Guess who… Did you miss me?

Het ene seizoen kwam op om de ander te verzwelgen, zodra de volgende begon was er van de vorige geen sprake meer. Vele seizoenen waren verstreken, sommige snel en andere langzaam. De ene was ook veel beter te verdragen dan de anderen, maar dat hing per keer ook weer ontzettend van je bui af. En eigenlijk was er van elk seizoen wel iets verschrikkelijks te zeggen, maar had ook ieder seizoen haar betere punten. Niet dat je die zomaar uit de mond van de palomino-kleurige merrie zou horen. Hoe heerlijk het weer kon zijn, hoe verschrikkelijker haar bui werd. De enkele en zeldzame vreugden uit haar leven waren haar afgenomen. Dat had ze moeten accepteren, het de rug toe moeten keren en achter zich moeten laten. De windvlagen sloegen tegen de besneeuwde bergtoppen aan en daarbij ook tegen de fijngebouwde merrie. Ondanks dat het seizoen zomer haar intreden alweer een poosje geleden had gedaan waren de bergen altijd besneeuwd en was het daar automatisch ook erg koel. De sneeuw onder haar hoeven was vertrouwd, niet voor niets voelde ze zich in de winter vaak op haar best, hoewel de herfst ook nog wel ging. In het huidige seizoen begonnen de bladeren aan de bomen steeds donkerder te worden en duidelijk ook droger. Net zoals het gras dat, wat hier onder de sneeuw lag, steeds geler werd doordat het zo kort was gegraasd door de vele paarden en doordat de zon 24/7 genadeloos scheen. Je kon op aparte manieren tegen het leven aankijken, en daarbij ook op een vreemde manier naar de zon. Sommige zeiden dat de zon stond voor nieuw leven, een nieuwe dag en een nieuwe start. Maar tegelijk kondigde de zon het eind aan. Niet alleen als het nacht werd, maar de zon speelde een grotere rol in de seizoenen en het leven dan de meeste wisten. Het was juist de koude nacht die alles voor eeuwig vast kon leggen, iets verging niet als het onder een dikke laag sneeuw lag, maar in de zon zou er al snel niets meer van overblijven. Het waren helaas ook altijd de langer en warmer wordende dagen die een eind aan de winter maakte, die volgens de palomino eindeloos voort mochten duren.

Haar hoeven liet een vers spoor achter in de sneeuw. De eerste sinds jaren. Enkele jaren geleden zou niemand eraan getwijfeld hebben wie in dit gebied met de scepter zwaaide, nu was er niets meer van te merken. Ooit had haar geur hier gehangen alsof ze haar territorium markeerde, dit had ze echter nooit gedaan. Sythka kwam alleen vaak in dit gebied. Of op controle of voor haar rust. Bijna niemand liet zich zien in deze uithoek van DH, háár uithoek. Een windvlaag zorgde ervoor dat haar manen enkele seconden wild door de lucht sloegen, om daarna weer op hun plek te landen. Haar manen waren niet heel dik of lang, maar perfect voor bij haar bouw. Aan een stel lange manen zou de palomino toch niets hebben, het zou haar alleen maar in de weg zitten. Terwijl haar stappassen kalm en ruim waren hing haar staart fier in de lucht, hief trots haar hoofd op en krulde haar hals. Ook in de tijd dat ze uit DH was weggeweest had ze niet stilgestaan, nee. Deze gouden merrie zorgde ervoor dat haar conditie optimaal bleef, niemand zou haar zomaar op een lichamelijke zwakte wijzen. Ze kende haar zwaktes, maar hieruit haalde ze ook haar voordelen. Grof en sterkgebouwd was ze niet, maar ze was snel en wendbaar, om uit te halen en terug te slaan, hierbij slagen ontwijkend. Schamen voor die techniek deed ze niet, want een krachtmeting zou ze toch verliezen. Op die manier zouden de lompe grote Friezen, zoals de vader van haar veulens, haar nooit bij kunnen houden als het om snelheid ging. Natuurlijk konden ze zich zo optimaal mogelijk trainen, maar hetzelfde gold voor haar bespiering en kracht. Echter zou ze momenteel niet in staat zijn voor een groot of zwaar gevecht, alleen de grote van haar buik zou haar in de weg zitten. Het zorgde ervoor dat ze zich lang niet zo vrij en snel kon bewegen als anders. Al briesend schudde ze haar hoofd even door de lucht, om daarna haar ogen weer te openen en recht voor zich te richten. De mondhoeken van de merrie krulden omhoog tot een stille glimlach, die meer weghad van een grijns. Ze was terug, en dat mocht heel DH weten. Diep snoof ze de ijzige lucht op, om deze langzaam uit te blazen. Ondertussen had de deels Arabische merrie haar pas ingehouden. Luid weerklonk haar hinnik, weergalmend doordat ze zich in de bergen bevond. Haar lichaam ontspande ze geheel terwijl ze even bleef staan voordat ze haar lichaam weer in beweging zette en aan de afdaling begon. Haar hinnik was een waarschuwing geweest, eens zien wie zo stom was haar te onderschatten.

[Alleen één iemand die een fatsoenlijke post, dus een lange en eentje die van inhoud goed kan posten. Onderschat mijn kreng niet, oude bekenden zijn ook prima ^^]

Opnieuw een gebied wat hij nog niet getrotseerd had, een kil en ijskoud gebied. Genadeloos voor wie hem ook dan zou betreden. Zonder ook maar enig uithoudings vermogen of kracht zou je diepbevroren terug worden geworden, met een klap op je stijfbevroren lichaam zou er iets af kunnen breken. Zijn oren lagen strak tegen zijn schedel gedrukt. Hij snoof diep zijn borstkast ging breed naar buiten en zakte toen langzaam weer tot normale grootte. De gure wind streek genadeloos langs zijn lichaam, sloeg in zijn gezicht maar hij trok zich er niks van aan. Geen rilling trok door zijn lichaam, en aan beschutting zoeken dacht hij al helemaal niet. Hij beet zijn tanden licht op elkaar en stapte krachtig door. In een ritmische krachtige stap bewoog hij zich voort, de ene pas na de ander volgde elkaar op. Zijn gedachtes kregen niet eens de kans om door zijn hoofd te schieten, om hem tot een zekere verwarring te brengen. Twee donkere haast zwarte ogen schoten door de omgeving, niemand zou zich hier wagen. Tenzij ze puur en puur slecht waren, als ze zo getraind waren dat ze hier konden overleven, dat ze zich konden verdedigen tegen paarden zoals híj die zich hier bevonden. Die geen angst kenden voor een gevecht op leven en dood, die niet afzagen van een ander op brute wijze vermoorden. Rond zijn lippen lag een iets wat moordlustige grijns. Nu hij er zo aan dacht hij was al een behoorlijke poos niemand tegengekomen. Sinds de bijeenkomst van de Horcrux had hij niemand meer gezien. Een korte grijns sierde zijn lippen de gedachtes aan die bijeenkomst waren zogezegd lachwekkend te noemen. Een of andere witte merrie had gedacht een aanval te plegen op Segué de leidster van de kudde, op die aanval waren een stuk of 4 leden er ook op af gevlogen en ongeveer voordat de merrie iets had kunnen doen was het dier al dood neergevallen. Gelukkig had de merrie haar eigen genoegen kunnen nemen en had de merrie zelf afgemaakt. Het was lachwekkend voor hem, tuurlijk hij had klaargestaan om bij te springen maar hallo de merrie had zelf wel genoeg ervaring om met een zo’n simpele merrie af te kunnen rekenen. Hij schudde even geirriteerd met zijn hoofd, zijn manen gingen wild heen en weer om vervolgens door de war weer op zijn hals neer te zakken.

Vanuit zijn ooghoek werden regelmatige gaten in het verse sneeuwdek, met een aantal passen was hij op de plek waar hij ze begon met zien. Het bleek al een heel spoor te zijn, vanuit dezelfde richting als hem te komen maar het ging duidelijk de andere kant op gezien hij niemand was tegen gekomen. Een verse geur drong door tot zijn neus een merrie. Zijn mond die tot een paar tellen geleden nog tot een kleine grijns was vervrongen werd nu een strakke kille streep. Een moment stond hij in twijfel of hij de merrie achterna zou trekken of dat hij zijn eigen pad vervolgde. Maar misschien er nog wat leuks aan beleefd worden, in zijn geval.. Misschien dat er een goedzakje zich hier bevond, eentje die naar zijn hoop een grote bek zou hebben en waar hij een geldige reden zou hebben om haar minstens te verwonden. Misschien met de dood tot gevolgd, misschien wel op sterven, hij grinnikte even kort waarna hij zijn pas toch inzette de geur achterna reizend. Hij was benieuwd wat hij zou treffen, misschien was het wel iemand die zich aan de ‘duistere’ zijde bevond ook als dat het mocht wezen zou er iets leuk uit voort kunnen komen. Een luide hinnik weerklonk door de besneeuwde gebergtes. Een waarschuwende hinnik eentje die hem haast uitlokte een vlotte draf in te zetten. Met grote passen, opgeheven benen en een dominante houding die altijd bij hem was te vinden. Zelfs voor zijn kudde leidster liet hij die niet zakken. Voor haar was enkel een vleug respect in zijn stem te vinden, hij zou haar niet verraden of ook maar iets in die geest, maar op zijn knieen voor haar door het stof kruipen zou hij nooit doen. NEVER. Hij snoof even, de gure wind schoot naar binnen het luchtte zijn hele lichaam. Een kil gevoel trok er door heen eentje die hij niet vreemd was maar vrijwel altijd aanwezig. Al snel was een gestalte zichtbaar, een zwarte nog vanaf de afstand waarop hij zich bevond. Maar toen hij dichterbij kwam werd duidelijk dat het om een palomino kleurige merrie ging. Een diep palomino kleurige merrie, een aparte bles sierde haar hoofd. Zijn mond bleef een strakke streep, geen emotie zichtbaar niet in zijn ogen niet in zijn houding. Alles wat zichtbaar was van zijn dominante en trotse houding, deze merrie kende hij niet maar dat zou nog wel komen. En anders zou ze hem wel gaan leren kennen. Tegelijk met die gedachte werd een kil grijnsje zichtbaar. Hij ging over tot een soepele maar krachtige stap, zijn doelwit kwam steeds dichterbij. En op een aantal meter afstand hield hij halt, bleef hij staan, zijn ogen strak gericht op die van de merrie.

Haar neus ging de lucht in terwijl ze haar hoofd wat kantelde en deze horizontaal richtte. Met een diepe zucht sloot ze haar ogen en snoof de frisse lucht op. Deze brandde in haar neus, bevroor haar neus en ze voelde het door haar luchtpijp naar haar longen gaan. Even kalm en rustig blies ze de lucht weer uit. Ondertussen streek de kille wind langs haar lichaam, deed haar manen en staart lichtelijk heen en weer wiegen op de maat van de wind. Zodra deze een fractie harder blies sloegen ze heviger heen en weer dan als deze nagenoeg stil was. Terwijl Sythka haar hoofd weer een stukje laat zakken krult ze haar hals en slaat haar staart eens door de lucht, hierbij haar eigen flanken rakend. De aanraking van haar staart was niets vergeleken met de ijzige temperaturen waaraan ze blootgesteld stond. Van een echte dikke wintervacht was geen sprake meer, daarvoor waren de temperaturen te warm geweest in het gebied waar ze vandaan kwam. Toch was het een bewuste en overwogen keus geweest om via de drakenbergen weer een intrede te doen in DH. Het was dan wel ijzig koud, maar ze had via dit gebied het land verlaten. Daarnaast was dit onderdeel geweest van haar kudde, het was haar gebied geweest. En het laatste was simpelweg het feit dat ze wel kon genieten van de Drakenbergen. De rust, kilte en kracht die het gebied uitstraalde spraken de palomino-kleurige merrie ontzettend aan. Hier hoefde ze tenminste niet de confrontatie aan te gaan met miettige goedzakjes. Het zou echter niet betekenen dat ze weg zou lopen of opzij zou wijken voor een eventuele tegenligger, maar voorzichtigheid was nodig met de belachelijke omvang van haar buik. Echter was ze niet dikker dan tijdens haar andere drachten en ondertussen was dit de vierde keer dat ze een veulen ter wereld zou brengen. Een ding zou onveranderd blijven, haar hoop op een zoon. Nog een merrieveulen zou ze absoluut niet trekken en ook absoluut niet willen opvoeden. En dit keer had ze geen overeenkomst met de vader gesloten, hij was niet eens in de buurt om het mee te maken. Ze zou het sowieso een wonder vinden als hij het in zijn hoofd zou halen haar op te zoeken, als hij het wel deed zou ze hem nog duidelijker moeten maken dat hij een tool was, een speeltje, een hulpmiddel dat maar voor een doeleinde nodig was geweest. En zijn taak was gedaan. Het zou niet heel lang meer duren voordat ze haar Sphinx zou hebben. Hoewel de kans bleef dat ze opnieuw een dochter zou baren, in dat geval moest ze op zoek naar een andere mogelijke kandidaat. Sythka was niet van plan zich opnieuw in een positie te werken waarin ze anderen moest smeken, maar ze was er niet vies van iets moeite te doen voor haar doeleinden, zolang ze maar effect hadden. Zacht briesend schudde de merrie haar hoofd en kwam niet lang daarna weer in beweging.

De geur die de wind mee bracht rook ze, hoeven die de sneeuw deden ruizen waren te horen en haar ogen zagen de donkere, barokke verschijning haar kant op komen. Lichtelijk kneep ze haar ogen samen, om tegen de schittering van de sneeuw in te kunnen kijken. De geur en het uiterlijk van de hengst was haar geheel onbekend, maar een kleine vleug in zijn geur vertelde haar dat hij Segué kende. Even krulde haar mondhoeken lichtelijk omhoog, Segué was blijkbaar nog in de buurt. Een kort snuivend geluid was te horen toen Sythka haar pas opnieuw staakte en haar trots geheven hoofd in zijn richting draaide. Zoals een barok paard beaamde zat er veel knieactie in de bewegingen van de donkere hengst, maar het ging hier duidelijk niet om een koudbloed, dus waarschijnlijk voerde hij Andalusisch bloed. Wat er precies door haar aderen stroomde kon ze niet vertellen, al waren de duidelijke kenmerken van een Arabier aanwezig. Haar lichaam was fijntjes, haar staart hing het meest van de tijd lichtelijk in de lucht en er was een klein deukje in haar neus te vinden. Syth’s fijne oren lagen in haar nek gedrukt, maar nog niet zo dat ze helemaal plat lagen. Naar haar idee was dat nu nog niet nodig, ondanks dat hij zichzelf duidelijk hoog had staan. Een grijnsje deed haar mondhoeken omhoog krullen, terwijl ze haar ogen strak op die van de zwarte hengst richtte. ”Dus Segué is nog in de omgeving te vinden?” waren haar eerste woorden. De eerste woorden die ze sinds haar terugkeer tegen iemand gesproken had, dit was ook de eerste die ze sinds toen was tegen gekomen. Met een kort rukje van haar hoofd sloeg ze haar voorlok was opzij, zodat haar gehele sneb zichtbaar werd en haar manen langs haar ogen kwamen te liggen. Ze had volledig zicht op de hengst. Sythka was absoluut niet dom, de hengst kon dit zien als een leuke bijeenkomst, een spelletje. En hij zou haar ernstig kunnen verwonden als ze haar aandacht liet verslappen. Alert was de palomino altijd en nu haar dracht ver gevorderd was werd ze alleen maar scherper en scherper. Ze zou absoluut niet overvallen worden op belangrijke punten in haar leven. Maar van angst zouden haar omstanders niet kunnen spreken. Alleen maar het zelf ingenome en trotse gevoel was te zien. Haar houding was niet anders dan anders, trots, aanwezig en een dominante uitstraling. En dat kwam niet zomaar ergens vandaan. In rang was Sythka de gelijke van Segué. Al moest haar kudde nog op de kaart worden gezet. Maar de Valkyries zouden niet zomaar iemand toelaten. Daarnaast moesten de leden als ze zich eenmaal een Valkyrie mochten noemen eens in de zoveel tijd een test doen, wie niet goed genoeg was vloog er weer uit en moesten zich behoorlijk uit de naad werken voordat ze weer voor haar neus konden verschijnen. Onderzoekend liet ze haar ogen over het lichaam van de hengst glijden, op zoek naar punten die haar konden vertellen hoe zijn bouw was en hoe hij dat zou gebruiken als hij haar zou uitdagen. Hij was net zoals Cobrazarao en andere barokke paarden grof en stevig gebouwd, haar slanke lichaam zou op snelheid in het voordeel zijn, maar als het om kracht ging zou ze geen partij zijn. Een glimlachje maakte plaats voor de grijns terwijl ze nog steeds op antwoord wachtte, of enig andere reactie.

[1066 woorden XD]