Het geluid van hoeven. Het voorzichtige gefluit van vogels, hopend op de start van de
lente. De eerste voortekenen waren al te zien voor een oplettend oog, maar de
temperatuur maakte nog goed duidelijk dat de winter nog overheerste.
Van de paardenhoeven op de harde bodem klonk zachtjes vanaf de oever van de
rivier. Gek genoeg verstoorde het geluid de rust van de omgeving om haar heen
niet, maar het smolt perfect samen met de harmonie van de natuur. Vanuit de
verte verscheen een prachtige paint merrie, die via het stroomgebied van de
rivier haar weg vond naar de watervallen. De heldere, wakkere ogen van de jonge
merrie dwaalden rustig de vertrouwde omgeving af. Ze was terug in haar
geboorteplaats, en dit keer zou ze er ook blijven. Ze was vertrokken om haar
jonge geest te voeden met nieuwe plekken, nieuwe ervaringen. Ze had het naar
haar zin gehad terwijl ze van plaats tot plaats dwaalde, en ze was zeker
volwassener geworden, maar nu ze terug was in dh voelde ze pas hoe hard ze hier
thuis hoorde. Het was hier geen spatje veranderd sinds ze vertrokken was, en
dat deed haar goed.
In een onhandig en langzaam drafje zette ze koers richting het water. Al ruim voordat
ze bij het water was begon ze af te remmen, want ze kende haar eigen klunzige
benen en wist dat die niet te vertrouwen waren als het ging om overeind
blijven. Met haar voorhoeven nog net niet in het water stond ze stil. Snel
speurde haar blik het water af, zoekend naar gevaarlijke monsters die haar mee
de diepte van de rivier in zouden sleuren. Gelukkig waren die hier vandaag niet
te bekennen. Speels duwde ze haar neus in het water, en gooide die vervolgens
meteen weer in de lucht waardoor er druppels vrolijk in het rond vlogen. Ze was
dan qua lengte misschien al wel groot, maar in haar hoofd was ze dat echt nog
niet, en eigenlijk boeide dat haar vrij weinig. Haar leven draaide om plezier
maken, en dat lukte haar meestal ook aardig. Opnieuw duwde ze haar neus in het
water en gooide die vervolgens weer omhoog, gevolgd door een mini- regenbui.
Haar ogen lichtten op van de vrolijkheid, die eigenlijk altijd wel aanwezig was
in haar bruin met wit gevlekte lichaam. Ze zette nog een stapje naar voren
zodat ze nu met haar 2 voorste hoeven in het water stond. Een korte kramp trok
door haar benen door het koude langsstromende water. Het deerde haar niet
genoeg om weer uit het water te stappen. Ze schraapte, vrolijk spetterend wat
steentjes van de bodem opzij. Er verscheen iets lichts op de bodem, maar ze kon
niet zien wat. Opnieuw schraapte ze over de bodem, nu zodat ze kon zien wat er
lag. Al snel zag ze dat het een tak was. Een tak, die was dus van een boom.
Misschien was hij hem wel kwijt! Haastig keek ze rond. Aan haar kant van de
rivier stonden geen bomen maar aan de andere kant stond wel soort bosje een
stukje van de rivier af netjes opgesteld. Voorzichtig zette ze nog een stapje
naar voren, verder de rivier in. Ook daar veegde ze de steentjes van de tak af.
Een klein twijfel momentje, een grote hap adem, en daarna, plons. Razendsnel
schoot ze met haar hoofd het koude water in en handig klemde ze haar tanden om
de tak heen. Een beetje verbaasd dat ze dat net echt gedaan had stond ze daar
dan, met een tak tussen haar tanden. Het water was hier niet diep, dus ze
besloot de rivier dan ook maar over te steken. Met haar redelijk lange benen
stak ze in een paar grote sprongen snel de rivier over. Zoeken schoot haar blik
langs de bomen. “Iemand misschien een tak kwijt.” Klonk Multi’s veulenachtige stem.
Multicolour had 2 soorten stemmen: een normale stem, en als ze weer eens in zo’n
veulenachtig obsessie moment belandde een soort babystem. Ze probeerde die 2e
zo min mogelijk meer te gebruiken, maar nu ze terug was in dh begon ze terug te
vallen in haar oude gewoonte. Aandachtig bleef ze naar de bomen staren. Hmm,
misschien moest ze zelf maar de eigenaar van de tak vinden. Ineens zag ze het. Een
grote boom, met een half afgebroken tak. Ze liep dichter naar de boom toe. En ja
hoor, de tak die ze gevonden had was van deze boom. Voorzichtig liep ze naar de
boom toe, en duwde de tak met de afgebroken kant tegen de boom aan, op de plek
waar hij afgebroken was. Waarom pakte hij de tak nou niet aan? Wilde hij hem
soms niet terug. En toen pas drong het tot haar door. Oja, een boom had geen
gevoelens, geen gedachtes. –Zeiden ze dan.- Hij kon onmogelijk de tak kwijt
zijn of al helemaal niet aanpakken. Ze kon zichzelf wel tegen dr hoofd slaan.
Een beetje beschaam liep ze vlug verder. Als maar niemand dat gezien had. In
een soort draf achtig iets verplaatste ze zich verder langs de rivier. Ze wist
niet meer precies waar dit deel van de rivier op uit kwam, dus ze was benieuw
waar ze nu zou gaan belandden.
Liefst geen Multi-haters
lente. De eerste voortekenen waren al te zien voor een oplettend oog, maar de
temperatuur maakte nog goed duidelijk dat de winter nog overheerste.
Van de paardenhoeven op de harde bodem klonk zachtjes vanaf de oever van de
rivier. Gek genoeg verstoorde het geluid de rust van de omgeving om haar heen
niet, maar het smolt perfect samen met de harmonie van de natuur. Vanuit de
verte verscheen een prachtige paint merrie, die via het stroomgebied van de
rivier haar weg vond naar de watervallen. De heldere, wakkere ogen van de jonge
merrie dwaalden rustig de vertrouwde omgeving af. Ze was terug in haar
geboorteplaats, en dit keer zou ze er ook blijven. Ze was vertrokken om haar
jonge geest te voeden met nieuwe plekken, nieuwe ervaringen. Ze had het naar
haar zin gehad terwijl ze van plaats tot plaats dwaalde, en ze was zeker
volwassener geworden, maar nu ze terug was in dh voelde ze pas hoe hard ze hier
thuis hoorde. Het was hier geen spatje veranderd sinds ze vertrokken was, en
dat deed haar goed.
In een onhandig en langzaam drafje zette ze koers richting het water. Al ruim voordat
ze bij het water was begon ze af te remmen, want ze kende haar eigen klunzige
benen en wist dat die niet te vertrouwen waren als het ging om overeind
blijven. Met haar voorhoeven nog net niet in het water stond ze stil. Snel
speurde haar blik het water af, zoekend naar gevaarlijke monsters die haar mee
de diepte van de rivier in zouden sleuren. Gelukkig waren die hier vandaag niet
te bekennen. Speels duwde ze haar neus in het water, en gooide die vervolgens
meteen weer in de lucht waardoor er druppels vrolijk in het rond vlogen. Ze was
dan qua lengte misschien al wel groot, maar in haar hoofd was ze dat echt nog
niet, en eigenlijk boeide dat haar vrij weinig. Haar leven draaide om plezier
maken, en dat lukte haar meestal ook aardig. Opnieuw duwde ze haar neus in het
water en gooide die vervolgens weer omhoog, gevolgd door een mini- regenbui.
Haar ogen lichtten op van de vrolijkheid, die eigenlijk altijd wel aanwezig was
in haar bruin met wit gevlekte lichaam. Ze zette nog een stapje naar voren
zodat ze nu met haar 2 voorste hoeven in het water stond. Een korte kramp trok
door haar benen door het koude langsstromende water. Het deerde haar niet
genoeg om weer uit het water te stappen. Ze schraapte, vrolijk spetterend wat
steentjes van de bodem opzij. Er verscheen iets lichts op de bodem, maar ze kon
niet zien wat. Opnieuw schraapte ze over de bodem, nu zodat ze kon zien wat er
lag. Al snel zag ze dat het een tak was. Een tak, die was dus van een boom.
Misschien was hij hem wel kwijt! Haastig keek ze rond. Aan haar kant van de
rivier stonden geen bomen maar aan de andere kant stond wel soort bosje een
stukje van de rivier af netjes opgesteld. Voorzichtig zette ze nog een stapje
naar voren, verder de rivier in. Ook daar veegde ze de steentjes van de tak af.
Een klein twijfel momentje, een grote hap adem, en daarna, plons. Razendsnel
schoot ze met haar hoofd het koude water in en handig klemde ze haar tanden om
de tak heen. Een beetje verbaasd dat ze dat net echt gedaan had stond ze daar
dan, met een tak tussen haar tanden. Het water was hier niet diep, dus ze
besloot de rivier dan ook maar over te steken. Met haar redelijk lange benen
stak ze in een paar grote sprongen snel de rivier over. Zoeken schoot haar blik
langs de bomen. “Iemand misschien een tak kwijt.” Klonk Multi’s veulenachtige stem.
Multicolour had 2 soorten stemmen: een normale stem, en als ze weer eens in zo’n
veulenachtig obsessie moment belandde een soort babystem. Ze probeerde die 2e
zo min mogelijk meer te gebruiken, maar nu ze terug was in dh begon ze terug te
vallen in haar oude gewoonte. Aandachtig bleef ze naar de bomen staren. Hmm,
misschien moest ze zelf maar de eigenaar van de tak vinden. Ineens zag ze het. Een
grote boom, met een half afgebroken tak. Ze liep dichter naar de boom toe. En ja
hoor, de tak die ze gevonden had was van deze boom. Voorzichtig liep ze naar de
boom toe, en duwde de tak met de afgebroken kant tegen de boom aan, op de plek
waar hij afgebroken was. Waarom pakte hij de tak nou niet aan? Wilde hij hem
soms niet terug. En toen pas drong het tot haar door. Oja, een boom had geen
gevoelens, geen gedachtes. –Zeiden ze dan.- Hij kon onmogelijk de tak kwijt
zijn of al helemaal niet aanpakken. Ze kon zichzelf wel tegen dr hoofd slaan.
Een beetje beschaam liep ze vlug verder. Als maar niemand dat gezien had. In
een soort draf achtig iets verplaatste ze zich verder langs de rivier. Ze wist
niet meer precies waar dit deel van de rivier op uit kwam, dus ze was benieuw
waar ze nu zou gaan belandden.
Liefst geen Multi-haters