad bij. Hij ging rustig over in een draf, zijn oren waren ver naar voren gestrekt. Zijn partner lag op de grond. Hij zag hoe Navayo advies gaf maar er niet heel veel verstand van had. Remember wist nog wel toen Magnifico de eerste keer beviel van Daesha. Verschrikkelijk hopeloos was hij toen. Hij was in dat anderhalve jaar veranderd. ,,Ik ben er,’’ de boodschap was misschien een beetje overbodig, maar hij moest iets zeggen voor zijn sukkelige binnenkomst. Zijn mond vormde de woorden ‘dankje’ naar Navayo. Hij drukte zijn neus eventjes vluchtig tegen die van Daesha en glimlachte. Toen liep hij naar Magnifico toe. Zijn neus zocht die van haar op en hij blies wat warme adem tegen haar zachte en grijze neusje. ,,Hou vol,’’ fluisterde hij zachtjes tegen haar; hij was nog steeds een beetje lomp op dit gebied.



OOC;

Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik alvast gepost heb?

De hengst keek haar met een domme grijns aan. Ze grinnikte ook wat. Oké, Magnumpje, dat kon er nog wel mee door. Navayo grapte om te zeggen dat ze een bijnaam had. Ze lachte terug. ‘Nou uhm, dan noem ik jou...’ ze dacht even na om een wat 'originele' bijnaam voor de hengst te bedenken. Navayo, Naf, Nafje? Nee, dat was niet leuk.. Hmmz..~ Navayo, Payo? PAFJE! Ja, dat was het, gewoon perfect je. ‘Pafje!’ zei ze terwijl ze grinnikte. Wat had ze toch weer een wilde fantasie. Pafje was helemaal niet zo leuk, misschien had ze toch beter Payo kunnen zeggen, of Papaja.
De steken in haar buik begonnen door te gaan. Ze probeerde er geen aandacht aan te schenken. Navayo antwoordde haar dat sommige hengsten vreselijk waren. Ze knikte. Hij noemde ze "prehistorisch". Ze grinnikte. Wathever, wat hij wilde. Ze glimlachte naar hem, terwijl ze probeerde door te gaan. Ze schudde haar hoofd even. De drang om naar haar buik te happen was groot, maar ze deed het niet. Dat zou heel erg raar overkomen. Ze probeerde strak voor zich uit te kijken en de pijn te negeren.
Navayo gaf haar een hele peptalk, dat deed haar weer glimlachen. Wat was hij ook weer een schat. Ze keek even met twinkelende ogen naar hem, totdat ze die weer samen kneep, omdat een nieuwe vleug pijn door haar aderen gierde. ‘Dank je.’ Ze meende het oprecht, het had haar goed gedaan. Ze zou later zo'n oude 'old and wise' merrie worden. Dat klonk haar wel goed in de oren.

Navayo had haar lichaam opgevangen toen ze naar beneden stortte. Ze wilde hem wel bedenken, maar de pijn van de weeën overstemde het vermogen om iets te kunnen zeggen. Ze kneep haar ogen samen en probeerde rustig adem te halen. Navayo probeerde haar rustig te maken, maar het argument "je hebt Daesha er ook uit gekregen" maakte haar niet veel rustiger. Ze wist niet eens wat ze toen aan het doen was, het ging gewoon vanzelf, op één of andere rare manier. Ze drukte haar hoofd tegen de grond, en haar benen maaiden een keer door het gras. ‘Het doet zo'n piijjhijn,’ kreunde ze zachtjes, nadat Navayo haar de raad had gegeven om te praten en rustig adem te halen. Het was een stuk lastiger dan het leek. Maar ja, hengsten zouden die ervaring nooit in hun leven meemaken. Waarom waren ze niet zoals slakken ofzo? Die konden kiezen op het moment dat ze paarden wie de man en wie de vrouw zou worden. Wat zou leven makkelijk worden als paarden dat ook konden.
Opeens voelde ze een klein neusje tegen haar schouder aan. Ze opende haar ogen en zag toen dat Daesha was gekomen. Huh? Die had ze toch niet geroepen. Maar alsnog was ze blij dat haar dochter er ook bij was. Ze vroeg of het ging. Ze wierp een vernietigende blik naar haar dochter. ‘Ziet het er uit alsof het met me gaat?’ antwoordde ze bits, terwijl ze soms tussen de woorden door een pijnlijk gekreun liet horen. Je kon het ook simpelweg opvatten als: NEEEE.
Toen ze uiteindelijk de bekende stem van Remember hoorde, begon ze een klein beetje te kalmeren. Hij was er, eindelijk. Nou, hij was behoorlijk snel gekomen, maar ach. Ze opende haar ogen opnieuw, en keek in het gezicht van de hengst. Hij blies tegen haar neus, ze blies zachtjes terug. Hij zei dat ze vol moest houden. Tuurlijk kon ze dat, ze had er toch al een ander veulen uit gekregen!

Toen werden de weeën wel zo hevig, dat ze het amper nog kon verdragen. En plotseling - net zoals vorige keer - namen haar moeder gevoelens het van haar over. Ze kneep haar ogen samen en perste - geen idee hoe ze het voor elkaar kreeg. Ze hijgde, en perste opnieuw. En opnieuw, en opnieuw. Net zo lang, totdat er een "hoopje" naast haar lag. Haar veulen lag nog in het vlies. Met veel moeite wist ze haar hoofd op te hijsen, en keek naar het zakje. Ze zag dat het veulen met de beentjes spartelde, en het vlies met de navelstreng brak. Een nat, klein, lichtbruin veulentje kwam tevoorschijn. Ze spitste haar oren, en hinnikte zacht en laag naar het veulen. Ze drukte haar neus zachtjes tegen haar natte, fragiele halsje en blies er zacht tegen. Toen likte ze over het voorhoofd van het merrietje, en een witte kol kwam tevoorschijn. Ze ging verder met het veulen schoon te wassen. Er kwam een lichtbruin veulen tevoorschijn, met een meelsnuitje en korte, piekerige zwarte maantjes. Op haar benen zaten allerlei verschillende witte aftekeningen. Ze leek op haar. Ze duwde nogmaals zachtjes haar neus tegen het kleine merrietje.
Ze keek toen op naar Remember. Hij had het goed geraden: het was een merrietje geworden. Ze glimlachte vertederd en richtte toen haar blik weer op haar dochter. ‘Epica,’ zei ze zachtjes tegen haar. ‘Dat is je naam.’ Ze glimlachte en duwde toen nogmaals haar hoofd tegen haar aan. Ze sloot haar ogen. Toen ze vervolgens die weer lieflijk opende keek ze naar Remember. ‘Dat is je vader, Remember,’ zei ze rustig terwijl ze naar Remember seinde. Toen keek ze naar Daesha. ‘En dat je zus, Daesha.’ Ze glimlachte toen ze weer naar Epica keek. ‘En dat is Navayo,’ zei ze toen ze naar Navayo keek. ‘Een goede vriend van mij.’
Langzaam en voorzichtig begon ze overeind te klimmen, om haar ook aan Remember en Daesha te laten wennen. Natuurlijk bleef ze vlakbij staan, om te kijken of Daesha wel voorzichtig met haar pasgeboren zusje omging. Ze liet haar hoofd laag bij het kleine lichaampje van haar dochter hangen. Ze mocht zelf bepalen wanneer ze zou opstaan, en dan zou ze het geheel op eigen krachten moeten doen. Maar eerst wilde ze gewoon een happy family zijn, zoals het hoorde.

Magnum gaf hem ook een bijnaam. Hij grijnsde. Ze was best origineel. De meesten noemden hem gewoon Naf of Nafje or something like that.
"Super magnumpje en Pafje veroveren de wereld." Grijnsde hij. Hij vond het goed dat ze kon lachen. Hij had haar veel liever als ze vrolijk was dan als ze slecht gezind was. Al had hij dat nog nooit gezien. Ergens was het gewoon een algemeen feit dat hij liever een vriendelijk paard had dan een slecht gezinde. Ze had hem bedankt voor zijn peptalkje. Voor hem was het gewoon de zuivere waarheid geweest. Al moest ze haar humeur dan net ietsje beter onder controle krijgen. Een wijs paard moest immers het voorbeeld geven. Misschien dat ze haar temperament wat kwijt zou raken met de jaren. Navayo was het al deels kwijt geraakt, al was hij jonger als de merrie naast hem. Hij vond het vreemd hoe sommige dieren het temperament zo konden houden. Tuurlijk was hij ooit boos en kon hij razen maar nooit tegenover een paard. Altijd op zichzelf of een levenloos iets zoals het zand. Meestal trok hij dan naar de zee om daar als een gek tekeer te gaan over het strand. Pas als hij rustiger was zou hij terug keren en rustig zeggen wat hem tegenzat en wat de andere tegenzat. Dan zouden ze er samen op een rustige manier wel uit komen. Maar zo zat hij nu eenmaal in elkaar. De rustigheid zelve en iemand die nooit uit vloog tegen een ander. Je moest hem wel heeeel ver drijven moest hij uit vliegen tegen je. Het was haast onmogelijk, je moest een misdrijf begaan om hem tegen je op te zetten.

De krampachtige woorden die uit magnums mond kwamen maakten hem niet zekerder van zijn zaak, integendeel zelfs. Ze melde hem dat het pijn deed. Okeij wat moest hij daarop antwoorden? Hij voelde de pijn niet die de merrie voelde. Het was niet simpel voor hem. Zijn hazelbruine ogen vlogen eens over de omgeving. Waar bleef Ree nou?
"Ik weet wel dat het pijn doet, nouja eigenlijk niet want ik ben een hengst maar..." Hij stopte en zuchtte diep. Hij voelde zich echt zo'n sukkel. Hij kon niet eens een merrie die aan het veulenen was gerust stellen. Vanaf dit moment was hij dus oficieel een domkop in zijn ogen. Hij wist dat hij veel dingen kon zeggen maar dat was nou net de kers op de taart. Tuurlijk wist hij niet hoe een pijn ze had. Dommerd dat hij was.
Daesha was er sneller dan Remember. Eerst botste ze tegen hem op en liep daarna in een rondje om hem heen. Navayo grijnsde even lichtjes om haar actie. Voor haar had hij nog geen nickname. Maybe dat dat ooit nog zou gaan komen, hij wist het niet. Magnum gaf het veulen een bitsig antwoord. Hij gaf het veulen een kleine knipoog. Ze moest het niet te persoonlijk gaan opvatten. Magnum bedoelde het vast zo niet. Ze verging vast van de pijn.

Eindelijk was Remember er. Voor Navayo had het een eeuwigheid geduurd. Een soort marteling. Een marteling waarbij hij niet thuis hoorde. Dit was niet zijn gezinnetje. Helemaal niet. Hij had geen familie waar hij op kon terug vallen. Neen, hij was een loner en waarschijnlijk eentje tot aan zijn dood. Waarom wist hij niet. Hij kreeg het gewoon niet voor elkaar zoals andere paarden. Alsof hij ergens een mannetje had zitten die de knop van liefde uit had gezet of het had veranderd naar vriendschap.
Remember vormde de woorden Dankje richting hem. Navayo knikte even naar hem. Wijselijk zette hij een aantal passen naar achteren. Hier hoorde hij niet thuis. Het was hun gezin, niet het zijne. Hij zette zich een aantal meters verderop en keek de andere kant uit. Hij wachtte geduldig. Hij wist niet eens of hij hier wel moest blijven. Ineenkeer hoorde hij Magnums lage hinnik en keek hij om. Een klein hoopje lag bij haar. Een lichtte glimlach stond op zijn gezicht. Een klein veulen zien was voor de meeste dieren wel een lief gezicht. Hij hoorde zijn naam, spitste even zijn oren. Ze noemde hem een goede vriend. Hij keek even naar de rest, niet goed wetend wat hij moest doen. Ergens wou hij het liefst van alles zo snel mogelijk hier vandaan om ergens zielig te staan wezen maar hij kon toch ook niet zomaar vertrekken?

Vier kleine beentjes zaten stevig tegen een nog best mager wezentje gedrukt. Het was ergens een oncomfortabele houding, maar een veulen dat in de buik van haar moeder zat had daar geen idee van. Het was er veilig. De voedingsstoffen die nodig waren waren er aanwezig. De laatste twee maanden, of misschien net iets langer, had het tere grietje gevoel in haar ledematen gekregen en de kracht deze lichtjes te bewegen. Ook hadden haar hersenen zich ontwikkeld en ondanks het nog niet helemaal te beseffen was wat zich daadwerkelijk afspeelde, had ze aangevoeld dat er binnenkort verandering in deze veilige situatie kwam. Deze dag was vandaag aangebroken.
Wat onrustig trapte de nog ongeboren merrie tegen de de baarmoederwand. Ze was groot genoeg, had zich goed genoeg ontwikkeld en was klaar om deze wereld te verruilen voor de echte wereld. Ze moest geboren worden. Haar donkerbruine oogjes waren gesloten en langzaamaan liet ze zich meedrijven met de kleine kneepjes die ze als het waren leek te krijgen. Haar houding veranderde: Haar benen kwamen voor haar uit te liggen en haar achterbenen achter haar. Voor haar moeder - van wie ze nu al heel veel hield, enkel door telkens haar betrouwbare stem te hebben gehoord - duurde dit alles waarschijnlijk een tijd, terwijl het voor haar in een best rappe tijd voorbij ging. Stukje bij beetje kwam ze dichterbij het echte leven. Het begon met haar voorste beentjes, haar kleine hoofdje en vervolgens de rest van haar lichaam. Voor haar deed het geen pijn, maar aan de geluiden die haar moeder produceerde te horen was het voor haar geen pretje. Dit besefte ze zich nu natuurlijk nog niet, maar toch was het op de een of andere manier aan te voelen. Plotseling ging het licht aan.

Zachtjes was ze in het gras beland, versierd met een vliesje. Haar ogen waren nog gesloten, maar wanneer het vlies volledig van haar lichaam verwijderd was, met deels de hulp van haar moeder, gingen haar ogen open. In eerste instantie was het licht ontzettend fel en richtte het zich als een klap op haar trommelvliezen. Een aantal keren knipperde ze lichtjes, wennende aan het licht wat het teken zou worden van haar nieuwe omgeving. Ze snoof de frisse buitenlucht op en keek dit keer voor het eerst op naar haar familie. Het was een hoop informatie om in een keer te verwerken, al die nieuwe gezichten, maar een plotselinge, schattige grijns verscheen op haar meelsnoetje. 'Ik Epica,' herhaalde ze met een bijpassend snoezig stemmetje. Ze knikte instemmend. Ze liet haar blik rondgaan en herhaalde de namen die ze elk paard gaf. 'Remember.. papa. Zus, Daesha. Navayo, goede vriend. En jij, mama. Magni.. Magna.. Magnifico!' De trots die ze voelde deed haar mondhoeken nog iets meer omhoog kruipen. Voorzichtig stond ze op. De eerste keer ging het zoals gewoonlijk mis en was ze lichtjes door haar achterbeentjes gezakt. Epica brieste zachtjes en na een keer of drie proberen bleef ze op alle benen staan. Ze schudde haar kleine hoofdje en richtte haar hoofd voor even omhoog, naar de hemelsblauwe lucht. Enthousiast stapte ze een klein rondje, waarbij haar zwarte maantjes vrolijk in het rond wipten. Nieuwsgierig liep ze in de richting van het gezelschap, terwijl ze vlak voor de drie anderen haar neusje omhoog deed en zachtjes hinnikte.

Ook papa kwam aanzetten, hij sprak, net als zijzelf, nutteloze woorden zoals ‘houd vol’. Daesha had heel dom lopen aanzetten met: ‘gaat het mama?’ waarop haar moeder net op het punt stond om te antwoorden. Nee: Eerst was het een vernietigende blik, waarna er bits geantwoord werd. Hard lachend gooide ze haar hoofd in de lucht en gaf haar een knauw in het oor. Het jolige veulen ving de hartelijke knipoog van Navayo op en grijnsde breed. Haar oogjes twinkelden ondeugend, en ze wist zeker dat het veulen van haar moeder erg op Magnifico zou lijken. Sowieso was het veulen lichter dan Daesha, daar was een simpele verklaring voor: Het veulen zou van beide ouders zijn, Daesha was alleen van Magnifico. Dat was geen schande, was ze hield van Remember, net zoals ze van haar ongeboren familielid zou houden.
Met een oprecht liefhebbende blik keek ze naar haar vader, een ontspannen glimlachje op haar gelaat hebbend. Die veranderde al snel in angst en afschuw, en ze twijfelde aan haar moeder. Die had vol op haar buik moeten schrijven ‘ACHTTIEN PLUS! VOOR DE GEVOELIGE KIJKERS ONDER ONS: NIET KIJKEN!’ maar nee, dat was er niet, dus dat had Daesha niet geweten. Hoorde dit ook bij sexuele voorlichting?
Niemand had haar ingelicht over het ‘uitpoepen van een drijfnat wezen’, waarbij al je organen - +plus het sap wat er kennelijk bijhoorde – er eerst uit moesten voordat het drommeltje eruit kon.
Zuchtend keek ze weg toen Magnifico nog een keertje kreunde, maar werd weer teruggelokt toen ze zachtjes hinnikte. Ze luisterde allang niet meer naar alle beleefdheden: Voor haar, naast haar moeder lag het allermooiste, allersnoezigste wezen wat ze ooit had gezien. Er werd een grijns opgewekt bij zowel het kleine alientje als Daesha, en de kleine, schattige stem hoorde helemaal bij het uiterlijk.
Magnifico krabbelde op en keek met een beetje een voorzichtige blik neer op Daesha. Met grote stappen drentelde ze naar haar kleine zusje genaamd Epica en snoof begroetend haar warme adem tegen het tere kleine neusje van het veulentje. ‘Was ik ook zo lief en klein toen ik net uitgeperst was, of is dit het enige veulen wat zo schattig is?’ mompelde ze nieuwsgierig tegen haar moeder, haar ogen ongelovig gericht op haar moeder gericht.


Flut :C

Hij kon er niet tegen om Magnifico deze pijn te zien lijden, het was domweg niet eerlijk dat iemand, eerlijk en lief als Magnifico, zo veel pijn moest lijden. Hij hield te veel van Magnifico om haar deze pijn te laten lijden, maar er was niets wat hij kon doen. Hij kon alleen maar lieve woordjes zeggen. `Het kom goed,’ prevelde hij dan ook zachtjes, gevolgd door een paar ‘hou vol’ en ‘je kan het’ –tjes. Wat kon hij anders doen? Hij zou graag de pijn van haar overnemen, zelf de pijn voelen terwijl zij beviel, maar het was onmogelijk. Hij kon niets voor haar doen, hij had geen pijnstillers ter beschikken, geen magische krachten waarmee hij de pijn minder kon maken, geen prikken waarmee hij haar verdoofde zodat ze geen pijn meer zou voelen. Maar het zou niet voor niets zijn, het mocht niet voor niets zijn. Dat zou niet eerlijk zijn, niet voor hem en al zeker niet voor Magnifico. Dus liet hij zich moedeloos bij Magnifico door zijn knieën zakken en drukte zijn neus zachtjes tegen de hare. Ondertussen prevelde hij wat lieve woordjes, in de hoop de pijn toch op een of andere manier een beetje te verminderen. Remember keek Navayo eventjes aan, een kleine glimlach rond zijn gezicht. Hij kon zich voorstellen dat Navayo het lastig had, of het in elk geval ongemakkelijk vond, dit was zijn gezin niet, zijn familie niet, hoewel het behoorlijk bot klonk, was het de waarheid. Toch zag Remember Navayo als een goede vriend en hij wist dat Magnifico liever had dat Navayo de oom van Epica was dan Sultan, tenminste dat kon Remember zich voorstellen, gezien de situatie van Sultan en Magnifico en Pearl. Al snel werd zijn aandacht weer afgeleid door iets anders. Een klein lichtbruin paardje lag op de grond. Magnifico likte de kleine meid schoon en direct was Remember weg van haar liefheid. Het was een klein snoezig paardje, dat Magnifico zojuist eventjes ‘uitgepoept’ had. Remember glimlachte, het was een merrietje, zoals hij gedacht had. Hij wist haar naam al, maar liet Magnifico spreken. ‘Epica,’ en dat maakte duidelijkheid, haar naam was Epica. Remember krabbelde overeind en voegde zich naast Daesha. Nog steeds een grote glimlach rond zijn gezicht. Toen Epica direct na de eerste keer dat ze op wou staan viel kon Remember het niet laten om te grinniken. Toen Daesha naar Epica toe drentelde volgde Remember ook. Hij was nog net op tijd om de vraag van Daesha te horen. Remember grinnikte en duwde plagerig zijn hoofd tegen haar schouder. `Dat weet ik niet hoor,’ zei hij plagerig. Daarna richtte hij zich weer op Epica en duwde heel zachtjes, heel erg zachtjes, zijn neus tegen haar neus en blies al even zachtjes. `Epica,’ Remember leek de woorden op zijn tong te proeven en besloot dat ze hem wel bevielen. Toen hij zijn hoofd weer terughaalde richtte hij zich op Daesha. `Je bent nog steeds net zo lief hoor,’ fluisterde hij zachtjes tegen haar. Toen dacht hij aan iemand, iemand die er toch wel bij hoorde. Hij draaide zijn hoofd, maakte plotseling weer een felle beweging terug en draaide zijn hoofd toen weer extra langzaam richting Navayo. `Je bent wel een beetje alleen niet?’ vroeg hij Navayo nieuwsgierig, ergens in zijn toon was duidelijk dat Remember niet vond dat Navayo daar zo in zijn eentje moest staan.

Het kleine mormeltje kirde zijn naam. Navayo keek verbaasd om. Magnum had hem dus genoemd. Zijn oren stonden nieuwsgierig naar voren. Toch bleef hij op zijn plek staan. Het was vreemd om het gezin zo vredig samen te zien staan. Alsof ze voor even niet eens door hadden dat hij er nog was. Rustig liet hij zijn hals zakken. Zette zijn tanden in het sappige gras. Het gras hier was eigenlijk echt wel heerlijk. Hij had hier eigenlijk nog nooit staan grazen. Maar wat kon hij anders doen hier? Hij kon toch niet zomaar vertrekken en de rest achterlaten zonder een woord te zeggen? Met de pluk gras in zijn mond keek hij naar het veulen. Een zachte glimlach bespeelde zijn lippen zonder dat hij het merkte.
Het veulentje probeerde recht te staan. Een paar keer viel ze weer om. Ergens was het grappig, het kleine diertje moest leren lopen op de vreselijk irritante stelten. Al zou het later wel blij zijn met die stelten. Het zou haar hele leven bepalen. Die stelten gaven je de kracht om te zijn wat ze was. Een paard dat zijn benen nodig had om te overleven. Op gezond verstand alleen haalde je het niet. Navayo was zijn benen al vaak dankbaar geweest. Dankzij hun was hij zo vaak ontsnapt aan de dood. Dat hij anderen te snel af was. Hij was een korte afstandrenner. Lange afstanden waren niet voor hem gemaakt. Hij was dan ook een enorm goede sprinter. Zijn galop was explosief maar kort van duur. De perfecte vluchter zeiden mensen wel eens. Als hij bij de mensen was gebleven had hij niet zoals zijn vader mee gedaan de jaarlijkse ren. Hij zou het nooit gekkinnen hebben dacht hij. Het was een aantal dagen galopperen tot je erbij neer viel om als eerste aan te komen. Gewoon voor je eigen eer. Navayo kon er dan ook met zijn hoofd niet bij dat zijn vader altijd alles gaf. Hij won misschien wel maar wat had je eraan? Weer een jaar minder van je leven.
Remember rukte hem uit zijn bedenkingen. Hij glimlachte even somber richting de witte hengst. Oké ja hij stond inderdaad wel redelijk alleen. Maar hij zou er niet bij komen staan. Al verstoorde Magnum zijn plan. Voor even twijfelde hij of hij er wel bij zou komen staan. Zijn gevoel zei nee maar zijn hoofd ja. Zijn passen waren voorzichtig. Op een meter van het veulen bleef hij staan. Ome Navayo, wel, het klonk leuk. Hij glimlachte dankbaar richting Magnifico.
"Proficiat." Sprak hij richting de twee paarden. Rustig liet hij zijn neus zakken en bekeek het veulen eens. De tedere glimlach verscheen weer. Zachtjes blies hij de warme lucht vanuit zijn neusgaten in de hare. Het was als teken dat hij haar aanvaarde. Hij kende het wel. Toen hij was geboren hadden de paarden ook ieder op zijn tijd dat gebaar gemaakt. Mensen dachten dat ze gewoon kwamen snuffelen maar voor een paard betekende het veel meer.