Changing. I guess.

Een hinnik schalde door het gebied en Sunset hief vermoeit haar hoofd. Gedachtes lieten haar hoofd niet met rust, en de vrolijke bui die ze had was totaal verdwenen. Ze wist ook niet waarom. Misschien had ze haar dag gewoon even niet. De galoppeerde naar de hinnik en zag een veulen staan, van misschien een half jaar oud. Gelukkig, er waren toch nog paarden die kleiner waren dan zij. Sunset stopte voor het beestje en glimlachte. Maar iets verraste haar. Het beestje rook naar de Horcrux. Ach, ze zou eerst wel even praten met het veulen. Hoe veel schade kon die nou aanrichten? "Hallo daar. Je riep me?" vroeg Sunset vriendelijk. Ja, het was dan misschien te zien dat ze moe was, maar vriendelijk en aardig was ze nog altijd. Dat zou ook nooit veranderen, of ze moest wel echt in een chagrijnige bui zijn. Maar kom op, zij was Sunset. Sunset en chagrijnig? Die twee woorden passen niet in één zin!

-sorry van de late reactie-

Het weer sloeg samen met de goede bui van Yia om, ze had het absoluut niet op slecht weer. Het was ronduit koud en de rustige wind van daarnet was omgedraaid in een storm wind. Een rilling gleed over de kleine rug van het fjordenveulen, die daar stond in het open veld, klein en kwetsbaar. Het leek alsof ze zo meegenomen kon worden door de sterke wind. Haar ranke lichaampje werd ook zowat omver geblazen door de wind, maar ze hield zich sterk. In de verte zag ze hoe een kleine gevlekte IJslander eraan kwam lopen. Een glimlach kwam rond Yia's gezicht te staan en een twinkeling stond in haar ogen. De IJslander was inderdaad klein. Ze was groter dan Yia, maar niet veel groter. Ze leek, tot nu toe, dat altijd vrolijke kleine kindje waar heel veel mensen zich uiteindelijk aan ging irriteren. Of dit voor de jonge leider van de Quiet Sparkle gelde was nog maar de vraag. De zwart wit gevlekte merrie stopte voor haar neus. De afstand die de merrie van haar nam was niet helemaal in proportie met dat wat Yia vroeger stelde, maar misschien was dit gewoon een deel van het goed zijn en moest ze er maar aan wennen. 
"Hallo daar. Je riep me?" Yia moest eventjes wennen aan de vriendelijke stem die de merrie tegen haar aansloeg, ze was het niet gewend om vriendelijke stemmen te horen, ook daar zou ze aan moeten wennen. `Uhm ja ik riep je. Mijn naam is Yia en uhh,-' Yia stopte eventjes met praten, alsof ze ergens angst voor was. Misschien was het wel angst om afgekeurd te worden. Alweer. ``- ik vroeg me af of ik me bij de Quiet Sparkle kan voegen,' vervolgde ze haar eerder gestarte zin. Met een glimlach en een hoopvolle houding keek ze de merrie aan. Het zou best kunnen dat ze geen veulens in de kudde wou. Maar ze was nog steeds goed en Yia had de indruk dat dit inderdaad zo'n 'ik hou van alles om me heen merrie' was.

 

Nog voor ze het fjordenveulen bereikte sloeg het weer om. Waar net nog een rustige wind had gestaan, stond nu een stormwind, compleet met regen. Sunset krulde haar hals, zodat de regen niet in haar ogen zou komen en kwam uiteindelijk bij het veulen staan. `Uhm ja ik riep je. Mijn naam is Yia en uhh,-' Het veulen stopte even met praten. Sunset glimlachte vriendelijk, ging aan de rechterkant van het veulen staan, zodat haar lichaam de regen tegenhield voor het beestje en knikte Yia bemoedigend toe. `- ik vroeg me af of ik me bij de Quiet Sparkle kan voegen,' vervolgde ze haar zin. Sunset keek haar aan. "Je ruikt een beetje naar Horcrux, Yia. En zoals je dan weet, is de Horcrux een slechte kudde. Waarom wil je bij de Quiet Sparkle?" Het was misschien een beetje een beschuldigende vraag, maar Sunset bleef vriendelijk, terwijl ze met haar lichaam het veulen zo veel mogelijk beschermde tegen de snijdende wind. "Wacht maar even met antwoorden. Ik stel voor dat we eerst een schuilplek zoeken!" ze moest hard praten om boven de wind uit te komen. Sunset hief haar hoofd. Ze waren niet ver van de Gletsjer. Daar waren wel grotten. Ze wenkte met haar hoofd naar links en duwde het veulen met haar neus die richting op. Na een paar minuten lopen kwamen ze inderdaad in een grot. Sunset liep erin, schudde zich uit en keek naar het veulen.

Sunset merkte dat de kleine merrie nog heel erg moest wennen aan het feit dat Sunset vríendelijk tegen haar was. Toen ze vroeg naar de slechte kudde zag ze dat Yia even gespannen werd. Waarom? 'Ik..-' Sunset knikte bemoedigend.  '-I.. Ik was vroeger, zogenoemd, uhm, slecht. Ik weet niet in hoeverre veulens echt slecht kunnen zijn. Maar het kwam erop neer dat ik iedereen van me afstootte en niemand toeliet ook maar te proberen zich met mij te bemoeien. Ik was behoorlijk gemeen en soms neig ik het nog steeds te doen. Ik wil het afleren en..-' Yia nam een pause en Sunset onderbrak haar om te zeggen dat ze beter een schuilplek konden zoeken. De grot waar ze in kwamen was ruim genoeg voor hen beide en er was nog ruimte over, zodat ze niet heel krap op elkaar stonden. Het veulen bleef even stil. Sunset dacht na over haar eerdere woorden. Het veulen was dus slecht, had waarschijnlijk ook een hinnik gedaan naar Aaliyah. Waarom wilde ze nu ineens goed zijn? Dat was een hele stap. Dat was, wat Sunset betrof, een té grote stap. `Sunset, ik.. Zou jij mij willen helpen? Met het goed zijn bedoel ik,' Sunset glimlachte naar het beestje en dacht na. Zelf vond ze het niet zo'n goed idee om Yia nu al in haar kudde te laten, maar als ze haar nou inderdaad hielp om goed te worden, en het pakte goed uit, dan zou ze haar alsnog in de kudde kunnen laten! "Luister Yia, ik heb een idee. Ik vind het nog geen goed idee om je nu in de kudde toe te laten. Maar, ik wil je wel helpen om echt goed te worden. Als dat lukt, en je wordt echt goed, en niet meer slecht, dán laat ik je toe in de kudde. Maar je moet het echt willen, en als je écht goed bent, verwacht ik geen slecht gedrag meer te zien. En natuurlijk heeft ieder paard goede en mindere dagen, ik ben ook wel eens chagrijnig enzo. Maar ik bedoel dat je het niet erg vind om hulp te accepteren en paarden nooit pijn zult doen voor de lol." ze keek het beestje aan en keek of haar woorden goed waren over gekomen.